Vikan - 05.04.1979, Blaðsíða 22

Smásaga eftir H. Thygesen
Stúlkan sem
veifaði
Maðurinn sem stóð á afturþrepi spor-
vagnsins brosti og veifaði til hennar, og
hún svaraði í sömu mynt.
Það var fyrir lircina tilviljun að Ciréta
rakst á auglýsinguna. og um leið vissi
hún. að |iað var hún. sent maðurinn i
sporvagninunt vildi hafa santband við.
Stúlkan, sent veifaði til mannsins i
brúna skinnjakkanum i sporvagninum i
Brunngötu, er beðin að svara þessari
auglvsingu.
(ircta gat ekki varist hrosi. þegar hún
las auglýsinguna. Hún nntndi vcl eftir
manninum. Hann stððá pallinum aftast
i sporvagninum og horfði á hana. nieðan
hún reyndi að smeygja sér framhjá i litla
hilnunt sínunt. Hann hafði hrosað hreitt
til hennar og veifað. og luin hal'ði óhikað
svarað i sömu ntynl.
Hún ætlaði sér saml ekki að svara
auglýsittgunni. í l'yrsta lagi Itafði hún
engan áhuga á að liitta þennan ntann.
og i öðru lagi kærði hún sig ekkert um
að stofna til kttnniiigsskapar við ðkunn-
uga karlmenn og setja ástríkt hjðnahand
sitt i hættu. Maðurinn i sporvagninunt
yrði Ijklega ckki lengi að snúa við hlað
inu. jtegar honunt yrði kunnugt að hún
væri gift kona og ntððir litillar stúlku.
fn samt killaði það hégðmagirnd
licnnar að hafa Itaft slík áhrif á niann.
sent aðcins sá hana stutta stund gegnum
hílriiðuna. Þetta jðk henni sjálfstraust
og Itfin gat ekki hætt að Itugsa unt aug-
lýsiitguna. Hún hlakkaði til að segja
Jens frá þessu. þegar hann kænti licim.
(íréta var létt i skapi og raulaði lag-
stúf. ntcðan hún niathjó og lagði á
horðið. Hún kont yfirleilt fyrst heim.svo
það féll i hcnnar lilut að annast mátseld-
ina. Jens sðtti Tinnu i leikskðlann. og
Itann sá svo unt að ganga frá eftir mat
inn. Um Itelgar hjálpuðust þau að við
hreingerningar og imikaup. Þau skiptu
nteð sér verkunt. og það gckk prýðilcga
og árckstralaust.
(íréta var tilhúin nteð niatinn. þegar
Jcns og Tinna kontu heint. Ilún heyrði
lil þeirra löngti áðtir en þau kontti inn i
ihúðina. Þau Itlðgu og spjölluðu saman á
leiðinni upp stigana. (iréta stðð og tðk á
ntðli þeint við dyrnar. Tinna þaut úpp
um hálsinn á henni. kyssti hana og
talaði af ákafa unt viðburði dagsins.
Þýð.: Svanhildur Halldórsdóttir.
Jens gekk inn i stofu og leil i blaðið.
nteöan Ciréta hjálpaði Tinnu úr yfir-
höfninni og þvoðr henni fyrir niatinn.
egar þær kontu inn í stofuna sat Jens
og skentmti sér yfir blaðinu.
„Þetta kalla ég nú að hafa fengið skot
i hjartastað." sagöi hann skellihlæjandi.
„hlustaðu: Stúlkan. sem veifaði til
mannsins i brúna skinnjakkanum í spor
vagninum I Brunngötu. er beðin að
svara þessari auglýsingu:" Jens var
grcinilega skentmt.
„Svona karlar cru ekki með réttu
ráði." sagði Itann og stðð upp til að
sctjast til borðs. „Dettur honum virki
lega i hug. að stúlkan ansi svona auglýs-
ingu?"
„Þvi ekki." svaraði Gréta snögg upp á
lagið. „Þúgeturekkidæmt um ntálið út
frá þessari auglýsingu."
