Vikan - 25.01.1979, Blaðsíða 22

„Ekki?” Hana verkjaði eftir að spyrja
lögregluþjóninn af hverju, hvaða
ástæðu hann hefði til að ætla að enginn
myndi nokkru sinni finna konuna.
„Ég sá Hallet í morgun. Hann ók
Bentleynum hennar.”
Með sinni eðlilegustu rödd spurði
Rynn. „Hví skyldi hann ekki gera það?”
„Komdu. Við getum rætt það í
bílnum.”
Rynn hljóp að dyrum
vinnuherbergisins og bankaði.
„Pabbi, ég ætla á sjúkrahúsið með
Miglioriti lögregluþjóni. Til Marios. Ég
hringi þaðan og læt þig vita hvenær ég
kem heim. Bless.” Rynn læsti úti-
dyrunum, kveikti á útiljósinu og flýtti
sér gegnum reykinn að bílnum.
1 lögreglubílnum brast í senditækinu:
Kona hafði læst sig úti úr bilnum sínum
við kjörverslunina.
„Hvernig list þér á að við látum
frosna matinn hennar þiðna meðan ég
kem þér yfir á sjúkrahúsið?” sagði
Miglioriti.
Rynn hafði aldrei áður setið í
lögreglubil. Hún sat þegjandi og beið
eftir að eitthvert lífsmark brysti út úr
senditækinu.
„Um Mario,” sagði Miglioriti, „þá
geturðu verið róleg. Hann fær allt sem
hann þarf.”
„Það er auðvelt fyrir þig að segja
það.”
Lögregluþjónninn leit ekki á hana,
en hann brosti. „Ég vona að þessi ítur-
vaxna Ijóska mín myndi tala svona við
sömu aðstæður.”
Bíllinn beygði inn á veginn sem lá að
þjóðveginum.
„Heima hjá þér vorum við að tala um
að Frank Hallet æki bílnum móður
sinnar. Þú spurðir hvernig hann hefði
fengið lyklana.”
„Nei,” sagði stúlkan. „Það sem ég
sagði var, hvers vegna skyldi hann ekki
gera það?”
Rynn bað þess að senditækið lifnaði,
skærist í leikinn með einhverju meiru en
konu strandaðri á bílastæði kjör-
verslunarinnar, eitthvað sem tæki alla
athygli Miglioritis.
„Sagði Mario þér ekki að hún vildi
ekki leyfa sínum eigin syni að aka
bílnum?”
„Það má vel vera að hann hafi gert
það.”
„Vissirðu ekki að síðan hún hvarf
hefur bíllinn verið læstur?”
Rynn var Ijóst að hvaða spurningu
sem gat verið ætlað að leiða hana í
gildru. Og nú þegar spurningunum
rigndi þéttar en hún náði að hugsa, var
eina vörn hennar að svara þeim ekki.
„Eða að við urðum að draga bílinn frá
skrifstofunni hennar yfir á verkstæði
föður Marios?” Miglioriti hægði ferðina
til að hleypa bíl inn á veginn.
Hugsunin um Mario á sjúkrahúsinu
yfirgaf hana ekki. Hún var veik af
áhyggjum, ófær um að huga að því sem
maðurinn var að segja, samt vissi hún að
hún varð að vera á verði gagnvart
lögregluþjóninum. Var hann á þessu
augnabliki að spyrja hana út úr eða var
hann aðeins að hugsa upphátt?
Lögregluþjónninn beið eftir að
stúlkan spyrði hvernig Hallet hefði
tekist að opna bílinn og þegar hún gerði
það ekki, bar hann spurninguna upp.
„Hvernig heldurðu að hann hafi
komist inn í hann?”
„Náði i lásasmið?”
„Já.” Miglioriti virtist verða fyrir
vonbrigðum þegar stúlkan leysti gátuna
hans svona auðveldlega.
„Ég á við, myndir þú ekki gera það?”
Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
spurði hún. „Ég veit að það myndi ég
