Vikan - 15.02.1979, Blaðsíða 22

— Nú, já, þetta er kannski ekkert
einkennilegt. Að vísu fullvissaði læknir-
inn mig um að þú værir á batavegi, en
það er varla að búast við fullkomnu jafn-
vægi strax.
Hann stóð upp með erfiðismunum
eins og allar heimsins áhyggjur hvíldu á
honum og hélt áfram máli sínu með
hárri röddu:
— Getur þú munað hve langur tími
leið frá því, að þú sást köttinn og þar til
þú uppgötvaðir mjólkurskálina i eldhús-
inu?
Klara settist og horfði framfyrir sig
með uppgjafarsvip.
— Nei, það get ég ekki. En það geta
hafa verið nokkrar mínútur.
— Þú heldur að það hafi verið
nokkrar minútur. En það gæti allt eins
hafa liðið ein klukkustund. Þú gætir
hafa sofnað í millitíðinni. Auðvitað
hefur þú sjálf hellt upp mjólkinni án þess
að muna það. En ég fullvissa þig um, að
þú þarft engan kvíðboga að bera fyrir
heilsunni. Þú þarft bara meiri hvíld og
umönnun. Þetta lagast allt, trúðu mér.
— Þú heldur að ég sé ennþá veik?
— Það er eina skýringin. En nú hefi
ég tækifæri til að taka mér frí og við
getum verið hér og notið næðis. Annars
verðum við að hafa samband við lækn-
inn þinn og sjá hvað honum þykir ráð-
legt. Treystu mér, Klara, og allt mun
ganga vel.
NN hallaði sér fram og klappaði
henni á handlegginn.
— Klara mín, gætir þú ekki gefið mér
eitthvað i svanginn? Ég er glorsoltinn.
Klara stóð hægt á fætur. Tárin leit-
uðu fram í augnakrókana meðan hún
gekk fram I eldhúsið. En svo sneri hún
sérskyndilega við.
— En André, sagði hún, — ég get
sannað að ég er ekki geðbiluð.
— Éghefiekkisagtaðsvosé.
— En ég sé það I augum þinum, að
þú heldur það. Vertu nú góður og hlust-
aðu á mig. Þegar ég kom heim frá
þorpinu I dag var kötturinn horfinn. Ég
vissi að hann hlyti að vera innandyra og
loksins fann ég hann. Á baðinu eins og
ég var búin að segja. Hengdur I Ijósa-
leiðslunni. Þú heldur þó ekki að ég hafi
sjálf hengt köttinn og gleymt því siðan?
André stóð upp.
— Nei, það dettur mér ekki til hugar.
Við skulum bara líta eftir á baðinu.
— Já.
Klara stóð þétt á bak við hann, þegar
hann opnaði hurðina. Hún herti sig upp
og ætlaði að horfa á köttinn án þess að
blikna néblána.
André kveikti Ijósið og sneri sér strax
við og sagði hæðnislega:
— Var það ekki hér, sem átti að
hanga köttur?
Hann vék til hliðar og Klara sá inn.
Leiðslan sem hékk niður úr loftinu
endaði ósköp sakleysislega við hvitt
postulínsljósið og þar var engan kött að
sjá ...
Hún stóð steini lostin og kom ekki
Á HENGI-
FLUGSINS
BRÚN
upp nokkru orði. André tók í hana og
sneri henni hranalega að sér.
— Klara, þú verður að átta þig.
Þarna er enginn köttur. Þetta er allt
saman heilaspuni. En nú skaltu ekki
hugsa meira um þennan kött. Hann er
uppspuni frá rótum, heyrir þú það.
Klara titraði og horfði á liann örvingl-
uð.
— Ég er viss um að þetta er ekki mitt
hugarfóstur. Ég veit að kötturinn var
hér, ég er fullkomlega með sjálfri mér.
— Já, já. Við skulum bara segja það.
sagði André þolinmóður og settist í stól-
inn við gluggann. — En ég er hræddur
um að við komumst ekki að neinni
niðurstöðu í þessu máli. Reyndar bendir
flest til þess, að þú hafir ímyndað þér
þetta ailt saman.
