Vikan - 25.01.1979, Blaðsíða 24

okkur. Ekki það, að við gætum haldið
vöku fyrir honum.” Hún ýtti skínandi
gylltum konfektkassanum að stúlkunni.
„Fáðu þér einn. Einhver fáviti sendi
Mario það.”
Rynn bandaði því frá sér, hún vildi
ekki sælgæti.
„Ég er Terry, systir hans. Þessi þarna
sem er að mennta sig á myndablöðunum
er Tom. Það er hann, sem er raunveru-
lega veikur.”
Drengurinn rétt leit upp úr
ævintýrum Kóngulóarmannsins.
Terry potaði i konfektið, prófaði einn
molann með því að narta í hornið, gretti
sig yfir karamellufyllingunni og lét hann
falla aftur niður í kassann.
Myndi sjúkrahúsið leyfa heimsóknir,
þó svo það væru hans eigin systkini, ef
Mario væri eins veikur og hann leit út
fyrir að vera?
„Falleg blóm,” sagði stúlkan um
krysantemurnar. „Hefurðu komið
hingað áður?”
Rynn tókst að hreyfa höfuðið, sem
þýddi að hún hafði ekki komið i þetta
herbergi, hún hafði ekki séð Mario
svona.
„Það er allt I lagi með hann núna,”
sagði stúlkan og stangaði hnetu úr
tönnunum með nöglinni á litla fingri sér.
„Segja læknarnir það?” Þetta voru
fyrstu orð Rynn.
„Samt syfjaður.” Terry leitaði í brúnu
bréfbollunum.
„Þekkirðu hann úrskólanum?”
Jafnvel það áfall að sjá Mario svona
lífvana var engin afsökun fyrir
vanhugsuðum svörum. Rynn sagði við
sjálfa sig að hún yrði að yfirvega orð sín.
Hún var að velta fyrir sér hverju skyldi
svara, þegar myndablaðið sagði:
„Hvernig ætti hann að geta þekkt hana
úrskólanum?”
Rynn vogaði sér að snúa sér að
drengnum áður en augu hennar drógust
aftur til Marios. Hversu mikið vissi þessi
drengur þegar?
„Ég meina,” sagði Tom við systur
sína, „hann er heilmikið eldri.” Næsta
spurning hans var til Rynn. „Eins og
hvað ertu gömul?”
„Þrettán, svaraði Rynn.
„Er það?” Drengurinn bjó til rör úr
blaðinu. „Ég er líka þrettán. Af hverju
sé ég þig aldrei í skólanum?”
„Kannski göngum við ekki í sama
skóla.”
„Ég er ekki í heimavistarskólanum,
ert þú það?”
„Nei,” svaraði Rynn.
„Hvað þá?”
Hún horfði á Mario og fannst hjarta
sitt myndi bresta. Hún vildi ekkert
frekar en fara að gráta. Spurningunum
rigndi yfir hana alltof hratt, og hún
vonaði að með því að stara stíft á
drenginn i rúminu gæti hún sýnt að hún
væri með hugann við Mario en ekki
spurningar um aldur og skóla.
„1 hvaða skóla ertu?” heimtaði
drengurinn.
Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
„Einhverjum einkaskóla, þori ég að
veðja,” sagði feita stúlkan. „Þar kenna
þeir þeim að tala svona.”
„Hér nálægt?!” spurði Tom.
Rynn lokaði augunum og reyndi að
útiloka lífvana grimuna sem var á
Mario. Hún varð að hugsa. Hún sagði
við sjálfa sig að þessi tvö væru ekki full
grunsemda, þau væru opinská eins og
börn væru. Hún áminnti sjálfa sig að
hún þekkti fá börn. Nei. Það var ekki
rétt. Hún þekkti engin, ef Mario
var ekki talinn með. Hann var ekki
barn. Hann var manneskja, ekki ein af
þessum súkkulaðityggjandi, mynda-
blaðalesandi verum, sem voru svona
framhleypnar. Voru ensk börn svona?
— svona hræðilega opinská við alla?
Hún heyrði drenginn segja eitthvað,
heimtandi af henni aftur.
„Ég spurði þig,” rödd hans var
ásakandi — „hér nálægt?”
„Nei. Ekki hér nálægt.”
„Ertu ensk eða eitthvað svoleiðis?”
spurði Terry og skilaði öðrum mola í
kassann.
„Já.”
„Hvernig þekkirðu þá Mario?” Tom
talaði á þennan blæbrigðalausa
ameriska hátt sem var hvorki vinsam-
legur né fjandsamlegur, aðeins
hvunndagslegur.
„Af töfrasýningunum hans, raunar.”
Hún setti gulu krysantemurnar á skáp
og langaði allt I einu að æpa á þessi tvö
að koma sér út svo hún gæti verið ein
með Mario sinum. „Veislum,” heyrði
hún sjálfa sig segja. „Ekki á laugar-
daginn var heldur þar áður var sýningin
alveg indæl hjá honum."
„Indæl,” hermdi Terry eftir og setti
stútá munninn.
„Hann er frábær.” Tom slétti úr
myndablaðinu og sneri sér aftur að
Kóngulóarmanninum.
„Veistu af hverju hann hefur svona
gaman af töfrabrögðunum sínum?”
spurði Terry, en gaf Rynn ekki tóm til
að svara. „Það er hans aðferð til að bæta
sér upp bæklunina.”
„Drulla,” sagði röddin handan
myndablaðsins.
„Sálfræðilega marktækt. Þú getur
spurt hvern sem er.”
Rynn barðist við tryllingslega hvöt að
þjóta að rúminu og vefja Mario örmum.
í staðinn heyrði hún sjálfa sig spyrja:
„Segja læknarnir að hann nái sér
alveg?”
Röddin fyrir aftan blaðið sagði:
„Fjandann vita þeir.”
„Hann er fullur af fúkkalyfjum
núna,” sagði stúlkan.
24 Vikan 4. tbl.