Vikan - 18.01.1979, Blaðsíða 14

UNDARLEG ATVIK
Þetta hélt áfram alla vökuna til klukkan
tíu: eitt og eitt högg, sum mikil, önnur
minni, og mest í stofuþilið.
Þá fékk Kristjana elsta son Jóns til að
sofa um nóttina í baðstofu sinni, þar eð
enginn karlmaður var þar. En áður en farið
var að hátta, kveikti Jón á lugt, og drengir
hans voru með honum til þess að leita,
hvort þeir yrðu þess varir að einhver væri á
ferðinni kringum bæinn. Þeir leituðu í
heygarðinum og hverjum kima, en urðu
einskis varir.
Eftir að ljósið hafði verið slökkt komu
tvö mikil högg í þilið og skömmu síðar eitt
stórt. Þá var kveikt ljós og bar ekki meira á
þessu þá nótt.
Þegar morgnaði 17. desember fóru
höggin enn að koma, stundum eitt í senn,
stundum tvö til þrjú, mismunandi stór.
Þetta hélst allan daginn.
Þá sendi Jón til Ægissíðu til þess að
sækja Þorstein. Hann kom heim til sín um
fimmleytið síðdegis.
Það sem hér að framan hefur verið
hermt um atvik ritaði á sínum tíma
Þorsteinn Jónsson eftir frásögn fólksins á
báðum heimilunum. En hér á eftir skýrir
hann frá því sem gerðist að honum sjálfum
viðstöddum.
„Eftir að ég kom heim kom hvasst högg
á þilið undir glugganum, og síðan á
hverjum klukkutíma til jafnaðar til
klukkan níu. Mér virtust höggin likjast því
sem fjaðrastífu sjálfskeiðingsblaði væri
haldið við þilið og því smellt þar á, afar-
snjallt og fljótt, og sum höggin voru
gríðarhörð. En eftir klukkan níu um
kvöldið fóru höggin að þéttast. Þá voru þau
á skilrúminu milli eldhúss og baðstofu
Sigurðar, og þá fór að koma bank á milli
högganna, stundum létt og fínt, stundum
harðara.
Þá varð enn sú breyting, að farið var að
— Ónei, vinur minn, þú hefur sko ekkert veriö úti
með vinum þínum, þvi ég var úti með þeim.
skrifa á vegginn. Ég gat vel greint þegar
setningunni var lokið og punktur settur á
eftir henni og strik, eftir því sem þurfti.
Svo voru höggin þétt á skilrúmið að þau
urðu vart talin. Einu sinni töldum við
Kristinn, sonur Jóns sem ég fékk til að sofa
hjá okkur um nóttina. Þá voru barin í lotu
80-90 högg og töldum við báðir. Þá skiptist
á, að ýmist var barið létt eða þungt, ýmist
skrifað, stundum létt og fínt, stundum stórt
og gróft, eða barið — langar lotur af
höggum.
Þetta hélst frá kl. 10—2 um nóttina. Þá
virtist draga úr því og sofnuðum við þá öll.
Um kl. 7.30 morguninn eftir fór aftur að
bera á höggum, skrift og banki, líkt og um
nóttina.
Ég klæddi mig í snatri og fór yfir í
eldhúsið. Virtist mér þegar ég var þeim
megin við þilið, að þetta væri eftir hljóðinu
að dæma í borðunum baðstofumegin við
stoppið. Það var á sama stað og um
nóttina, innan í skilrúminu á miðju þili
milli baðstofu og eldhúss.
Þá fór ég og lagði báða lófa útbreidda þar
sem höggin og skriftin heyrðust, hugsaði
vel og bað guð að gefa þessari óskiljanlegu
veru frið og leiða hana til sinna réttu
heimkynna.
Svo virtist bregða við þessa tilraun að allt
hætti eftir að ég hafði endurtekið hana
nokkrum sinnum.
Þegar þetta hófst um morguninn var allt
fólkið á báðum heimilunum viðstatt. Þá
fékkst algjör vissa um það, að þetta var
ekki af mannavöldum.
