Vikan - 15.02.1979, Blaðsíða 47

árans hrappur, þessi fíni mann. Fari það
i kolsvart ef að ég vinn nokkurn tima
með slíkum aftur. Hann er vondur,
herra minn, þér getið veðjað yðar síðasta
áþað.
„Ég veit það, haldið áfram.”
„Það var gömul hefðarkona að fara til
Bath, skiljið þér? Jeremías, það var
móðir hans! Slikt líkar mér ekki, en það
var ekki mitt mál. Ég og kafteinn
Trimble stöðvuðum vagninn við Calne,
eða þar nálægt. Menið var í felustað á
bakvið eitt sætið. Og þvilík sæti, þau
voru öll gerð úr rauðu silki!”
„Hr. Brandon vissi um þennan
felustað og sagði yður frá honum?”
„Guð blessi yður, herra minn. Hann
tók engan þátt í þessu. Við áttum að
hrifsa menið og síðan að píla okkur frá,
skiljið þér?”
„Ekki alveg.”
„Hlaupa eins hratt og við gátum. Ég
er ekki hlynntur ofbeldi á neinn hátt, né
heldur náunginn sem að stamar. En
kafteinn Trimble leysti frá byssunni og
einn af fylgdarmönnunum særðist.
Meðan að kafteinninn hélt fylgdarsvein-
unum frá með byssunum, fór ég að
vagninum, opnaði dyrnar og fann þar
tvær hefðarfrúr, sem að veinuðu svo að
það heyrðist um alla sveitina. Ég tók
ekkert nema menið, skiljið þér? Ég er
friðsemdar maður og þetta er ekki mitt
eðli. Mér líkar þetta ekki. Við píluðum
af stað og kafteinninn rak byssuna sína
i magann á mér og bað mig að láta sig
hafa menið. Nú ég gerði það. Ég er
friðsemdarmaður. Ég er ekki hlynntur
ofbeldi. Nú, þá áttum við að afhenda
gimsteinana þessum unga glæpon, sem
að heldur til hér hjá einhverjum reglu-
legum græningja sem að hann kynntist í
Oxford. Allt er gott þá! En ég er kænn,
sjáið til. Ég óttaðist að sjá það að ég
hafði verið að vinna með svikulum
félaga og ef að hann kæmist burtu með
steinana, sem að mig grunar að hann
geri, myndi hinn ungi félagi minn ekki
borga mér neitt. Ég rændi piltinn.
Bristol er rétti staðurinn fyrir mig, hugsa
ég með mér, og ég tek sama vagn og þér
og frændi yðar eruð í. Þegar að þessi lög-
reglumaður kom, datt mér I hug að væri
verið að leita að mér, svo að ég læt aðra
um flutningana fyrir mig.”
„Þér létuð menið í vasa frænda
míns?”
„Einmitt, herra minn. Enginn lögga
myndi gruna ungan pilt eins og hann,
hugsaði ég með mér. En hann og þér
rukuð svo burtu án minnar vitundar, og
ég kom hingað. Oh, ég vissi að þér
væruð klár náungi. Svo ég tékkaði á
staðnum, skiljið þér?”
„Nei.”
„Athuga húsið,” sagði Jimmy óþolin-
móður. Ég sá stráksa einmitt i þessum
glugga. Ég hefði átt að muna að þér
væruð klár náungi, herra minn.”
„Það hefðuð þér svo sannarlega átt að
gera. Hvað um það, þér hafið sagt mér
það sem að ég vildi vita, og nú er yður
frjálst að — hérna — píla af stað.”
„Talað af sönnum hefðarmanni, eins
og þér eruð,” sagði Jimmy ánægður.
„Ég er farinn! Og engin illindi.”
Það tók hann ekki langan tíma að
klifra út um gluggann. Hann veifaði til
sir Richards ánægður og frjáls, og var
brátt horfinn sjónum.
FRAMHALDS-
SAGA
eftir
Georgette Heyer
Þýð.: Emil Kristjánsson
7.
HLUTI
Sir Richard háttaði sig og fór í rúmið.
Þjónninn sem kom með bláu kápuna
hans og stígvélin næsta morgun, var
hissa á því að hann skyldi hafa skipt um
herbergi við frænda sinn.En hann tók
það sem gilda ástæðu að honum hefði
ekki líkað hitt herbergið og yppti öxlum.
Hann vissi að fyrirfólkið var fullt af
duttlungum og kenjum.
Sir Richard virti fyrir sér í gegnum
einglyrnið, kápuna sem hann hafði sent
niður til þess að láta pressa og sagðist
vera viss um að hinn óþekkti pressari
hefði gert sitt besta. Því næst leit hann á
stigvélin og andvarpaði. En þegar hann
var spurður hvort eitthverju væri ábóta-
vant, sagði hann: „Nei, það var ekkert,
það er stundum gott að færa sig úr
menningunni.”
