Vikan - 18.01.1979, Blaðsíða 51

felustað fyrir það; mjög slæg hugmynd.
Hún setti það alltaf þar þegar hún
ferðaðist. í leynivasa undir einu
sætinu.”
„Hvert þó i. . . Ertu að segja að
einhver hafi sagt ræningjunum frá felu-
staðnum?" sagði George.
„Það er allt útlit fyrir það, ekki satt?”
„Hver vissi þetta? Ef að þið finnið
svikarann, þá fáið þið ef til vill menið
aftur. Ertu viss um alla þjónana?”
„Ég er ekki viss um neinn þeirra. Guð
minn, ég veit það ekki,” sagði Cedric
fljótmæltur. „Mamma vill láta
lögregluna um þetta, en pabbi heldur að
það geri lítið gagn. Og svo er Ricky
hlaupinn ofan á allt annað. Gamli
maðurinn færslag!”
„Cedric, þú átt ekki að tala svona um
föður þinn,” sagði Louisa. „Við vitum
ekkert hvort Richard hafi, hafi
HLAUPIÐ. Reyndar er ég viss um að
svoerekki.”
„Hann er asni, ef hann hefur ekki gert
það," sagði Cedric. „Hvað heldur þú
George?”
„Ég veit það ekki," sagði George.
„Mér finnst þetta allt mjög ruglingslegt.
Ég verð að játa það að þegar ég heyrði
fyrst um hvarf hans — þú hlýtur að vita
að hann svaf ekki i rúminu sínu i nótt og
þegar ég sá hann var hann fullur — að
þá varð ég mjög hræddur. En ...”
„Sjálfsmorð, Guð minn góður!”
Cedric hló. „Ég verð að segja Melissu
það. Ýtt út í dauðann. Ricky. Við alla
heilaga!”
„Cedric, þú ert hræðilegur,” sagði
Louisa hátt. Auðvitað hefur Richard
ekki framið sjálfsmorð. Hann hefur bara
farið. Ég veit ekki hvert, en ef að þú
segir eitthvað slíkt við Melissu fyrirgef
égþéraldrei. Ég bið þig að segja henni
ekkert annað en það, að Richard hafi
skyndilega verið kallaður burt vegna
áriðandi viðskiptaerinda."
„Hvað, má ég ekki einu sinni segja
henni frá gyllta hárlokknum? Vertu nú
ekki gleðispillir, Louisa."
„Skepna."
„Við teljum að hárlokkurinn sé leifar
frá gömlu ástarævintýri,” sagði George.
„Líklega æskuást. Það væri óvirðing að
minnast á það utan þessara veggja.”
„Já, gamli vinur, þegar allt kemur til
alls þá er það lika óvirðing að leita og
gramsa i hirslum Rickys,” sagði Cedric
glaðlega.
„Við gerðum ekkert slíkt,” hrópaði
Louisa. „Það fannst á gólfinu í bóka-
safninu."
„Fleygt? Yfirgefið? Mér virðist Ricky
ekki hafa verið allur þar sem hann er
séður. Ég hefði getað svarið fyrir. að
hann hefði aldrei haft neinar áhyggjur
af kvenfólki. Ég skal sko taka hann í
gegn þegar ég sé hann næst.”
„Þú gerir ekkert slíkt. Ég óska þess að
ég vissi hvert hann hefur farið og hvað
þettaáalltað tákna.”
„Ég skal segja þér hvert hann hefur
farið,” sagði Cedric. „Hann hefur farið
að finna þessa gullinhærðu æskuást
sína. Það er enginn vafi. Ég gæfi mikið
fyrir að sjá hann núna. Ricky í
rómantísku ævintýri!”
„Það er fjarstæðukennt," sagði
Louisa. „Það er öruggt að Richard hefur
ekki snefil af rómantik í sér, og hvað
varðar ævintýri., ég held að hann
myndi skjálfa við tilhugsunina eina
saman. Kæri Cedric, Richard er fyrst og
fremst maður tiskunnar og hann myndi
aldrei gera neitt sem ekki hæfir sönnum
glaumgosa. Þú getur tekið orð mín fyrir
þvi?”