Þessi skýrsla Þorsteins var borin undir
fólkið á báðum heimilunum sem hafði
verið heyrnarvottar að þessu og það
vottaði að rétt væri skýrt frá. Skýrslan var
svo birt í tímaritinu MORGNI 1927.
Hér er mjög samviskusamlega og
nákvæmlega frá skýrt. En ekki getur
maður þó varist að harma það, að ekki
skyldi gerð tilraun til þess að ná sambandi
við þennan kraft, sem höggunum og skrift-
inni hefur valdið. En eins og ég hef getið
hér að framan í þessum þætti, þá hafði slíkt
mjög athyglisverðan og jákvæðan árangur
í för mér sér fyrir Fox-systurnar í Hydes-
ville.
Það hefði á sama hátt mátt byrja með
því að biðja um einhvern ákveðinn fjölda
af höggum. Takist að fá það sem um er
beðið þá er auðsætt að það afl sem höggun-
um veldur heyrir það og skilur það sem sagt
er. Þá ætti leiðin að vera orðin greið til þess
að fá að minnsta kosti játandi eða neitandi
svör við spurningum og ef til vill til þess að
fá orð stöfuð. Er þá einnig hægt að færa sig
áfram og koma sér t.d. saman um, að eitt
högg tákni „nei”, tvö högg „ég veit það
ekki” og þrjú högg , já” o.s.frv. Þetta hefði
getað leitt til miklu meiri uppiýsinga, sem
nú er ómögulegt að gera sér nokkra grein
fyrir hve mikilvægar hefðu reynst.
Hann læddist niður breiða
marmarastigann og yfir
anddyrið í áttina að háu,
hvítmáluðu vængjahurðinni
að bókasafni hallarinnar.
Hönd hans var kreppt um
byssuna. Hann reif dyrnar
upp á gátt og stóð augliti til
auglitis við tvo vopnaða
menn . . .
Eigandi Goldenview Hall,
Clifford Bracknell lávarður,
vaknaði við hávaða frá hús-
bóndaherberginu á næstu hæð
fyrir neðan. Goldenview Hall
var stórt, gamalt herrasetur í
Wales, og veggir þess þaktir
bergfléttum. Andartak lá hann
grafkyrr í rúminu og lagði við
eyrun. Það var enginn vafi á því,
að hann heyrði raddir að neðan.
Hann flýtti sér fram úr rúminu
og læddist í náttskyrtunni einni
saman að stóru, látúnslegnu
kommóðunni og tók upp úr
henni byssu. Sem fyrrverandi
majór í welska riddaraliðinu og
ákafur veiðimaður var hann æfð
og örugg skytta. Hann kreppti
höndina um byssuna og læddist
niður breiða marmarastigann og
yfir anddyrið í áttina að háu,
hvítmáluðu vængjahurðinni að
bókasafni hallarinnar. Hann reif
dyrnar upp á gátt og stóð augliti
til auglitis við tvo vopnaða
menn, sem beindu byssum
sínum hvor að öðrum.
Málverkið, sem venjulega huldi
leynihólfið í veggnum, lá á
gólfinu, og peningaskápurinn
með flókna, þjófhelda talna-
lásnum stóð opinn.
Mennirnir tveir gutu
augunum á lávarðinn án þess að
líta hvor af öðrum. Það lék
enginn vafi á þvi, að þeir voru
báðir tilbúnir til að skjóta.
Tilbúnir til að drepa hvor annan
án nokkurrar miskunnar. Annar
þeirra var lágvaxinn, kraftalegur
maður, dökkur yfirlitum, í
svörtum regnfrakka, með
svartan, mjúkan fílthatt á
höfðinu og fallega, gráa hanska
á höndunum. Hælarnir á
leðurskónum hans voru eilítið of
háir. Hinn var nokkru yngri,
ljóshærður, grannvaxinn
maður. Hann var berhöfðaður, í
gráum bómullarfrakka og
brúnum gönguskóm.
14 Vikan 3. tbl.