Vikan - 05.04.1979, Blaðsíða 6

Albert Guðmundsson byrjaði snemma
að leika knattspyrnu. Fyrst í KR og síðan i
Val. Meðfram þeim iðkunum gekk hann í
Samvinnuskólann en segir þó nú að knatt-
spyrnan hafi bitnað á náminu. En það er
aldrei neitt of seint á meðan menn eru
ungir þannig að Albert fer til Bretlands
þeirra erinda að nema verslunarfræði,
nánar tiltekið til Edinborgar. Við spurðum
hann hvernig gengið hefði að halda frá sér
boltanum þarna í Edinborg.
— í stuttu máli sagt þurfti ég að fara frá
Edinborg vegna þess að knattspyrnufélögin
voru svo ágeng við mig. Ég ætlaði ekki að
leika knattspyrnu, ég ætlaði í nám.
Knattspyrnan hafði eyðilagt fyrir mér nám
heima á íslandi og nú skyldi það unnið upp.
Ég yfirgaf semsagt Edinborg, hélt til
Glasgow og vonaðist nú til að fá betri frið.
En ekki hafði ég verið meira en tvær vikur í
skólanum þegar forráðamenn Glasgow
Rangers höfðu samband við mig og vildu fá
mig til að keppa . . . Ég lét tilleiðast, en
æfingum var þannig fyrirkomið að það
bitnaði ekkert á skólanum. Þarna lauk ég
mínu námi.
Albert sneri ekki heim strax að námi
loknu eins og algengast er, enda hefur
maðurinn ekki farið troðnar slóðir fram að
þessu. Það vildi nefnilega þannig til, að um
svipað leyti og hann var að ljúka sínu námi
var íslenska úrvalsliðið í knattspyrnu að
fara í keppnisferð til London. Var Albert
beðinn um að leika með. Hann fór því til
höfuðborgarinnar og lék þar tvo þrjá
leiki með löndum sínum. Það var ekki að
sökum að spyrja. Forráðamenn Arsenal,
sem þá var eitt besta og frægasta knatt-
spyrnulið veraldar, höfðu samband við
Albert og báðu hann að leika með liði sinu.
Þetta var tilboð sem ekki var hægt að neita
þannig að Albert sló til.
Það var ekki ætlun okkar að rekja þessa
„Ég var frœgur, en var um
mig. ”
sögu mikið lengur því það hefur ekki
ómerkari maður en Jónas frá Hriflu gert í
heilli bók. En til þess að fá samhengi í
söguna verður að geta þess að Albert
staldraði ekki lengi við á Bretlandseyjum
eftir þetta vegna þess að illmögulegt
reyndist að fá atvinnuleyfi. Því tók hann
stefnuna á meginlandið og nú hófst ein
glæsilegasta sigurganga sem nokkur knatt-
spyrnumaður hefur gengið. Hún varaði í
tæpan áratug. Fyrsti viðkomustaðurinn
var Nancy í Frakklandi, síðan Ítalía, svo
París en þar var Giscard d’Estaing núver-
andi Frakklandsforseti áhugamaður í sama
félagi og Albert var atvinnumaður.
Flakkinu lauk svo í Nizza á Miðjarðarhafs-
strönd Frakklands. Þar bjó Albert á
Promenade des Anglais en við þá götu búa
ekki nema auðkýfingar á heimsmæli-
kvarða. Við spurðum Albert hvenær hann
hefði verið á hátindi frægðar sinnar.
— Það er erfitt að tala um einhvern
hátind á þessum ferli. Ég las um það í
blöðum á þessum tíma að ég væri hæst-
launaði atvinnumaðurinn í Evrópu og jafn-
vel öllum heiminum. En ætli toppurinn á
þessu hafi ekki verið þegar forráðamenn
Arsenal báðu mig að styrkja lið sitt í
keppnisferð til S-Ameríku. Það hafði aldrei
gerst áður að útlendur leikmaður væri
beðinn um að styrkja breskt lið og það
hefur aldrei gerst síðan. Þetta er söguleg
staðreynd og ég hef gaman af henni.
— Hvernig bjóstu þarna úti? Gastu ekki
haldið þig ríkmannlega?
— Ég bjó eins og ég bý hérna, segir
Albert og lítur í kringum sig í stofunni. —
Ég bjó vel enda gat ég leyft mér það. Það
var farið með mann eins og hvítvoðung. Ef
konan eða krakkarnir veiktust var félags-
læknirinn strax kominn. Engar áhyggjur af
sköttum þvi að félagið sá um allt slikt. Það
var fylgst með hvað og hvenær maður
borðaði, í bókstaflegri merkingu var allt
hugsað fyrir mann sem mögulega gat
valdið manni áhyggjum. Maður var eins og
hvítvoðungur í bómull. Það var mikil
breyting að koma síðan heim eftir svona
feril. Þegar menn eru komnir á miðjan
aldur og hætta einhverju sem hefur verið
ævistarf þeirra og verða að byrja upp á nýtt
á einhverju allt öðru — ég gæti trúað að
tilfinningin sé ekkert óáþekk því að endur-
fæðast. Það eru afskaplega margir sem eiga
erfitt með að finna nýjan starfsvöll eftir
frægðarferil. Það er sjaldgæft að menn nái
sér á strik í einhverri annarri atvinnugrein
eftir atvinnumennsku sem þessa. Það er
erfitt að koma á vinnumarkað og byrja
nýjan feril á fertugsaldri.
— Áttir þú þér ekki marga viðhlæjendur
þegar þú komst heim, heimsfrægur
maðurinn?
— Ég var frægur en ég átti mér ekki
marga viðhlæjendur. Það var einfaldlega
vegna þess að ég gaf ekki hverjum sem var
færi á mér. Ég er ekki aðgengilegur þannig.
Eftir að vera svona lengi hjá þessum stóru
knattspyrnufélögum var ég búinn að sjá
hvernig þessi mál gengu fyrir sig. Ég sá
hvernig félagar mínir, sem voru í svipaðri
„fiað geta allir eignast
peninga með þrotlausri vinnu
ef þeir skapa sér traust og
standa í skilum. ”
6 Vikan 14. tbl.