ARA horfði ráðvillt framhjá
honum út um gluggann og út í myrkrið
fyrir utan. Það virtist enn jafn ógnvekj-
andi, þó var André hér. En á einhvern
hátt stóð henni beygur af honum. Hann
reyndi að sannfæra hana um að atburðir
þeir, sem svo mjög höfðu skelft hana,
væru hreinn tilbúningur og hvergi til
nema í sjúkum huga hennar. En hún var
heilbrigð.
Loks sagði hún og horfði dapurlega á
hann:
— Þú hefðir ekki átt að láta mig vera
eina á þessum afskekkta stað.
André stóð upp og strauk henni létt
yfir hárið og sagði:
— Reyndu nú að sjá hlutina í réttu
Ijósi, Klara. Þú mátt ekki bara treysta á
aðra og kenna öðrum um hvernig fer.
Þú hefur verið veik og ég hef þurft að
sýna þér mikla tillitssemi, en þú verður
að reyna eitthvað sjálf til að verða
hraust. Það er ekkert hér i húsinu eða
umhverfi þess, sem kemur þér úr jafn-
vægi. Þetta kemur að innan, Klara. Frá
þérsjálfri.
— En ég verð frisk um leið og ég
kemst héðan, sagði Klara lágum rómi.
Hann horfði á hana hugsi langa
stund. Svo kinkaði hann kolli og sagði:
— Allt í lagi, ef þú heldur það. þá . . .
Ég stóð bara í þeirri meiningu að hér
myndi okkur liða vel.
Klara brosti dauft.
— Já.já.sagði hún, — égveit það.
— Hvernig væri nú að þú tækir til
matinn.
Hún strauk hárið frá enninu og gekk
fram í eldhúsið.
— Já, égskalhraðamérmeðmatinn,
sagði hún. — Ég þykist vita að þú sért
orðinn matarþurfi.
Meðan Klara var að taka til matinn
reyndi hún að sannfæra sjálfa sig um að
nú yrði allt í lagi. Hún þyrfti ekki að
vera hrædd lengur. Hún hlaut að hafa
haft martröð. Kötturinn hafði aldrei
verið þarna. Allt var bara Ijótur
draumur.
André kallaði innan að:
— Á ég að leggja á borðið?
Um leið mundi hún eftir bréfinu. Það
lá ennþá á borðinu undir töskunni hans.
Klara hraðaði sér inn og sagði snöggt:
— Nei, ég skai gera það.
— Ég get þó hjálpað þér, sagði hann
og tók í töskuna.
En Klara reif hana af honum og henti
henni á rúmið. Þögnin sem fylgdi var
þrúgandi.
André teygði höndina hægt fram og
tók bréfið. Hann las það fyrst hratt fyrir,
en svo aftur hægar. Svo lagði hann það
frá sér á borðið og horfði á Klöru. Andlit
hans var gjörsamlega svipbrigðalaust.
— Jæja, svo þú hafðir hugsað þér að
fara þína leið?
Klara starði á hann án þess að svara.
Hann sagði ískaldri röddu:
—- Þú ætlaðir þér að fara frá mér? Er
frekt að spyrja hvers vegna?
Klara hélt áfram að stara á hann án
þess að mæla.
— Þú getur þó að minnsta kosti
svarað, sagði hann hastur og óþolin-
móður.
Klara vætti varirnar og reyndi að
finna orð.
— Ég veit ekki, byrjaði hún. — Ég
var svo hrædd . .. Ég þorði ekki að vera
stundinni lengur í húsinu .. .
— Og svo fannst þér rétti timinn
kominn, þegar ég var á leið hingað?
sagði hann með sama ískalda rómnum.
— Þetta hljómar ekki líklega, min kæra.
Heldur þú að ég láti mér nægja þessa
skýringu?
— Ég hélt ekki lengur út að vera hér
ein, endurtók Klara angistarlega. — Þú
verður að trúa mér.
Hann tók bréfið upp aftur og sagði:
— En því skrifar þú: „Ég verð að fara
og sný ekki aftur”? Það hlýtur að þýða,
að þú hafir hugsað þér að fara fyrir fullt
ogallt.
ARA horfði niður fyrir fætur sér.
— Égveitekki, tautaðihún.
