Vikan - 22.03.1979, Blaðsíða 47

„Hvar?” spurði hr. Gudgeon ruglaður
og horfði ráðvilltur i kringum sig.
„Þarna!” hrópaði Pen, reif sig lausa
og hljóp eins og hind niður hliöargöt-
una.
Hun heyrði hrópað á eftir sér, en hún
eyddi engum tíma i að líta við. Kona
sem var upptekin við að skúra dyraþrep-
in hjá sér kallaði: „Stöðvið þjófinn!" og
sendill með stóra körfu rak upp skerandi
ýlfur. Pen komst að enda götunnar með
hljóminn af fótataki og köll á eftir sér,
beygði fyrir hornið, sá sund sem lá að
þyrpingu Ijótra húsa og hljóp þangað.
Þaðan komst hún inn i völundarhús
mjórra gatna með óhreinum ræsum,
asnalegum húsum og görðum daunillum
af sorpi sem lá rotnandi í þeim. Hún
hafði aldrei komið i þennan hluta borg-
arinnar fyrr og varð þvi fljótt villt. Það
angraði hana þó ekki mikið því nú elti
hana enginn lengur. Hún hélt ekki að
neinn hefði séð hana hlaupa inn i sundið
svo hún hafði góða ástæðu til þess að
ætla að hún hefði hrist lögreglumanninn
af sér. Hún hætti að hlaupa og gekk,
frekar móð, i það sem hún hélt vera
austurátt, Eftir að hafa farið framhjá
ntörgum óþekktum götum komst hún
loks inn í virðulegra hverfi borgarinnar
og spurði til vegar til krárinnar þar sem
hún hafði skilið föggur sinar eftir. Hún
komst að því að hún hafði farið framhjá
henni og að klukkan væri orðin nokkrar
minútur yfir níu. Hún leit vonsvikin á
þann sem hún talaði við, þrekvaxinn
mann í baðmullarbuxum og vaðmáls-
úlpu, sem var i þann veginn að stíga upp
í léttivagn. Hann spurði hana hvort hún
hefði ætlað að taka vagninn til London.
Þegar hún játti þvi, sagði hann heim-
spekilega: „Nú, þér hafið misst af hon-
um.”
„Hamingjan sanna, hvað á ég að
gera?” sagði Pen og sá fram á að hún
yrði að verja deginum i að fara huldu
höfði til þess að komast hjá þvi að hr.
Gudgeon fyndi hana.
Bóndinn sem hafði virt hana hugsandi
fyrir sér sagði: „Eruð þér að flýta yður?”
„Já, það er að segja, ég er búinn að
borga fyrir farið."
„Nú, ég er sjálfur að fara til Kings-
wood,” sagði bóndinn. „Þér getið komið
með mér I vagninum ef þér viljið. Þér
munið liklega ná áætlunarvagninum
þar.”
Hún tók þakklát þessu boði, þvi hún
hugsaði með sér að jafnvel þótt hún
næði ekki vagninum væri hún öruggari
fyrir hr. Gudgeon í Kingswood en í
Bristol. Sem betur fór var hestur bónd-
ans ungur og hraður brokkari. Þau
komust því á Londonþjóðveginn áður en
þungur áætlunarvagninn var kominn út
úr borginni. Bóndinn setti Pen af við
kráardyrnar i Kingswood. Eftir að hafa
gengið úr skugga um að farþegavagninn
væri ekki kominn kvaddi hann hana
glaðlega og ók af stað.
Pen fannst sem hún hefði sloppið
naumlega undan stórvandræðum og
hún settist nú á bekkinn sem var fyrir
utan krána til þess að biða komu vagns-
ins. Hann var frekar seinn og þegar Pen
rétti verðinum miðann virtist hann taka
það sem persónulega móðgun að hún
hefði ekki komið inn I Bristol. Hann
sagði henni með illkvittinni ánægju að
föggur hennar hefðu orðið eftir i Talbot
kránni, en eftir mikið taut viðurkenndi
hann að hún ætti rétt á sæti í vagninum
og lét niður þrepin svo hún kæmist inn.
Hún þrýsti sér milli feits manns og konu
sem hugði að óánægðu smábarni;
hurðinni var lokað, þrepin látin upp
aftur og farkosturinn hélt áfram skrykkj-
óttri ferðsinni til London.
14. kafli
Sir Richard Wyndham var ekki árris-
ull að eðlisfari, en hann var vakinn
óheyrilega snemma morguninn sem Pen
flúði af herbergisþjóninum. Hann kom
inn með stígvélin hans og nærföt sem
þvegin höfðu verið þar á kránni jafn-
framt þvi sem hann tilkynnti honum
syfjulega að hans væri óskað niðri.
Sir Richard stundi og spurði hvað
klukkan væri. Jafnvel enn syfjulegar
sagði þjónninn honum að klukkan væri
átta.
„Hver andskotinn!" hrópaði sir
Richard og sendi honum ásakandi
augnaráð.
„Já, herra,” sagði þjónninn af samúð,
„en það er þessi Daubenacy majór.
herra og hann er í slíkum ham að annað
eins hefurekki sést.”
„Nú!” sagði sir Richard. „Er það já?
Fari majórinn til helvitis."
Þjónninn brosti en beið nákvæntari
fyrirmæla. Sir Richard stundi aftur og
settist upp. „Haldið þér að ég ætti að
fara á fætur? Komið þá með rakvatnið
mitt.”
„Já, herra.”
„Ah. já. Skilið kveðju til majórsins og
segið honum að ég komi brátt."
Þjónninn fór til þess að framkvæma
skipanir þessar og sir Richard virti fyrir
sér fegurð morgunsins illum augum og
fórfram úr.
Þegar þjónninn kom aftur inn með
könnu af heitu vatni, hitti hann sir
Richard fyrir á buxum og skyrtu og til-
kynnti að majórinn gengi fram og aftur í
stofunni, líkari villtri skepnu en kristn-
um herramanni.
„Þér hræðið mig,” sagði sir Richard
án nokkurrar tilfinningar. „Komið bara
með stígvélin min ef þér vilduð gera svo
vel? Ó, Biddle, aldrei gerði ég mér grein
fyrir gæðum þínum fyrr en ég var
sviptur þér.”
„Afsakið, herra?”
„Ekkert,” sagði sir Richard, steig fæti
i annað stigvélið og togaði fast í.
Hálftíma síðar gekk hann inn í stof-
una þar sem hann hitti fyrir gest sinn.
Majórinn gekk fram og aftur um gólfið
með stórt úr i hendinni. Hann var
óvenjulega rjóður í kinnum og með star-
BE6K BHLE?t RRTUR
Sagan um afrfska drenginn, sem
rænt var er hann var að leita sér að efni í trumbu og fluttur í
járnum vestur um haf til Ameríku.
Sagan um svarta þrælinn, sem
aldrei gat unað ófrelsinu og mátti ekki til þess hugsa að
afkomendur hans fengju ekkert að vita um uppruna sinn.
Sagan af því hvernig einn
afkomenda hans fór að þvf að rekja slóðina
til baka — finna
sfnar réttu rætur.
BOKI BLAÐFORMl
12. tbl. VTkan 47