Vikan - 22.03.1979, Blaðsíða 39

Hvað eigum við að gera?
Afhenda þeim peningana?
— Ættum við að tala við úti-
bússtjórann?
— Hann, sagði Estrella með
fyrirlitningu. — Hann segir bara
það sama og lögreglan. Að ekki
megi hætta á neitt, bara afhenda
peningana og hneigja sig.
— Já, en eitthvað verðum við
að gera. Ég ætla mér ekki að
standa frammi fyrir þeim og
afhenda peningana og segja:
Velkomnir aftur!
— Ekki ég heldur, máttu vita.
Bara að okkur gæti dottið
eitthvað snjallt i hug.
Og strax sama kvöld fundu
þær ráð. Þær bjuggu skammt
hvor frá annarri. Á kvöldin
hittust þær gjarna yfir
kaffibolla. Þetta kvöld hafði
Estrella bakað ilmandi kanel-
bollur og nú gæddu þær sér á
bollum og kaffi. Á meðan ræddu
þær um, hvernig bjarga skyldi
peningum bankans.
— Á morgun verður aðallega
lagt inn, sagði Ingeborg.
— Já, og þegar tóm gefst,
búntum við seðlana, sagði
Estrella, sem var að byrja að
skilja, hvað vinkona hennar var
að fara. — En þeir verða
tortryggnir, ef ekki sjást pening-
ar i kassanum, þeir trúa því ekki,
að við séum með svo lítið.
— Það verða nógir peningar í
kassanum, sagði Ingeborg og
brosti íbyggin. — Fleiri, fleiri
búnt af seðlum. Ef við gerum
svona...
Hún stóð snöggt á fætur og
andlitið skein af ákafa, meðan
hún rótaði í skrifborðsskúffunni.
Hún sneri baki í Estrellu um
stund og sýslaði eitthvað með
pappír og skæri. Með leyndar-
dómsfullum svip sneri hún sér
við og lagði búnt af seðlum fyrir
framan Estrellu, sem gapti af
undrun.
— Það er sannarlega
heimskulegt af þér að hafa svo
mikið fé hér heima, sagði
Estrella ásakandi.
Ingeborg hló og sneri seðla-
búntinu.
Estrella laut fram og fitlaði
við seðlana.
Það var aðeins einn seðill í
búntinu, hann lá efst. Búntið
var bara hvítur pappír.
12. tbl. Vikan 39