— En það skiptir máli, sagði hann
reiðilega. — Það er ekki hægt að skrifa
kveðjubréf eins og þetta, eftir tiu ára
hjónaband og fara sína leið, án frekari
útskýringa. Ég er viss um, að ef ég opna
töskuna, sem þarna stendur, þá get ég
séð, að þú hefur sett niður allt þitt dót.
Þú skrifar kveðjubréf og lætur ofan I
ferðatösku. Það eina sem ég bið um, er
að þú segir mér hvers vegna þú vilt fara
frá mér.
— Ég get ekki sagt þér það, André.
Ég er alltof þreytt og ráðvillt eftir það
sem skeð hefur...
— Þú verður að reyna, sagði hann
stíft. — Þú skuldar mér skýringu og ég
gefst ekki upp fyrr en ég fæ hana.
Klara fól andlitið I höndum sér og
hrópaði:
— Hættu að kvelja mig. Þú veist að
ég hefi verið sjúk.
— Þú getur ekki alltaf afsakað þig
með sjúkleika, sagði hann alvarlegur. —
Þó að það komi sér vel fyrir þig. Og
meðal annarra orða. Þú ættir ekki að
taka of bókstaflega það sem ég hefi sagt.
— Hvað áttu við?
— Jú, ég á við það, sagði hann og
settist við borðið, að þegar ég kom gð
þér svona spenntri og hræddri, þá var
eðlilegt að ég reyndi að finna lík-
lega skýringu á öllu, sem þú taldir að
hefði gerst.
— Ég skil ekki enn hvað þú meinar.
Trúir þú ekki á þínareigin útskýringar?
— Mestu máli skipti að róa þig, sagði
hann. — En það er ekki þar með sagt, að
ég trúi öllu sem ég sagði.
— Þú heldur með öðrum orðum, að
það sem ég sagði hafi verið satt?
— Hvað heldur þú sjálf?
— Ég veit þaðekki.
Hún strauk sér yfir ennið og horfði á
hann hjálparvana.
— Segðu mér nú hversvegna þú kýst
að fara frá mér, sagði hann hörkulega.
— Ég hefi sagt það.
— Nei, það hefur þú ekki. Þú reynir
að komast hjá því að segja sannleikann,
en ég tek það ekki gilt. Þvi viltu yfirgefa
mig?
— Ég er búin að svara. Ég hugsaði
ekki af viti. Og ég fór ekki. Ef þú hefðir
ekki komið svona fljótt, hefði ég rifið
bréfið í tætlur og þú hefðir aldrei fengið
að sjá það.
André gekk til dyranna löngum
skrefum.
— Allt i lagi, þú skalt fá það sem þú
vilt.
— Hvert ertu að fara? hrópaði Klara
forviða.
— Þú þarft ekki að kalla, sagði hann
kuldalega. — Ég ætla bara að sækja
vindlingaútibil.
— Kemurðu aftur?
Hann svaraði ekki, yppti bara öxlum
og fór út. Klara vöðlaði bréfið saman og
kastaði því frá sér. Svo gekk hún eins og
í leiðslu fram í eldhús, lokaði fyrir gasið
og gekk aftur inn. Hún settist á rúm-
stokkinn og beið. Hún átti von á að
heyra vélarhljóð bílsins. Myndi André
fara núna án þess að tala frekar við
hana? Hvað átti hún að gera, ef hún yrði
aftur ein?
Hurðin opnaðist og hann stóð á
þröskuldinum. Hann hafði vindlinga-
pakkann í annarri hendinni og svartan
poka I hinni. Hann lokaði hurðinni með
fætinum og kastaði pokanum á rúmið.
Eða því sem hún i fyrstu hafði talið
svartan poka!
Hann benti á flikkið og sagði rólega:
— Þú hafðir rétt fyrir þér. Það var
reyndar köttur hér að þvælast. Og hann
er dauður — kyrktur.
Klara rauk upp og hopaði, hún starði
steinilostin á hræið. Svo sneri hún sér að
André, sem var i mestu rólegheitum að
klæða sig úr jakkanum.
— Hvarfannstuhann?hrópaðihún.
Framhald í næsta blaði.
2Z Vikan 7. tbl.