Vikan - 25.01.1979, Blaðsíða 58

MÁTTUR
KÆRLEIKANS
/ Hfi hvers einasta manns eru vissir atburðir, sem
setja mörk sín á allan æviferilinn, hvort sem má
flokka þá undir jákvæða eða neikvæða reynslu.
Oft er þessi reynsla svo viðkvæm, að viðkomandi
treystir sér ekki til að deila henni með öðrum,
þótt það gæti orðið til góðs.
VIKAN birtir nú enn eina frásögnina af þessu tagi
og hvetur um leið lesendur að grípa ti/ pennans
og senda inn fleiri slíkar. Þagmælsku er að
sjálfsögðu heitið, sögurnar verða ekki birtar með
róttum nöfnum. Bókaverðlaun verða veitt fyrir
allar sögur, sem birtar verða.
— Áttu við, að öllu sé lokið
okkar á milli?
Rödd Jonna var hás, og ljósin
frá mælaborðinu lýstu upp fölt
andlit hans. Frá útvarpinu
streymdu fjörugir tónar vinsæls
dægurlags, sem átti illa við
þvingandi þögnina eftir þessi orð
hans.
Ég kyngdi, sneri mér frá
Jonna og leit út yfir upplýsta
borgina. Veðrið var óvenjulega
gott, þó að komið væri fram í
nóvember, og við höfðum því
ekið upp á Öskjuhlíð. Þó hefði
ég fremur kosið slagveðurs-
rigningu. Það hefði verið í meira
samræmi við tilfinningar mínar.
Mig langaði mest til að gráta.
— Stundum botna ég ekkert í
þér, Lísa. Stundum finnst mér,
að ég þekki þig alls ekki, sagði
Jonni vonleysislega.
Ég þagði. Ég vildi ekki
skrökva, en sannleikann gat ég
heldur ekki sagt honum.
— Okkur líður vel saman,
höfum svipuð áhugamál og
höfum bæði ágæta vinnu. Ég
hef meira að segja íbúð, sem er
nógu stór fyrir okkur bæði. En
það nægir þér sem sagt ekki.
Lísa, segðu mér, hvað gengur að
þér. Eitthvað hlýtur það að
vera. Finnst þér ég kannski ekki
nógu góður handa þér? Er
eitthvað í fari mínu, sem þú
getur ekki fellt þig við? Hann
horfði biðjandi á mig.
Skyndilega réð ég ekki lengur
við innibyrgða beiskju mína. Þú
ert svo ánægður með sjálfan þig,
hugsaði ég. Heldur, að þú vitir
allt. En þú hefur aldrei reynt
neitt, veist ekki, hvað það er að
verða að taka á öllum kröftum
til að halda áfram. Þú heldur, að
lífið sé öllum jafnáhyggjulaust
og það hefur verið þér. Hvað
veist þú um skuggahliðarnar?
— Þetta byrjaði allt saman
með því, að ég spurði, hvort það
væri ekki tími til kominn, að ég
kynntist foreldrum þínum, hélt
hann áfram. — Síðan hefurðu
verið svo undarleg.
— Hvernig undarleg? spurði
ég hvasst. Óþarflega hvasst.
— Það er eins og þú hafir fjar-
lægst mig. Svo ertu svo
uppstökk . . . einhvern veginn
allt öðruvísi en áður.
— En þú ert næstum því
fullkominn. Alltaf! Engir
þverbrestir í þínu skaplyndi!
Ég horfði á hann og
skammaðist mín fyrir beiskjuna.
Hann átti þetta engan veginn
skilið. Ég vissi, að það var rangt
af mér að láta hann líða fyrir
mína eigin beiskju, en ég réð
ekki við það. Reiði mín var
óréttmæt, og innst inni meinti
ég ekki það sem ég sagði.
— Ég hef aldrei hitt neinn,
sem er jafnánægður með sjálfan
sig og þú, sagði ég illgirnislega.
— Bæði þú og þessir snobbuðu
foreldrar þínir. Svo uppfull af
eigin ágæti. Þið dæmið aðra, en
upphefjið ykkur sjálf.
— Jæja, erum við þannig?
Jonni var bæði sár og reiður.
En ég gat ekki fengið af mér að
draga orð mín til baka. Til þess
leið mér alltof illa. Hjartað
hamaðist í brjósti mér,
tilfinningar mínar voru allar í
uppnámi, en ég gat ekki snúið
við.
— Jæja, þá þýðir víst ekki að
tala meira um það, sagði Jonni.
— Nei, sagði ég hörkulega.
— Við höfum ekkert meira um
að tala.
Svo ók hann aftur af stað.
Ég fór seint í háttinn þetta
kvöld. Ég vissi, að ég gæti hvort
sem er ekki sofnað. Ég hafði
verið svo hræðilega óréttlát við
Jonna. Mig iðraði þess sáran. Ég
hafði ásakað hann fyrir að vera
sjálfsánægður og snobbaður, þó
ekkert gæti verið fjær sanni.
Hann var einhver sá besti og
heiðarlegasti maður, sem ég
hafði nokkurn tímann kynnst.
Mér þótti mjög vænt um hann.
Það var ekki hann, sem átti
þessar grimmdarlegu ásakanir
skilið, heldur foreldrar mínir.
— Það hlýtur að vera
eitthvað að,hafði Jonni sagt. —
Geturðu ekki sagt mér frá því?
Auðvitað var heilmikið að, en
ég gat bara ekki sagt Jonna frá
þvi. Hann hefði aldrei skilið það.
Foreldrar hans voru ekki
drykkjusjúkir auðnuleysingjar.
Foreldrar hans voru traustir og
virðulegir þjóðfélagsþegnar.
Klukkan sló tólf. Ég reis
þreytulega á fætur og horfði út
um gluggann á sofandi húsin
umhverfis.
— Mikið eigið þið gott,
hvíslaði ég lágt. — Þið vitið
ekki, hvað þið eigið gott.
Ég minntist einnar nætur úr
bernsku minni. Ég var 10 ára, og
því miður voru nætur eins og
þessi ekkert einsdæmi hjá
fjölskyldu minni. Yngri systir
mín kom grátandi inn til mín.
— Má ég ekki sofa hjá þér,
sagði hún kjökrandi. — Ég er
svo hrædd. Pabbi stendur
frammi og otar borðhnífnum að
mömmu. Hann ætlar að drepa
hana. Segðu honum, að hann
megi ekki gera það, Lísa!
Hún skreið upp í rúmið til
mín. Reiðilegar raddir bárust til
okkarfrá stofunni.
— Þú ert einskisnýt gála.
Gerir ekkert annað en að heimta
peninga. Og hvað fæ ég í
staðinn? Eilíft nagg og nöldur!
Ég er orðinn hundleiður á þér.
Hundleiður, heyrirðu það!
Ég var nær dauða en lífi af
örvæntingu. En ég hafði svo oft
áður orðið vitni að áþekkum
deilum, að ég vissi, að það var
þýðingarlaust að gera nokkuð.
Hvað getur 10 ára telpa gert til
að hjálpa móður sinni, þegar
faðir hennar hótar að drepa
hana?
— Ætlarðu að gera börnin þín
móðurlaus? Þú getur ekki verið
svo miskunnarlaus, sagði
mamma biðjandi. — Ekki
stinga mig, Knútur.
Pabbi bölvaði og ragnaði, svo
að mér rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. Mig langaði
til að gráta, en ég gat það ekki.
Ég fann, hvernig litla systir mín