Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 51
GLA UMGOSINN
að koniakið framkallaði í huga hans
frekar þægilega kæruleysistilfinningu
voru gáfur hans eins þær áttu að sér.
Hár kitlaði höku hans og hann gerði
furðulega uppgötvun þar sem hann hélt
á flóttamanninum. Hann lét hann niður
og sagði: „Ég held bara að þér séuð ekki
drengur eftir allt saman."
„Nei, ég er stúlka," svaraði flótta-
maðurinn ekkert miður sin yfir upp-
götvun hans. „Gerið það, komið yður í
burtu áður en þau vakna.”
„Hver?”spurðisir Richard.
„Frænka min og þau öll!" hvíslaði
flóttamaðurinn. „Ég er mjög þakklát
yður fyrir að hafa hjálpað mér — og
gætuð þér hjálpað mér að leysa þennan
hnút? Sjáið þér til, ég varð að hnýta
þennan bagga á bakið á mér og ég get
ekki leyst hann. Hvar er hatturinn
minn?"
„Hann datt af,” sagði sir Richard, tók
hann upp og þurrkaði af honum með
erminni. „Ég er ekki alveg þurr núna —
ef satt skal segja þá er ég drukkinn — en
ég get ekki að því gert að mér finnst
þetta allt hálfeinkennilegt.”
„Já, en það var ekkert annað að
gera," útskýrði stúlkan og reyndi að lita
yfir öxlina t'l þess að sjá hvernig sir
Richard gengi með hnútinn.
„Gerið þér svo vel að standa kyrr!"
skipaði sir Richard.
„Ó, afsakið! Ég skil ómögulega
hvernig hann getur hafa undist aftur á
bak. Þakka yður fyrir! Ég er yður svo
sannarlega þakklát!"
Sir Richard virti fyrir sér böggulinn i
gegnuni einglyrnið. „Eruð þér þjófur?”
spurði hann.
Hún flissaði. „Nei. auðvitað ekki. Ég
átti ekki tösku svo að ég varð að binda
þetta allt upp í sjal. En nú held ég að ég
verði að fara."
„Fullur er ég,” sagði sir Richard, „en
einhver vottur af heilbrigðri skynsemi er
þó ennþá með mér. Þér getið ekki,
barnið gott, ráfað um götur Lundúna á
þessum tíma sólarhringsins og klædd i
þessi föt. Ég held að það væri réttast að
ég hringdi dyrabjöllunni og léti yður
aftur i hendurnar á henni — frænku
yðar, sögðuð þér það ekki?”
Tvær hendur gripu með ákafa í
handlegg hans. „Nei, ekki gera það."
grátbað stúlkan. „Gerið það ekki”.
„Jæja, hvað á ég þá að gera við
yður?” spurði sir Richard.
„Ekkert, aðeins að vísa mér leiðina til
Holborn”
„Hvers vegna Holbom?”
„Ég verð að komast í krá Hvita
hestsins til þess að ná í farþegavagninn
til Bristol.”
„Þetta gerir út um það,” sagði sir
Richard. „Ég skal ekki gera yður neitt
fyrr en ég hef heyrt alla sólarsöguna. Ég
álít að þér séuð hættulegur
glæpamaður”.
„Ég er það ekki,” sagði flóttamaður-
inn reiðilega. „Hver einasti maður með
minnsta vott af tilfinningasemi myndi
finna til með mér! Ég er að flýja frá
hinum hræðilegustu örlögum.”
„Lánsama barn!” sagði sir Richard og
tók böggulinn af henni. ,,Ég vildi að ég
mætti gera það sama. Við skulum koma
okkur héðan. Ég hef sjaldan komið í
götu sem hefur haft eins leiðinleg áhrif á
mig. Ég man ekki hvernig ég komst
hingað. Haldið þér ekki að kynni okkar
yrðu meiri ef við segðum til nafns. eða
ferðist þér „undir dulnefni?”
„Já, ég verð að finna nafn handa
sjálfri mér. Ég hafði ekkert hugsað út i
það. Raunverulegt nafn mitt er
Penelope Creed. Hver eruð þér?”
„Ég,” sagði sir Richard, „er Richard
Wyndham, reiðubúinn til þjónustu.”
„Spjátrungurinn Wyndham?” spurði
ungfrú Creed.
„Spjátrungurinn Wyndham,” sagði
sir Richard og hneigði sig. „Getur það
verið að við höfum hist?”
„Nei, nei, en auðvitað hef ég heyrt
um yður. Frændi minn reynir alltaf að
hnýta bindið sitt með Wyndham-hnút.
