Vikan - 08.02.1979, Blaðsíða 29

/kíðQútbúnoður
á alla fjölskylduna
, INNSBRUCK skióafatnaóur i
^ A glœsilegu úrvali
ijrcjMitz^ÁA skidj
skidaskór
fjölmargar geröir
öryggisbindinga
frá SALQMOIVI
Sportval
LAUGAVEGl 116
— Ég skil yður. Þér eruð vanar
borgarlífinu, sagði hún. — En nú kemur
maðurinn yðar senn og þér fáið félags-
skap. Það var skynsamlegt af yður að
skreppa hingað í dag. Nú fer ég fram til
að búa til matinn, þér látið þara fara vel
um yðurámeðan.
Þegar Klara var orðin ein, blaðaði
hún I blöðunum, sem hún hafði keypt,
og sötraði kaffið. Hún fann ilminn
leggja frá eldhúsinu og leið vel. Það var
notalegt að sitja hér, gott að hafa ein-
hvern að tala við. Hún fann hvernig
slaknaði á spennunni, sem þjakað hafði
hana allan daginn, notaleg værð kom
yfir hana.
Eftir matinn, sem hún snæddi með
konunni og manni hennar, settist Klara
aftur við arininn. Hún var södd og
ánægð, 011 hræðsla á bak og burt. Hér
var heimilisleg hlýja, fólkið skilningsríkt
og alúðlegt. Ótti hennar var óraunveru-
legur í þessu umhverfi.
Framhald í nœsta blaöi.

Á HENGI-
FLUGSINS
BRÚN
; en ekki hver hafði keypt það. Húsið er
skemmtilegt, en afskekkt, sérstaklega að
; vetrinum.
— Já. Maðurinn minn var með mér,
en var svo skyndilega kallaður til Parísar
i viðskiptaerindum, sagði Klara. — En
hann er væntanlegur aftur I kvöld.
Og svo bætti hún við eilítið vand-
raeðalega:
— Ég er ekki viss um að rétt hafi
verið að kaupa húsið. Það er svo af-
jSkekkt.
— En ætlið þið ekki bara að vera hér
i sumarleyfum, greip konan fram I. —
Hér er gott að dvelja á sumrin, þér
megið trúa því.
— En þarna eru engir nágrannar, og
svo er það hengiflugið .. . Hvað sem er
gæti skeð. 1 dag fékk ég t.d. heimsókn,
ókunnugur maður...
— Hvaða maður? spurði hún og gat
ekki leynt forvitni sinni.
— Það var ungur maður, sem var á
gönguferð. Hann var þyrstur og neyddi
mig til að fara inn með sér og gefa sér
vatn. Hann hefði getað, getað ... já,
getað hvað sem er ...
Hin hallaði sér áköf áfram og sagði:
— Hvaðtildæmis?
— Hann hefði getað nauðgað
mér ... eða drepið mig.
— Því skyldi hann gera það? Drepa
yður, á ég við.
— Það er til fólk, sem fremur glæpi
að óyfirlögðu ráði, sagði hún hálfdræmt.
Konan horfði orðlaus á hana drykk-
langa stund. Hún var greinilega undr-
andi. Hún áttaði sig ekki á Klöru.
— Eruð þér ekki hræddar við eitt-
hvað? spurði Klara æst.
— Hrædd? Því skyldi ég vera það?
— Ég á við, hvort ekkert skelfi yður.
Þorið þér að sofa ein um nætur?
— Auðvitað þori ég það. Ég er ekki
geðbiluð.
Klara dró andann djúpt og reyndi að
stillasig.
— Ég er ekki heidur geðbiluð, sagði
hún lágt. — Ég vil a.m.k. ekki trúa því.
En það hendir svo margt dularfullt. ..
— Einsoghvað?
Klara leit undan.
— Ég ligg andvaka og heyri högg og
barsmíðar á dyrnar. Það er eins og ein-
hver læðist kringum húsið, og ég ímynda
mér að einhver sitji um mig ...
— Eigið þér við að það sé reimt i
húsinu?
Klara hló hátt og óeðlilega.
— Nei, ég trúi ekki á drauga, sagði
hún. — Það er einveran sem ég óttast.
Konan var nú vingjarnlegri, hún laut
fram og klappaði Klöru bliðlega á hand-
legginn.
6. tbl. Vikan Z9