Vikan - 08.02.1979, Blaðsíða 26
Henni leið betur aftur. Fór aftur fram
í eldhús og smurði sér brauð og hellti
vínsopa í glas. Með brauðsneiðina i ann-
arri hendi og glasið í hinni gekk hún
aftur inn. Hún settist i einn hægindastól-
inn, borðaði brauðið og dreypti á víninu.
Svo kveikti hún sér í vindlingi, hinum
fyrsta á tveim dögum. Hún reykti mjög
sjaldan, henni fannst það í rauninni
vont, en einmitt á þessu augnabliki virt-
ist það róa hana.
HúN hrökk í kút, veikt hljóð barst úr
myrkrinu á bak við hana. En hún neyddi
sig til að sitja kyrr og snúa ekki til
höfðinu. Hvaða tilgangi þjónaði það
líka? Hún vissi, að það var ekkert þarna,
alla vega ekkert sem hún gat séð. Senni-
lega voru þetta traustabrestir í gömlum
innviðum hússins.
Hún drap í vindlingnum og fór úr
sloppnum. Svo skreið hún aftur upp i
svalt rúmið. Áður en hún slökkti ljósið,
sá hún að kötturinn hafði hringað sig
niður i einn stólinn við gluggann. Hann
sleikti feldinn i makindum, starði eitt
andartak fast á hana, en missti strax
áhugann og hélt áfram að sleikja sig.
Klara lauk upp augunum og áttaði sig
á að nóttin var liðin. Hún hafði sofið i
einum dúr og var nú úthvíld. Úti skein
sólin. Rúmið var mjúkt og hlýtt og þvert
yfir fætur hennar lá kötturinn makinda-
lega.
Hún fór fram úr og dró gluggatjöldin
til hliðar. Svo gekk hún aftur að rúminu
og hugsaði aftur og aftur: MÁNU-
DAGUR — MÁNUDAGUR. Já. það
var mánudagur og André væntanlegur í
kvöld. Nú þurfti hún bara að þrauka
nokkra klukkutíma. Sennilega var hann
lagður af stað, og með hverri minútu
sem leið kom hann nær. Hann hafði
lofað að stoppa hvergi á leiðinni til að
borða, hann myndi aka hratt og koma
snemma. Hann yrði sjálfsagt glorsolt-
inn.
Hún hafði nægan tíma til að undirbúa
lystuga máltíð. í isskápnum var nægur
matur. Hún ætlaði að vanda sig reglu-
lega við matreiðsluna. André elskaði
góðan mat.
Hún klæddi sig í snatri, bjó um rúmið
og fékk sér svo morgunmat í eldhúsinu.
Kötturinn elti hana og nuddaði sér upp
við fætur hennar. Hún opnaði sardínu-
bauk handa honum og gaf honum mjólk
í skálina.
TlL að hafa eitthvað fyrir stafni hófst
hún handa við tiltekt. Það var ekki mikil
yfirferð, en hún varð eitthvað að gera.
Hún fann sóp og byrjaði að sópa undir
rúminu. Hún heyrði allt í einu að eitt-
hvað hart skoppaði eftir gólfinu. Lítill
silfurhlutur.
Hún tók hann upp og lagði á borðið.
Það var ermahnappur. Ósköp venju-
legur.ermahnappur. Hún hafði aldrei
séð hann áður, svo ekki átti André hann,
hann fyrirleit líka ódýra hluti eins og
þennan. Hans hnappar voru úr gulli og
hún vissi ósköp vel. hvernig þeir litu út,
þvi hún valdi þá sjálf.
Hún hneig niður á rúmið og reyndi að
■ hugsa af skynsemi. Þurfti það að vera
eitthvað dularfullt, þó þessi hnappur
væri þarna? Það hafði e.t.v. ekki verið
þvegið vel undir rúminu. þegar skilið var
við húsið. Einhver hafði búið þarna á
undan þeim, hnappurinn tilheyrði auð-
vitað fyrrverandi íbúa hússins.
Eða iðnaðarmennirnir, sem André
hafði fengið til að standsetja húsið? Þvi
ekki það! Einn þeirra gat auðvitað hafa
tapað hnappnum sínum. Svo einfalt var
það.
Hún stóð upp og hélt áfram að sópa.
Það hlaut að vera eðlileg skýring á því
sem bar fyrir hana þessa daga, og nætur.
En innst inni vissi hún, að eitthvað
ógnaði henni.
ARA kreppti höndina um hnapp-
inn, sem hún hafði fundið undir rúminu.
Ef André átti hann ekki, hver átti hann
þá? hugsaði hún aftur og aftur. Hvaðan
kom hann?
Og hvaðan kom kötturinn? Hver
Enn aukin
þjónusta!
Ókeypis eyðublöð á afgreiðslunni:
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið
Bíll: Sölutilkynningar, tryggingabréf, víxlar, afsöl. Dagblaðið afgreiðsla Þverholti 11 sími 27022
Lausafé: Kaupsamningar, víxlar.
Húsnæði: Húsaleigusamningar.
Miðstöð smáauglýsingaviðskiptanna
Smáauglýsingaþjónustan.
í\
WIAÐW
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið Afgreiðsla Þverholti 11, sími 27022
26 Vlkan6.tbl.