Vikan - 08.02.1979, Blaðsíða 27

A HENGI-
FLUGSINS
BRÚN
hafði hellt mjólk í skálina og sett hana á
gólfið?
Hver var það sem barið hafði að dyr-
um um nóttina?
Þetta voru engir hugarórar, erma-
hnappurinn var raunverulegur, köttur-
inn og mjólkurskálin raunveruleg. Ein-
hver, sem hún þekkti ekki, læddist
kringum húsið og inn i það, einhver sem
itti við hana erindi. En hvaða erindi?
Klara lagði ermahnappinn á borðið,
setti stólana á sinn stað við borðið og tók
siðan af sér klútinn, sem hún hafði
bundið um hárið áður en hún hóf tiltekt-
ina. Hún varð að jafna sig, reyna að
komast að niðurstöðu. Hún ætlaði út,
hurtu frá þessu húsi, þar sem allt virtist
snúast gegn henni og ógna henni i
hverju skrefi.
Hún fór inn i baðherbergið, þvoði
andlit og hendur, greiddi hárið og reyndi
að snyrta sig. Hún bjó sig i útifötin, allar
hreyfingar hennar voru ósjálfráðar.
Hún hafði ákveðið sig. Hún ætlaði til
þorpsins og dvelja þar til kvölds. Hún
gat fengið sér að borða, það hlaut að
vera þarna greiðasala, þar sem hún gat
eytt deginum. Svo lengi sem hún hélt sig
frá þessu húsi, gat ekkert hent hana.
Hún leit eftir að allt væri snyrtilegt,
áður en hún yfirgaf húsið, hún vildi
koma að öllu i góðu lagi. Innst inni vissi
hún, að hún gerði það til að sjá, hvort
nokkur gengi um, meðan hún væri í
burtu.
Hún leit lika eftir i eldhúsinu, skolaði
tebollann og mjólkurskál kattarins, leit
eftir að lokað væri fyrir gasið og allir
skápar lokaðir. Kötturinn lá á rúminu
og fylgdist með hverri hreyfingu hennar.
Hún strauk honum yfir mjúkan feldinn,
hann lyfti höfði og geispaði letilega.
• — Ég kem aftur I kvöld, sagði hún.
Svo fór hún og læsti hurðinni á eftir
jsér.
VeÐRIÐ var fagurt, hún greip and-
ann á lofti og lét hrífast af stórfenglegri
náttúrunni umhverfis sig. Hún gleymdi
næstum ógnum næturinnar.
Þegar hún hafði gengið spölkorn,
kom hún auga á manninn. Hann kom
gangandi á móti henni hægum skrefum,
og hún hopaði nokkur skref og starði
hrædd á hann. Hann hafði birst svo
óvænt, það var eins og hann hefði komið
■'lit úr hæðinni á bak við.
Hún stóð og sneri baki að húsinu og
sá hann nálgast skref fyrir skref. Þegar
,hann var næstum kominn að henni, lyfti
hann hendi að hattbarðinu í kveðju-
skyni. Hann sagði:
— Ég vissi ekki að neinn dveldi í
þessu húsi um þetta leyti árs.
Klara svaraði ekki, og hann hélt
áfram.
— Ég er þyrstur, mig iangar að fá
vatnsglas.
Án þess að svara manninum sneri
Klara við og gekk til baka heim að hús-
inu. Hún hugsaði: ef hann ætlar að
drepa mig, getur hann gert það núna.
Hvernig skyldi það vera að finna hnífs-
odd milli herðablaðanna? Var dauðinn
sársaukafullur? Tók það langan tíma að
deyja?
Hún opnaði dyrnar og ekkert skeði.
Hún undraðist hvaðan henni kom
styrkur og rósemi á þessari stund. Með
hendur í frakkavösunum gekk maðurinn
á eftir henni inn og lokaði hurðinni á
eftirsér.
Klara hafði enn ekki yrt á manninn.
Hún fór rakleiðis inn í eldhús, lét renna
kalt vatn I glas og setti það siðan frá sér
á eldhúsborðið.
Hann hafði ekki fylgt á eftir henni,
það gaf henni augnabliks frest. Ef hann
vildi gera henni eitthvert mein, ætiaði
hún að verja sig. Hún tók hníf og faldi
hann undir kápunni. Svo tók hún glasið
oggekkinnístofuna.
Maðurinn beið með bros á vör. Hann
tók við glasinu og drakk í einum teyg.
Hann var greinilega þyrstur. Hann þerr-
aði varirnar og setti glasið frá sér á
borðið. Hann litaðist brosandi um og
sagði:
— Þaðerfinthérna.