Stígvélin voru skinandi svört án
nokkurs bletts, ryks eða skíts. Sir
Richard hristi höfuðið raunamæddur á
svip og andvarpaði aftur. Hann saknaði
herbergisþjónsins síns, hans Biddle, sem
þekkti leyndarmálið um það hvernig
ætti að bursta stígvél svo að maður gæti
speglaðsig í þeim.
En hver sem ekki þekkti til lista-
mannsins Biddle, fannst útliti sir
Richards ekkert ábótavant, nema síður
væri, þegar hann gekk niður stigann.
Það var ekki einn einasti blettur á blárri
kápunni, bindið hans hefði jafnvel
dregið athyglina frá sjálfum hr.
Brummel og hárið hafði verið greitt i
listræna óreglu sem þekkt var undir
nafninu vindgreiðslan.
Þegar hann gekk fyrir beygju í stigan-
um, heyrði hann að ungfrú Creed átti
vinsamleg oröaskipti við einhvern
ókunnugan. Sir Richard þekkti
viðkomandi strax á röddinni og þrátt
fyrir stírurnar i augunum gat hann vel
séð hverskonar maður kafteinn Trimble
var.
Sir Richard gekk niður neðstu þrepin
með fögrum hreyfingum og truflaði
saklaus orðaskipti ungfrú Creed með því
að segja í umvöndunartón: „Drengur
minn, ég vildi að þú talaðir ekki við
ókunnuga. Það er mjög leiður ávani. Ég
bið þig að hætta því.”
Pen varð stóreygð af undrun. Það
flaug að henni að hún hefði aldrei vitað
að verndari hennar gæti verið svona
hrokafullur, svo ófyrirgefanlega stoltur.
Kafteinn Trimble sneri sér við. Hann
var þrekinn maður, myndarlegur á stór-
gerðan hátt og hafði mjög áberandi fata-
smekk. Hann sagði glaðlega: „Oh, mér
er sama þó að pilturinn tali við mig.”
Sir Richard náði í einglyrnið sitt og
lyfti því upp. Það var sagt meðal fyrir-
fólksins að þau tvö hættulegustu vopn
gegn hverskonar mótþróa, væru auga-
brýr hr. Brummels og einglyrni sir
Richards Wyndham. Þó að kafteinn
Trimble væri grófgerður, skildi hann vel
ögrandi merkingu þess. Það dimmdi yfir
svip hans og kjálkar hans sköguðu
illúðlega fram.
„Og hver mættuð þér vera, minn kæri
vinur?” spurði hann.
„Ég gæti verið ýmsir menn,” sagði sir
Richard seinmæltur.
Augu Pen urðu sífellt stærri, þvi að
henni sýndist sem að þessi nýi og hroka-
fulli sir Richard væri viljandi að reyna
að espa kaftein Trimble upp i illindi.
Augnablik þá virtist þetta ætla að
takast. Kafteinn Trimble steig fram,
með báða hnefa kreppta og ljótan svip.
En um það leyti sem hann ætlaði að fara
að tala, breyttist svipur hans. Hann stóð
i sömu sporum og hrópaði: „Þér eruð
spjátrungurinn Wyndham. Sem ég
lifandi!”
„Það sem ég sé,” sagði sir Richard
leiður, „hefur engin áhrif á mig.”
Við það að komast að því hver sir
Richard væri, virtist kafteinninn hafa
misst alla bardagalöngun. Hann hló
ósannfærandi og sagði að allt væri i
góðu.
Einglyrninu var beint að mittisúlpu
hans. Auðsjáanlegur hrollur fór um sir
Richard. „Þér misskiljið — trúið því, þér
misskiljið herra. Þessi mittisúlpa er
móðgun i sjálfu sér.”
„Oh, ég þekki ykkur spjátrungana,”
sagði kafteinninn glettnislega. „Þið eruð
meinfyndnir. En við skulum ekki fara að
rífast um svoleiðis smámuni, ó nei.”
Einglyrnið féll. „Ég er ofsóttur af
mittisúlpum,” kvartaði sir Richard.
„Það var ein röndótt við Reading,
hræðilegur smekkur. Það var sinneps-
lituð martröð í, Wroxham held ég. Nei,
ef ég man rétt að þá var það i
Wroxham, sem að þetta hroðaverk úr
skinni var og með tin-hnöppum.
Sinnepslitaða martröðin kom síðar. Og
nú til þess að kóróna þetta allt saman.”
7. tbl. Vikait 47