Hann leit undrandi á hana. „Vitlcysa.
rðntantikin hefur náð á þér töktini."
sagði hann og Itristi höfuðið. „Þú hcldur
sem sagt. að stúlka geti orðið ástfangin I
ntanni, sent hún hefur aðeins séð á aftur-
þrepi sporvagns, sem ekur eftir götunni.
Gætir þú orðið það?"
„F.Ci . . . þvi í ósköpununi talar þú allt
I einu um ntig? Annars er enginn að tala
um ást." sagði hún.
„Nú. það er eðlilegt. Ég hlýt að
spyrja. hvort slíkt gæti Itent þig. fyrst þú
telur það ckki fjarstæðu að auglýsa á
þennan hátt."
„Nú. það gæti vcl hent sig. að stúlkan
I bilnum ..."
„Hvaða bil?"
Gréta beit á vörina. 1 auglýsingunni
hafði ekkert staðið unt bil.
„Maður getur reiknað nteð. að hún
hafi ekið bil á eftir sporvagninum."
svaraði hún ergileg. „Öðruvísi hefði hún
varla getað séð hann, nú og hann þá
ekki hana."
Jens yppti öxlunt.
„Ég hafði nú ekki hugsað út i þctta i
sniáatriðunt." sagði hann brosandi.
Tinna bað unt ntjólk. Það truflaði
santræðurnar og þær hófust ekki aftur.
Gréta háttaði Tinnu, nteðan Jens gekk
frá eftir ntatinn. Jens var vanur að
syngja við uppþvottinn. Hann var
falskur og gekk illa að fylgja lagi. svo að
það var varla hægt að afbera sönglið. En
i kvöld söng hann ekki. og þá saknaði
hún þess.
„Er nokkuð að?" spurði hún. þegar
hún sótti sápustykki inn í eldhús:
„Nei. . . hvað ætti það að vera?"
spurði hann á ntóti..
„Æi. ég veit ekki. Þú ert vanur að
syngja hástöfunt."
„Saknarðu þess?" spurði Itann
hæðnislega.
„Já. reyndar."
Hann fórnaði höndunt og rak upp
Itlátur.
„Hantingjan sanna." sagði hann. „Ég
skil ekki upp né niður. Þú crt vön að
hæðast að söngnunt. en nú segist þú
sakna hans."
„Ég ntyndi lika sakna skarkalans frá
götunni. ef við flyttum langt út i sveit."
sagði Itún stutt i spuna og lor frant i baö
herbergið.
Jens va'r húinn með verkin á uiidan
henni og sat djúpt sokkinn við lcstur
iþróttasiðunnar. þegar hún kont inn til
hans. Litlu siðar opnaði hann sjónvarp-
ið. en mundi svo allt i einu eftir þvi. að
það var klúbbfundur og fór.
(iréta Itafði það á tilfinningunni að
eitthvað væri kontið upp á ntilli þcirra.
Gat það verið þessi bjánalcga auglýsing?
Hafði Jens grunað það rétta. Að stúlkan
væri hún.
Frant að þessu hafði ekki hvarflað að
henni að svara auglýsingunni, en nú var
hún á báðunt áttuni. Hún viðurkenndi
luslega fyrir sjálfri sér. að viðbrögð Jens
höfðu áhrif þar á. Hann lét alltaf eins
og róntantik væri eitthvað. sent aðeins
kvenfólk væri gripið af. Rétt eins og það
væri eitthvað. sent ætti að skamntast sin
fyrir.
Blaðið lá á borðinu. og Itún fletti upp
á auglýsingunni. Hún las liana nokkrunt
sinnunt og kallaði á nteðan frant i huga
sér ntynd ntannsins i brúna leðurjakkan-
unt. Hann hafði verið Ijóntandi ntyndar-
legur. Sennilega væri þægilegt að spjalla
við hann.
