Vikan - 22.03.1979, Blaðsíða 45

lifað ömurlegasta dag lífs síns og koma
Cedrics Brandon hafði ekki gert neitt
nema þyngja hjarta hennar. Það var
augljóst að hr. Brandon fannst ævintýri
hennar aðeins minna fáránlegt en hug-
myndin um að hún ætti að giftast sir.
Richard. Eftir því sem hann hafði sjálfur
sagt, hafði hann þekkt sir Richard frá
barnæsku. Það mátti því ætla að hann
væri honum vel kunnugur. Hann hafði
sagt að hún yrði að giftast sir Richard,
að hún hefði sett hann i þá erfiðu
aðstöðu að hann væri tilneyddur til að
biðja hennar. Þetta fannst Pen vera
mjög óréttlátt, þvi sir Richard hafði
ekki verið ófullur þegar hann hafði
krafist þess að fylgja henni til Sommer-
set og ennfremur hafði hann gert það
eingöngu til þess að tryggja öryggi
hennar. Það hafði aldrei hvarflað að
henni, hvort hægt væri að ætlast til þess
af herramanni, sem var svo miklu eldri
en hún, að hann tæki hana að sér og
hætti heiðri sínum svo gifurlega. Henni
hafði líkað vel við hann frá því hún fyrst
leit hann augum; milli þeirra hafði
orðið náin vinátta á stysta hugsanlegum
tíma og henni hafði reyndar fundist eins
og hún hefði þekkt hann alla ævLHenni
fannst hún vitlausari en jafnvel Lydia
Daubenacy að hafa ekki gert sér grein
fyrir því áður en þau komu til Queen
Charlton að hún hafði ómeðvitað orðið
ástfangin af honum. Hún hafði ekki
viljað hugsa um hvað tæki við eftir að
hún hitti Piers. Samt gat hún ekki
annað en viðurkennt með sjálfri sér að
hún hafði alls ekki verið áfjáð i að
hafa santband við Piers þegar hún hafði
komið til George. Þegar hún hafði svo
hitt hann, þá hefði hann þurft að vera
sannarlega fullkominn ef hann hefði átt
að vera sir Richard yfirsterkari i hjarta
hennar.
Hegðun hans hafði síður en svo verið
fullkomin. Hann hafði spillt öllu fannst
Pen. Hann hafa ásakað hana fyrir
ósiðsemi og neytt sir Richard til þess
að taka ákvörðun, sem hann hafði ekki
viljað taka.
„Því ég býst ekki við að hann elski
mig neitt,” sagði Pen við sjálfa sig. Hann
sagði aldrei neitt slikt fyrr en Piers varð
svo dónalegur. Reyndar kom hann fram
við mig eins og hann væri raunverulega
fjárhaldsmaður, frændi eða einhver
mörgum árum eldri en ég. Það held ég
að sé ástæðan fyrir þvi hvað mér fannst
þetta allt siðsamlegt og ekki á neitt hátt
hneykslanlegt. Öll ævintýrin sem við
lentum í ollu því að hann neyddist til
þess að plata Almeriu frænku burt,
stamandi maðurinn komst að þvi að ég
væri ekki drengur, Piers varð leiðinleg-
ur, ég komst í klandur vegna klaufaskap-
ar Lydiu, majórinn kom og nú þegar
þessi herra Brandon veit um mig, hef ég
komið vesalings Richard í hina hræði-
legustu aðstöðu sem hægt er að hugsa
sér. Það er aðeins eitt við því að gera.
Ég verð að hlaupast á brott.
Þessi ákvörðun gerði hana þó svo
dapra að mörg stór tár runnu úr augna-
krókum hennar og niður kinnarnar.
Hún þerraði þau burtu og sagði sjálfri
sér að það væri heimskulegt að gráta.
Því ef hann vill ekki kvænast mér þá vil
ég ekki giftast honum — ekki sérstak-
lega; og ef hann vill það þá er ég viss um
að hann kemur að heimsækja mig heim
til frænku. Nei, það gerir hann ekki.
Hann gleymir mér alveg, eða öllu heldur
verður hann ánægður að vera laus við
illa uppalinn, þreytandi skjólstæðing.
Guð minn góður.
Hún sökk svo djúpt í slikar daprar
hugsanir að það leið langur timi áður en
hún hafði sig í það að komast í rúmið.
Hún gleymdi jafnvel flóttanum sem hún
hafði hjálpað til við að hrinda i fram-
kvæmd og hlustaði á klukkuna slá tólf
án þess svo mikið sem minnast þess að
nú myndi Lydia vera að stiga upp i leigð-
an skiptivagn með eða án kanarifugla.
Hún átti leiðinlega nótt, fulla af erfið-
um draumum og hún bylti sér svo mikið
að hún var fljótlega búin að rífa upp öll
lök og teppi. Rúmið varð því svo óþægi-
legt, að þegar hún loks vaknaði klukkan
sex um morguninn i sólbjörtu herberg-
inu var hún fegin að komast fram úr.
