Vikan - 05.04.1979, Blaðsíða 5

Okkur leist ekki nema miðlungi vel á það
þegar Albert Guðmundsson sagðist ekki
hafa tíma til að ræða við okkur nema fyrir
r
hádegi á laugardegi. A laugardögum erum
við nefnilega vanir að eiga frí og á föstu-
dögum erum við fullir. Við tókum okkur
þó saman í andlitinu eins og atvinnu-
mönnum sæmir og sögðum að það skipti
engu máli hvenær viðtalið færi fram, við
ynnum hvort eð er allan sólarhringinn.
Við vorum í hressara lagi þennan laugar-
dagsmorgun er við röltum niður Þing-
holtin. Við staðnæmdumst við stórt og
íburðarmikið hús á Laufásveginum og
hringdum dyrabjöllu. Lengi vel svaraði
ekki neinn og einu viðbrögðin við bjöllu
hringingunni var trýni á hundi seijn gelti
ógurlega og virtist vera að reyna að troða
sér í gegnum bréfalúguna innan frá. Við
veltum því fyrir okkur hvort hundurinn
ætlaði að hafa það að koma sér í gegn. En
þegar okkur var hleypt inn sáum við að
þær vangaveltur höfðu verið óþarfar því
hundurinn var svo feitur.
Brynhildur, kona Alberts, tók á móti
okkur og sagði að þau hefðu verið að fara á
fætur og Albert væri í sturtu. Við fengum
okkur sæti og kaffi og biðum hinir
rólegustu. Að vörrriu spori birtist Albert
sjálfur, höfðinglegur að vaada, vel klæddur
og með þann stærsta vindíl sem við lengi
höfðum séð. Eftir að hafa heilsað okkur
sagði hann aðspurður aðfþessir vindlar
væru vörumerki sitt. Tókúm við nu tal
14. tbl. Vikan 5