Vikan - 08.02.1979, Blaðsíða 23

vægilegar lagfæringar og öli þægindi eru
á staðnum.
ARA vissi að hún hafði ekki sýnt
þakklæti sitt nógsamlega, það hafði sært
hann.
Sumarið leið og um haustið útskrif-
aðist hún loksins af sjúkrahúsinu. Hún
var orðin frísk, a.m.k. á pappírnum. í
októberlok skrapp André í bústaðinn og
leit eftir að allt væri í lagi, setti hita á og
keypti matvörur. Viku síðar — í nóvem-
* berbyrjun — óku þau þangað saman.
Það var svalt í veðri, hvasst og hrá-
slagalegt og Klara hraðaði sér inn í
húsið, þegar bíllinn staðnæmdist framan
við það. Húsið var lítið, minna en hún
hafði imyndað sér, en það var notalegt
og sérstæður blær yfir öllu.
Þarna var aðeins ein stofa með
stórum gluggum sem sneru út að hafinu.
Til vinstri handar var gengið inn i eld-
húsið, en baðherbergið var hægra
megin.
— Þér finnst húsið vonandi ekki of
lítið? spurði André.
Hún hristi höfuðið brosandi og lit-
aðist um í stofunni. Útsýnið var vissu-
lega stórbrotið. Öldurnar byltust gráar
og voldugar og ekkert skyggði á út-
sýnið. Hér var frjálst og himinn og haf
óendanlegt.
Við vegginn stóð stórt, gamaldags
hjónarúm og kommóða með spegli. í
miðri stofunni var kringlótt borð og
stólar. Framan við gluggana stóðu hæg-
indastólar og lítið borð. Þetta var allt og
sumt.
En André hafði á réttu að standa.
Þetta var nógu stórt fyrir þau tvö, enda
dvaldist maður að mestu utandyra á
sumrin og húsið var aðallega hugsað
sem sumardvalarstaður.
HúN gekk út að glugganum og
horfði út. André gekk til hennar og lagði
handlegginn um axlir hennar.
— Segðu mér hvað þér finnst, Klara,
bað hann. — Þetta er þitt hús. Ég keypti
það handa þér.
Hann þrýsti henni að sér blíðlega,
slikt heyrði til undantekninga nú orðið.
En svo varð hann aftur sjálfum sér likur.
— Ég hef látið setja rafmagnsupphit-
un í húsið, sagði hann. — En nú skulum
við líta á eldhúsið. Þar er rennandi vatn,
gasvél og ísskápur. Og ég hefi keypt
birgðir af mat. Við fáum siðar síma, ég
hefi pantað hann. Þá getum við hringt
til þorpsins og látið senda okkur nauð-
þurftir.
— Hve langt er til þorpsins? spurði
Klara.
— Átta kilómetrar. Við þurfum ekki
að óttast átroðning í paradísinni okkar.
Hann hló og bætti við:
— Komdu, ég ætla að sýna þér bað-
herbergið.
Þegar þau gengu eftir gólfinu, sá
Klara samanbrotið blað liggja innan við
hurðina. Hún beygði sig niður eftir því.
— Erstraxkominnpóstur?sagðihún
forviða. — Þetta er skeyti til þín. André
tók við skeytinu.
— Það er vonandi ekkert alvarlegt?
spurði Klara.
— Nei, nei, svaraði hann. — En ég
verð að fara samstundis til Parisar.
— í dag? En það er laugardagur.
— Já. En við eigum að skrifa undir
samning við amerískt fyrirtæki á mánu-
dagsmorgun klukkan níu. Mér þykir það
leitt, en ég á ekki um neitt að velja.
Klara sagði hægt:
— Hvernig vissu þau á skrifstofunni,
að þú værir hér?
Hann yppti öxlum.
— Ég varð aðgefa þeim heimilisfang-
6. tbl. Vikan 23