Mestum hluta þess tíma sem hún
hafði vakað hafði verið eytt i að hugsa
um hvernig hún gæti hlaupist á brott, án
þess að sir Richard vissi um það. Vagn
var vanur að fara til Bristol á vissum
dögum og hún ákvað að taka sér far með
þessum vagni. Ef þetta var ekki einn af
þeim dögum ákvað hún að ganga til
Bristol og taka sér far til London með
áætlunarvagninum. Bristol var ekki í
meira en sex til sjö milna fjarlægð frá
Queen Charlton og auk þess var alltaf
einhver von um að verða boðið að sitja í
einhverju farartæki sem væri á leið til
borgarinnar.
Hún klæddist og brast næstum þvi i
grát aftur þegar hún barðist við stíft
bindið vegna þess að sir Richard átti
það. Þegar hún var loksins klædd setti
hún hinar fáu föggur sinar í ferðatösk-
una og læddist niður í stofuna.
Þó hún gæti heyrt i þjónunum í mat-
stofunni og eldhúsinu höfðu þeir ekki
enn komið inn i stofu til þess að draga
tjöldin frá og koma á reglu i herberginu.
í ástandi næturlangrar óreiðu var það
mjög niðurdrepandi. Pen dró tjöldin frá
og settist við skrifborðið tii að semja
kveðjubréf til sir Richards.
Þetta var mjög erfitt bréf til skriftar
og virtist bera með sér mikið af snýting-
um og snökti. Þegar Pen hafði loks lokið
því las hún það yfir full efa og reyndi að
stroka út blekklessu. Hún var ekki
ánægð með bréfið, en það var enginn
timi til þess að skrifa annað svo hún
braut það saman, innsiglaði það, skrifaði
nafn sir Richards framan á það og stillti
því uppá arinhilluna.
í forstofunni hitti hún svartsýna þjón-
inn sem hafði þjónað þeim kvöldið áður.
Augu hans virtust jafnvel leiðari en
vanalega og fyrir utan það að stara hugs-
andi á ferðatösku Pen virtist hann ekki
vera neitt hissa á þvi hve árrisul hún
væri.
Pen útskýrði liðugt fyrir honum að
hún þyrfti að fara til Bristol og spurði
hvort vagninn færi fram hjá George.
Þjónninn sagði að hann færi ekki fram
hjá vegna þess að hann æki ekki á föstu
dögum. „Ef þér hefðuð þurft að nota
hann i gær hefði það gegnt öðru máli,”
bætti hann við.
Hún andvarpaði. „Þá neyðist ég til
þess að ganga.”
Þjónninn virtist ekki hafa miklar
áhyggjur af því, en i þann mund sem
hún var komin í dyrnar minntist hann
einhvers og sagði með sama drunganum:
„Frúin er að fara til Bristol á kerrunni.”
„Haldið þér að hún myndi taka mig
með sér?"
Þjónninn vildi ekki segja neitt um
það, en hann bauðst til þess að spyrja
frúna. Pen ákvað að fara sjálf og fór út i
garðinn bak við krána þar sem hún hitti
eiginkonu veitingamannsins. Hún var
að setja körfu upp i kerruna og bjó sig
undir að stiga upp i hana sjálf.
Hún var undrandi á ósk Pen og leit
ferðatöskuna grunsemdarauga. En hún
var góðhjörtuð kona og þegar Pen full-
vissaði hana um að Richard vissi vel um
þessa fyrirætluðu ferð hennar, þá leyfði
hún henni að setjast upp í kerruna og
láta ferðatöskuna undir sætið. Sonur
hennar, daufgerður. ungur maður sem
tuggði strá alla leiðina, tók taumana og
innan fárra mínútna var allt liðið á leið
upp þorpsgötuna, hægt en öruggt.
„Ég vona bara, herra, að ég sé ekki
að gera neitt rangt,” sagði frú Hopkins
þegar hún var búin að jafna sig á
áreynslunni við að koma þungum lík-
ama sinum upp i kerruna. „Ég hef aldrei
verið ein af þeim sem er að skipta sér af
annarra málum. Ef þér eruð að hlaupast
frá herramanninum sem þér eruð með,
þá kemst ég i vandræði."
„Nei, alls ekki,” fullvissaði Pen hana.
„Sjáið til, við erum ekki með okkar eigin
vagn með okkur, annars — annars hefði
ég ekki þurft að ónáða yður á þennan
hátt.”
Frú Hopkins sagði að henni væri
ekkert ónæði gert og bætti við að hún
væri ánægð með að fá félagsskap. Þegar
hún komst að því að Pen hafði ekki
fengið neinn morgunverð varð hún
mjög hneyksluð og eftir mikið tog og pot
dró hún körfuna undan sætinu, tók upp
úr henni stóran pakka af samlokum,
köku pakkaða í klút og flösku af köldu
tei. Pen þáði samloku, en afþakkaði
kökuna. Það fékk frú Hopkins til þess
Við erum fluttir
Sfmi
71430
RÉTTINOAR, SPRAUTUN 00 ALLAR ALMENNAR
BlLAVIÐOERÐIR A VELUM 00 UNDIRVAONI.
OERUM FAST VIRÐTILBOO. REYNIÐ VIOSKIPTIN.
jCZ\

BHreiðaverkstædi
JONASAR
Skemmuvegi24
IX. tbl. Vlkan 45