Að minnsta kosti segir hann að svo sé en
mér sýnist það helst vera flækja.”
„Þá er það ekki Wyndham-hnútur,”
sagði sir Richard ákveðinn.
„Nei, það hélt ég alltaf. Frændi minn
reynir að vera spjátrungur en andlitið á
honum er eins og á fiski. Þau vilja að ég
giftist honum.”
„Það er hræðileg tilhugsun,” sagði sir
Richard og skalf.
„Ég sagði yður að þér mynduð finna
til með mér,” sagði ungfrú Creed.
„Vilduð þér ekki vísa mér leiðina til
Holborn?”
„Nei,” sagði sir Richard.
„En þér verðið!” sagði ungfrú Creed í
hræðslutón. „Hvert erum við að fara?”
„Ég get ekki reikað um göturnar í alla
nótt. Það væri bezt að við færum heim
til mín og ræddum málin."
„Nei!” sagði ungfrú Creed og stóð
kyrrá gangstéttinni.
Sir Richard andvarpaði. „Látið yður
ekki detta i hug að ég ætli mér neitt
glæpsamlegt með yður,” sagði hann.
„Ég gæti hugsanlega verið faðir yðar.
Hve gömul eruð þér?”
„Égersautjánára.”
„Jæja, ég er þrjátíu ára,” sagði sir
Richard.
Ungfrú Creed hugsaði um þetta. „Þér
gætuð alls ekki verið faðir minn.”
„Ég er alltof fullur til þess að fást við
stærðfræðiþrautir. Látum það nægja að
ég fullyrði að ég hef ekki minnsta áhuga
á að elskast með þér.”
„Þá hef ég ekkert á móti því að fara
með yður,” sagði ungfrú Creed. ,Eruð
þér raunverulega drukkinn?”
„Mjög svo,” sagði sir Richard.
„Þvi myndi enginn trúa, ég fullvissa
yður um það. Þér berið vinið mjög vel."
„Þér talið eins og þér hafið reynslu í
þessum efnum,” sagði sir Richard.
„Faðir minn var vanur að segja að
það væri mjög nauðsynlegt að taka eftir
því hvernig maður hagaði sér með víni.
Frændi minn verður afskaplega bjána-
legur.”
„Vitið þér það,” sagði sir Richard og
hleypti brúnum, „að þvi meira sem ég
heyri um þennan frænda þinn þvi siður
finnst mér að þér ættuð að giftast
honum. Hvarerum við núna?”
„Á Picadilly. held ég,” svaraði
ungfrúCreed.
„Gott! Ég bý við St. James torg.
Hvers vegna vilja þau að þér giftist
frænda yðar?”
„Vegna þess,” sagði ungfrú Creed
dapurlega, „að mér fylgir sú bölvun að
eiga mikinn auð.”
Sir Richard stansaði á miðjum gang-
stígnum. „Bölvun að eiga mikinn auð?”
endurtók hann.
„Já, einmitt. Sjáið þér til, ég er einka-
barn föður míns og mér skilst að ég sé
ótrúlega rík, auk þess að eiga hús í
Somerset sem mér er ekki leyft að búa i.
Þegar hann dó varð ég að búa með
Almeriu föðursystur minni. Ég var
aðeins tólf ára þá, skiljið þér. Og nú er
hún að þröngva mér til þess að giftast
Frederick frænda, syni hennar. Svo að
éghljópstábraut.”
„Er hann maðurinn með fisk-
andlitið?”
„Já.”
„Þér tókuð alveg rétta ákvörðun,”
sagði sir Richard.
„Það tel ég að ég hafi gert”.
„Enginn vafi. En hvers vegna ætlið
þér til Holborn?”
„Ég sagði yður það,” sagði ungfrú
Creed þolinmóð. , Ég ætla að ná i
vagninn til Bristol.”
„Nú, hvers vegna Bristol?”
„Ég ætla ekki alveg til Bristol en húsið
mitt er i Somerset og ég á mjóg góðan
vin þar. Ég hef ekki séð hann í næstum
því fimm ár en við lékum okkur saman,
við særðum fingur okkar og blönduðum
blóði og sórum að gifta okkur þegar við
yrðum fullorðin.”
„Þetta er allt saman mjög
rómantískt,” sagði sir Richard.
Framhald í næsta blaði.
FÉLAG ÍSLENZKRA HLJÓMLISTARMANNA
útvegar yður hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri
L 1=1 71
Vinsamlegast hringið í 20255 milli kl.14-17
X. tbl. VlKan f 1