Vikan - 15.02.1979, Blaðsíða 7

Hin barða eiginkona leidd út f sjúkrabilinn.
ótrúlega stuttum tíma komnir til hjálpar, ef
við lendum í óviðráðanlegum vandræðum.
Við erum líka alltaf tveir og tveir saman á
eftirlitsferðum. í rólegri hverfum er farið að
senda menn út eina, en það væri fráleit
hugmynd í Bronx.
— Óeinkennisklæddir lögreglumenn
gegna og miklu hlutverki hér í Bronx. Þeir
hafa náð mjög góðum árangri, sérstaklega í
sambandi við eiturlyfjasölu. Þeir blanda sér
á meðal eiturlyfjaneytenda og eiturlyfja-
sala, í ýmsum dulargervum, svo ókleift er
að þekkja þá sem lögreglumenn.
— Fyrir stuttu tókst að uppræta heilan
hring eiturlyfjasala fyrir dugnað þessara
manna. Við höfðum vitað af honum í tæp
þrjú ár, en aldrei tekist að hafa hendur í
hári höfuðpauranna.
— Hvergi í heiminum er réttur
einstaklingsins jafnvirtur og hér í
Bandaríkjunum. Þó kaldhæðnislegt sé, er
það einmitt þessi staðreynd, sem gerir okkur
lögreglumönnunum afar erfitt um vik í
sambandi við upprætingu glæpastarfsemi.
Við verðum t.d. að fara mjög varlega við
húsrannsóknir og handtökur, svo að þær
séu „löglegar,” jafnvel þó við vitum, að
viðkomandi sé stórhættulegur glæpa-
maður.
Jólin eru samt ekki hér
Er við komum á lögreglustöðina, er þar
fyrir stór hópur ættingja til að endurheimta
telpuna týndu. Móðirin grætur af gleði, því
í Bronx er mun líklegra að sjá barn sitt
aldrei framar, ef það á annað borð hverfur,
að minnsta kosti ekki lifandi. En i þetta
skipti fær sagan góðan endi, eins og
jólasögur eiga að gera.
Lögregluþjónn kemur inn með tvær
konur í togi. Þær eiga að gista fangaklefa
lögreglunnar á jólanótt; önnur fyrir
likamsárás á aðra konu, hin fyrir það hið
elsta starf konunnar. Á hvorugri er nokkur
svipbrigði að sjá.
Dyrunum er aftur hrundið upp, og inn
stormar umfangsmikil, miðaldra kona.
— Ég er að leita að jólunum, segir hún.
— Ég hélt kannski, að ég fyndi þau hérna.
En hún finnur ekki jólin, þrátt fyrir jóla-
skreytingar á stöðinni. Hún ákveður þvi að
taka málið í sínar hendur og skemmtir
okkur með söng og tilþrifamiklum dansi.
Lögreglumaður færir henni kaffibolla.
— Hún er gamall kunningi, segir Ray.
— Hún býr hérna i nágrenninu og lítur inn
á hverju kvöldi, siðan eftirlætisbarnum
hennar var lokað. Hún gerir engu mein —
nema kannski sjálfri sér.
Konan þagnar allt í einu í miðju lagi.
— Ég er búin að tala við hundinn minn í
12 ár, segir hún. — og svei mér ef ég er ekki
orðin leið á því. Það er ekki hægt að búast
við að hann hafi alltaf jafnmikið að segja.
Ástir samlyndra hjóna
Nú þarf að sinna vandamáli, sem
kollegar þeirra Williams og Rays á Islandi
fara heldur ekki varhluta af í starfi sínu:
Heimiliserjum.
Miðað við húsakost í Bronx er stóra,
brúna múrsteinshúsið, sem við
staðnæmumst við, alls ekki svo óþokkalegt.
Forvitnir nágrannar hafa safnast saman
við útidyrnar og vísa lögreglunni til vegar.
Við göngum til stofu í íbúð á fjórðu hæð.
Á gólfinu liggur ung konar. Hún er í síðri
skyrtu einni fata. Önnur föt liggja á tvístri
um gólfið. Andlit hennar er mjög mikið
skaddað, og yfir henni krýpur eldri kona.
Hún er grátandi. Öðru hverju þurrkar hún
blóðið framan úr slösuðu konunni.
Við nánari athugun komumst við að því,
að þarna býr fimm manna fjölskylda, ung
hjón og eldri hjón ásamt dóttur, á að giska
14 ára. Þau eldri eru foreldrar unga
mannsins, og það er eiginkona hans, sem
liggur á gólfinu.
— Hún datt bara, segir tengdafaðirinn.
— Hún datt bara svona illa.
Allir eru í miklu uppnámi nema telpan.
Hún er með krullupinna í hárinu og fylgist
áhugasöm með framvindu mála.
— Þessu halda þeir allir fram, segir Ray
við blaðamann.
— Jafnvel þó að augljóst sé, að eigin-
maðurinn hafí misþyrmt henni.
— Hún verður að komast á sjúkrahús,
segir William við unga manninn, sem
hingað til hefur gengið um gólf, með tárin í
augunum og án þess að leggja nokkuð til
mála.
Nú upphefjast miklar samræður milli
móður og sonar, því ef farið er með konuna
á sjúkrahús komast þau ekki hjá því að
gefa einhverja skýrslu.
— Ég skil vel, að þú skyldir missa stjórn
á tilfinningum þínum, segir móðirin. —
Það eru takmörk fyrir því, sem fólk getur
þolað. En hún verður að komast á spítala,
jafnvel þó það kosti þig klandur.
Hún klæðir hina slösuðu tengdadóttur í
fötin. Það verður að styðja hana, því hún
getur ekki staðið á fótunum. Sjúkrabifreið
kemur á vettvang, og sjúkraliðar gera að
verstu sárunum, áður en hún er leidd út í
bílinn.
Heimilið er alls ekki sóðalegt. Þó bera
nokkrar tómar áfengisflöskur því vitni, að
drykkja hefur farið fram. Og hvergi sjást
leifar eftir jólamat. Aðeins nokkrar hálf-
tómar niðursuðudósir á eldhúsborðinu.
Hvað gerst hefur í raun og veru kemst
aldrei á lögregluskýrslu.
— Þær kæra aldrei, segir Ray.
Átta á keðju
Við erum öll fremur döpur í bragði á
leiðinni niður á stöð.
— Það var ekki mikill jólaandi á þessu
heimili, segir William.
— Það eru einmitt svona mál, sem snerta
okkur mest, bætir hann við. — Það er
miklu auðveldara að vera tilfinningalaus, ef
í hlut eiga harðsvíraðir glæpamenn. ,
— He loves her, yea, yea, yea. She loves
him, yea, yea, yea, raular Ray fyrir munni
sér.
Við fáum okkur kaffi, og ég opna kassa
með jólakexi, sem ég hafði haft með mér til
hátíðarbrigða. Við erum einmitt nýbyrjuð
að gæða okkur á kexinu, þegar komið er
inn með átta náunga, alla hlekkjaða við
sömu keðjuna. Eiginlega minna þeir helst á
barnaheimilisbörn á skemmtigöngu með
fóstru sinni. Nema hvað þeir eru allir hand-
járnaðir og töluvert eldri en gera má ráð
fyrir með barnaheimilisbörn.
— Það er verið að koma með þá til
gistingar frá öðrum stöðvum, útskýrir
William og fer til að aðstoða við
„bókunina” á þeim.
7. tbl. Vikan 7