Hann horfði á breitt rúmið — óþarf-
lega lengi, fannst henni. Skyndilega
heyrðist skarkali frá baðherberginu.
Hann leit snöggt á hana.
— Éghéltaðþérværuðeinarheima?
Klara horfði einarðlega beint í augu
hans og sagði:
— Maðurinn minn er í baðherberg-
inu.
Hún dró andann djúpt og hrópaði
síðan:
— Flýttu þér, André, við erum að
verðaof sein.
En líklega hafði hún ekki verið sann-.
færandi, því maðurinn skellti upp úr.
Hann gekk að baðherbergisdyrunum og
reif upp hurðina. Kötturinn smaug út
milli fóta hans.
— Maðurinn yðar er dálítið sér-
stakur, ekki satt?
— Hann var hér, sagði Klara og gat
nú ekki leynt óróa sínum. — Hann
hlýtur að vera ...
— í einhverju öðru herbergi, sagði
maðurinn hæðnislega.
— Það er best að þér farið, sagði
Klara esp. — Maðurinn minn verður
reiður, ef hann hittir yður hér.
— Hættið þessu kjaftæði um mann-
inn yðar, sagði hann fyrirlitlega. — Mig
hræðirðu ekki.
Hann gekk nokkur skref í átt til
hennar.
— Ef þér komið nær öskra ég, sagði
Klaraog hopaði.
Hann brosti.
— Það er tilgangslaust, við erum
alein hér.
Hann stóð mjög nærri henni og lét
augun renna yfir andlit hennar og lík-
ama.
— Hvað viljið þér?
— Ekkert sérstakt, sagði hann tóm-
lega. — Skrafa svolítið.
— Ég hefi ekki tíma til þess.
— O, jú, það hafið þér.
Hann rétti fram hendurnar eins og
hann ætlaði að taka hana i faðm sér og i
skelfingu sinni dró Klara fram hnífinn,
en hann sló hann úr hendi hennar með
léttu höggi á úlnliðinn. Svo skellihló
hann.
— Þér eruð ruglaðri en ég hélt, sagði
hann rólega.
— Farið yðar leið! Hvað viljið þér?
Ég hefi enga peninga.
— Við höfum nógan tíma bæði tvö,
sagði hann jafnrólega og fyrr og virti
hana fyrir sér. — Af hverju getum við
ekki verið svolítið notaleg hvort við ann-
að?
Hann sparkaði hnífnum undir rúmið.
Svo sló hann höndunum um hana og
kyssti hana á hálsinn. Hann lyktaði
sterkt og ókunnuglega og skeggbrodd-
arnir rifu húð hennar. Hann var hávax-
inn og sterklegur og hendur hans héldu
henni í stálgreipum.
ELFINGIN gagntók hana, í fyrstu
var eins og hver taug líkama hennar
ar™
væri lömuð, en svo brast hún í óstjórn-
legan hlátur. Hún hristist og skalf og gat
ekki stöðvað þennan móðursýkislega
hlátur. Hann sleppti henni gramur og
horfði undrandi á hana.
— Hvað er svona skemmtilegt?
Svarið! öskraði hann, þegar hún hélt
áfram aðhlæja.
— Þér ætlið að nauðga mér, er það
ekki? En þér hafið kannski ekki hugsað
yður að drepa mig? Svarið, ég verð að
vita hvað þér viljið?
Hann starði lengi á hana, þar sem hún
engdist sundur og saman af skelfingu,
svo yppti hann öxlum.
— Þér eruð algjörlega brjálaðar,
sagði hann hörkulega.
Og hann snerist á hæli og gekk til dyr-
anna. Hann gekk út án þess að snúa sér
við.
Klara horfði stjörf á eftir honum. Nú,
þegar hættan var liðin hjá, var hún
næstum vonsvikin. Þegar til kom, hafði
hann ekki viljað hana. Hann var ungur
og ásjálegur og hafði áreiðanlega áhuga
á að gamna sér við kvenfólk. En hana
hafði hann ekki viljað. Hann hafði virt
hana rannsakandi fyrir sér og sagt: Þér
eruð algjörlega brjáluð. Og úr augnaráði
hans hafði hún lesið viðbjóð.
Ósjálfrátt beygði hún sig niður og tók
\
ÞEIR
BESTU
NOTA
ÞAÐ
BESTA
ELAN skíði í miklu úrvali
•
TYROLIA ör. bindingar
Margar gerðir

""‘""‘■ifc-. ^ ■
Verzlið hagkvæmt
Póstsendum
Laugavegi 13
Simi 13508
b. tbl. Vikan 27