gera.”
„Ef ég byggist aldrei við að sjá móður
mína aftur.”
„Hefurðu spurt hann?”
„Maður spyr ekki Halletana. Maður
talar við þá, en mjög kurteislega, og
jafnvel þá leggur maður ekki hart að
þeim. Frank Hallet er ríkur maður
núna. Við eigum eftir að sjá mikið af
Hallet — akandi um á þessum Bentley.”
„Þér geðjast ekki að honum, er
það?”
„Við skulum bara segja að ég vonist
til að þið lítið þann dag sem þessi tíkar-
sonur gerir glappaskot. Fram að þeim
degi verðið þið að horfa upp á hann —
akandi um á bílnum hennar.”
Bíllinn stansaði við umferðarljós.
Hann rétti út höndina og hneppti efstu
tölunni á úlpu Rynn. „Nei, mér geðjast
ekki að honum.”
Þau óku þegjandi áfram.
„Hverju viltu veðja að hann sýnir sig,
jafnvel þegar við drögum i happdrætti
lögreglunnar í kvöld?”
Miglioriti beygði inn á þjóðveginn, en
í þá átt sem lá frá þorpinu. Hann hlaut
að hafa orðið var við óvissu hennar.
„Mario er ekki í þorpinu. Læknirinn
vildi fá hann á sjúkrahúsið inni í
bænum.
Þetta fékk ástand Marios til að hljóma
enn alvarlegar.
„Ertu með peningana fyrir
strætisvagninum svo þú komist heim
aftur?”
Rynn kinkaði kolli.
Móða tók að setjast á bílrúðurnar þar
til lögregluþjónninn setti rúðuhitarann í
gang. Umferðin þyngdist á götunum.
Miglioriti laut ögn til að sjá umferðarljós
við gatnamót breytast úr rauðu í grænt.
„Þarna er sjúkrahúsið, til hægri
handar." Hann stansaði við gangstéttar-
brúnina.
Rynn þurrkaði móðuna af hliðarrúð-
unni til að horfa á risavaxna gráa
bygginguna. Einhvers staðar þarna inni
lá Mario. Hún lagði höndina á hurðar-
húninn.
„Ég þarf að segja þér dálítið áður en
þú ferð.”
Hún leit yfir tröllaukna stofnunina.
„Tókstu eftir þegar ég sagði þetta um
Hallet, að ég sagðist vona að þið sæjuð
öll þann dag sem hann gerir
glappaskotið sitt og næst? Ég sagði það
vegna þess að ég verð ekki hér. Þú sérð
mig ekki oftar.”
Það leið augnablik áður en Rynn,
áhyggjufull vegna Marios, skildi hvað
maðurinn var að segja.
„Ég er að fara til Kaliforníu.”
„En þú vinnur hér!”
„Ekki lengur.” Hann tók niður
húfuna. „Ég gerði það loksins. Sagði
upp.”
Kaldur hræðslukökkur settist i háls
hennar og varnaði henni máls. Henni
tókst þó að stynja upp, „Geturðu það?
Ég á við hætt — bara svona?”
„Ekki bara svona. Ég er búinn að vera
að velta þessu fyrir mér i meira en ár.”
Hann lagði húfuna á sætið milli þeirra
og hönd hans rann yfir svarta brún
stýrishjólsins. „Það þýðir að ég missi þá
stöðu sem ég hef hér. Ég þarf að byrja á

Enn aukin
þjónusta!
Ókeypis eyðublöð á afgreiðslunni:
Bíll: Sölutilkynningar, tryggingabréf, víxlar, afsöl
Lausafé: Kaupsamningar, víxlar.
Húsnæði: Húsaleigusamningar.
BIABIB
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið
Dagblaðið afgreiðsla Þverholti 11 sími 27022
Miðstöð smáauglýsingaviðskiptanna
Smáauglýsingaþjónustan.
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið Afgreiðsla Þverholti 11, sími 27022

ZXVikan 4* tbl.