Vikan - 08.02.1979, Blaðsíða 48
GLA UMGOSINN
„Já, og nú man ég að þú sagðist vera
að ganga í hjónaband,” sagði Pen alls
ósnortin af umvöndunum hans.
„Verður hún reið við þig?”
„Ég vona að hún verði svo reið að
hún vilji aldrei sjá mig framar,” sagði sir
Richard rólega. „Reyndar er það svo
þungt á metaskálunum gegn hinu öllu,
aðég fyrirgef þér.”
„Mér finnst þú vera mjög einkenni-
legur maður,” sagði Pen. „Hversvegna
baðstu hennar, fyrst þú vildir það ekki?”
„Ég gerði það ekki. Síðustu tvo dag-
ana er það eina vitleysan sem ég hef ekki
gert.”
„Jæja, hversvegna ætlaðir þú að gera
það?”
„Þaðættir þú aðvita.”
„En þú ert maður. Enginn getur
fengið þig til þess að gera það sem þú vilt
ekki gera.”
„Það lá nú samt við þvi. Ef þú hefðir
ekki dottið niður úr glugganum og beint
í hendur minar, þá væri ég liklega að
taka við hamingjuóskum frá ættingjum
mínum núna.”
„Nú, þá finnst mér það ekki rétt af
þér að kalla mig hræðilegan krakka. Ég
bjargaði þér, þó að ég hefði ekki vitað af
því, frá hræðilegum örlögum.”
„Það er satt, en ég þurfti ekki björgun
í hávaðasömum vagni.”
„Það var hluti af ævintýrinu. Þar að
auki útskýrði ég fyrir þér hversvegna við
þyrftum að ferðast með almennings-
vagni. Þú verður að viðurkenna að þetta
var allt saman mjög spennandi. Og það
sem meira er, þá lentir þú í meira ævin-
týri en ég, því þú deildir herbergi með
raunverulegum þjófi!"
„Satt er það,” sagði sir Richard, mjög
hrærður yfir þessu öllu saman.
„Og nú sé ég greinilega hús fyrir
framan okkur, svo ég býst við að við
séum komin til Colerne,” sagði hún sigri
hrósandi.
Eftir fáein augnablik komust þau að
þvi, að hún hafði haft rétt fyrir sér. Þau
gengu inn i þorpið og leituðu uppi
skikkanlegustu krána.
„Jæja, hvaða lygi eigum við að nota
núna?” spurði sir Richard.
„Hjólið datt undan skiptivagninum
okkar,” svaraði Pen strax.
„Verður þú aldrei orðlaus?” spurði
hann og honum var skemmt.
„Ef ég á að segja satt, þá hef ég ekki
mikla reynslu I þessu,” svaraði hún al-
varlega.
„Það myndi engan gruna, trúðu þvi.”
„Nei, ég held bara að ég hafi verið
fædd til þess "ð verða flækingur,”
svaraði hún mjög u arleg.
Sagan um brotna hjólið var tekin trú-
anleg af veitingamanninum. Ef honum
hefur þótt það einkennilegt að ferða-
langarnir skyldu hafa yfirgefið þjóðveg-
inn til þess að mæta hættum sveitaveg-
anna, þá þurfti hann ekki að íhuga það
lengi þvi nú fékk hann að vita að þeir
væru á leið til Queen Charlton og hefðu
ætlað að stytta sér leið. Hann sagði að
þeim hefði verið nær að fylgja Bristol
veginum til Cold Ashton, en kannski
væru þeir ókunnugir á þessum slóðum?”
„Einmitt,” sagði sir Richard. „En við
erum að fara að heimsækja vini okkar í
Queen Charlton og við vildum gjarnan
leigja okkur vagn til þess að komast
þangað.”
Brosið hvarf af andliti veitingamanns-
ins þegar hann heyrði þetta og hann
hristi höfuðið. Það voru engir vagnar til
leigu í Colerne. 1 raun var aðeins einn
ferðahæfur vagn þar og það var hans
eigin.
„Sem ég væri fús að leigja yður, ef ég
aðeins hefði mann til þess að senda með
yður. En strákamir eru allir við hey-
vinnu og ég kemst ekki sjálfur. Kannski
járnsmiðurinn geti gert eitthvað við yðar
eigin vagn, herra?”
„Alveg vonlaust,” sagði sir Richard.
Hjólið er alveg ónýtt. Auk þess lét ég
fylgdarmann minn riða til Wroxham.
Hvað með það, að þér lánuðuð okkur
vagninn án þess að nokkur konii með?”
„Það er ekkert á móti því, nema það
hvernig ég á að fá hann aftur.”
„Einn af þjónum sir Jaspers mun aka
honum til baka,” sagði Pen. „Þér hafið
ekkert aðóttast að þvi leyti.”
Eigið þér við sir Jasper Luttrell,
herra?”
„Já, einmitt. Við erum á leið til hans."
Gestgjafinn virtist ruglaður. Hann
virtist þekkja sir Jasper vel; hins vegar
þekkti hann ekki sir Richard. Hann leit á
hann efafullu augnaráði og hristi
höfuðið.
„Jæja. ef þér viljið ekki leigja vagninn
yðar, þá verð ég vist að kaupa hann,”
sagði sir Richard.
„Kaupa vagninn minn, herra?” sagði
veitingamaðurinn undrandi.
„Og auðvitað hestinn líka.” bætti sir
Richard við og tók fram pyngjuna.
Veitingamaðurinn leit á hann. „Ef
því er þannig varið, herra, get ég alveg
leigt yður vagninn minn. Þegarég hugsa
út í það þá þarf ég ekki á honum að
halda næstu tvo daga. Munið bara að
hvíla gamla hestinn minn, áður en þér
sendið hann til baka.”
Sir Richard mótmælti þessu í engu og
eftir að þeir höfðu komist að góðu sam-
komulagi. lýsti veitingamaðurinn því
yfir að það væri óskandi að fieiri herra-
menn væru eins og sir Richard. Ferða-
langarnir þyrftu að biða aðeins meðan
hesturinn væri spenntur fyrir vagninn
og leiddur fram fyrir krána.
48 Vlkan 6. tbl.