4. kafli
Á þessu augnabliki svaf maður
tiskunnar í einu horni stóra, gula og
græna áætlunarvagnsins, sem hristist og
skjökti á ójöfnum veginum á leið til
Bristol. Klukkan var tvö eftir hádegi.
Héraðið var Caltot Green, fyrir vestan
Reading og draumarnir sem trufluðu
hvild manns tiskunnar voru vægast
sagt óþægilegir. Hann hafði nokkrum
sinnum vaknað augnablik þegar
vagninn hafði stöðvast til að taka upp i
eða setja úr farþega, þegar þurfti að
skipta um hesta eða þegar hann beið eftir
þvi að seinlátur hliðvörður opnaði hlið á
veginum. Þessi augnablik voru honum
jafnvel ennþá meiri martröð heldur en
draumamir. Hann verkjaði i höfuðið,
augun voru sem logandi og svipir
einkennilegra og óvelkominna andlita
svifu fyrir sjónum hans. Hann lokaði
augunum aftur, stundi og valdi frekar
draumana en raunveruleikann. En þeg-
ar vagninn stansaði við Caltot Green til
þess að láta út feita, asmaveika konu, þá
yfirgaf svefninn hann alveg og hann
opnaði augun. Hann deplaði augunum
framan i svartklæddan mann sem sat á
móli honum og hrópaði: „Guð minn
góður! síðan settist hann upp.
„Liður þér mjög illa i höfðinu?”
spurði áköf og óljóst kunnug rödd i eyra
hans.
Hann sneri höfðinu og sá spurult
augnaráð ungfrú Penelope Creed. Hann
horfði á hana þegjandi nokkur augna-
blik, síðan sagði hann: „Nú man ég.
Vagninn — Bristol. Hversvegna ó,
hversvegna snerti ég koníakið?”
Það var hnippt i hann og hann gerði
sér betri grein fyrir umhverfi sínu.
Hann sá að það voru þrjár aðrar
manneskjur í vagninum, sem sátu á móti
honum og horfðu öll á hann með áhuga.
Svartklæddi maðurinn, sem hann áleit
strax vera skrifstofumann á lög-
fræðistofu, var fullur vanþóknunar, kona
með húfu og sjal kinkaði kolli til hans
móðurlega og sagði að hann væri eins og
næst-elsti sonur hennar, sem gæti heldur
ekki þolað hristinginn í vagninum; stór
maður sem sat við hlið hennar og hann
taldi vera mann hennar, tók undir þessa
fullyrðingu og sagði djúpri röddu: „Það
er rélt.”
Framhald l ruesta blaöL
Glitrandi hvolfið var beint fram undan
flugvélinni. ,, Við komumst víst ekki
hjáþvíað berja þetta niður.
TAJ
MAHAL
BEINT
FRAM UNDAN
—Jack Kent —
— Saga handa böm-
um á öllum aldri —
Bókin:
Heljartak
eftir Majorie Wallace
og Michael Robson
„Frænka,” sagði sex ára snáðinn, þegar Hazel lagði hann í
bólið. ,,Hvers vegna lyfta læknarnir litlu börnunum upp á
fótunum og flengjaþau, þegarþau eru nýfædd?”
Hazel velti því fyrir sér, hvað koma myndi á eftir þessari
spurningu, en skýrði fyrir honum tilganginn.
„Hvernig fóru þeir þá að því að flengja mig?” spurði litla
röddin. ,,I hvað gátu þeir haldið til að hafa endaskipti á mér?”
Hazel flýtti sér að svara: ,,Ég hugsa að þegar þú komst út hafí
þeir bara þrifíð í eyrafr á þér og skellt á bossann á þér, og þannig
lifnaðir þú við.”
Hann var lítill mannhnoðri, fótalaus og handalaus, en með
járnvilja til að komast yfir vansköpun sína. Övænt lágu leiðir
kjörforeldranna og fórnarlambs thalidomidelyfsins saman, og í
sameiningu unnu þau þrjú sigur á gráglettni örlaganna.
BÓK t BLAÐFORMI
%. t W. VlltM f X