Ciréta klippti auglýsinguna út úr blað-
inu. áður en hún henti því i sorpið. Hún
var ekki búin að gera upp hug sinn. en
það sakaði varla að geynta úrklippuna
nokkra daga.
r
.Asa Sörensen. sent Ciréta var vön að
fara i mat mcð i vinnunni. hló hjartan
lega. þegar hún sagði henni frá ntannin-
unt í brúna leðurjakkanum.
„Prófaðu bara að skrit’a." sagði liúit.
„Þaðer enginn skaði skeður við það."
Gréta hló.
„Hvað i ósköpununt ætti ég að vilja
honunt?" spurði hún. „Það er einntitt
það. sent gerist nteð ykkur litlu frúrnar.
Þið verðið háðar eiginmönnum. börnum
og heimilum ykkar. Þið verðið þrælar.
Svona smáævintýri myndi lifga uppá til
veruna. Hver segir. að þú eigir að taka
hann þér fyrir elskhuga. þó að þú svarir
auglýsingunni hans?"
„Nei. auðvitað ekki." svaraði Ciréta
rólega.
„Blessuð drífðu þig i að svara." sagði
Ása áköf. Jens hefði gott af að kontast
að þvi, að það eru fleiri hanar i Itænsna-
kofanunt. Láttu ntig sjá auglýsinguna.
ég skal hjálpa þér aðsvara."
Og áður en Ciréta var alntennilega
búin að átta sig. var Ása búin að sentja
svar og þar gaf hún upp simanúmerið i
vinnunni. Hún sá lika um að konta bréf-
inu i póst.
Jregar Jens kom heim frá vinnu
þetta kvöld. gaf hann henni rósir.
„Rðsirl" hrópaði Ciréta upp yfir sig af
hrifningu. „Hevrðu. er nokkuð sérstakt i
dag?"
„Já,” svaraði hann, „Það er miðviku-
dagur, og mér fellur svo fjári vel við þig
á miðvikudögum. Er það ekki næg
ástæða?”
Ciréta þakkaði honunt fyrir blóntin.
en satt að segja leið henni ekki scnt best.
Hún var sneypuleg. Varla hefði Jens
fært henni rósir, ef hann vissi. að hún
hefði svaraðauglýsingunni.
Hún setti blöntin i vatn og stillti vas-
anunt á bökaskápinn. Jens stðð við
blaðagrindina og leitaði ntilli hlaðanna.
„Ertu búin að Itenda blaðinu frá i
gær?” spurði hann undrandi.
„Já. varstu ekki búinn að lesa það?"
„Það var grein unt svifflug I þvi. sent
ég ætlaði að lesa. en það er ckkcrt við
þviað gera."
„Æi. þetta var leiðinlegt. Eg skal
spyrja Hans. hvort þau vilji lána sitt. Ég
skal fara rélt strax."
„Nei. ntig skiptir þetta engu."
Jens tók nýja blaðiðog las það. nteðan
Ciréta hjálpaði Tinnu i bað. Allt i einu
kallaði Jens innan úr stofu.
„Heyrðu ntig." hrópaði hann.
„Maðurinn úr sporvagninunt auglýsir
aftur i dag. Sá hefur aldeilis orðið
hrifinn. Mér þætti gantan að vita.
hvernig þcssi kvenmaður litur út."
Gréta ansaði ekki.
Hún þurrkaði Tinnu og klæddi hana i
náttfötin. Svosetti hún niatinn á borðið.
„Cijörðu svo vel." sagði hún. „Matur-
inn er tilbúinn."
„Ég hefði gantan af að vita. hvort
stelpukrakkinn svarar auglýsingunni."
hélt hann áfrant. nteðan hann skantmt
aði sér af niatnum. „Ef hún.gerir það. er
hún ntcira en litið barnaleg. Að visu cr
jú margt kvenfólk þannig.”
„Enn sent kontið er fæ ég ekki betur
séð. en það sé ntaðurinn. sent er barna-
legur." sagði Gréta þurrlega. „Hann
eyðir offjár til þess að ná i hana."
Jens hló.
„Getur þú séð atburðinn fyrir þér."
sagði hann. „Maðurinn stendur og