Vikan - 05.04.1979, Blaðsíða 43

Jeffries hafði orðið fyrir valtara,
sem flatti hann út eins og
pönnuköku. Og nú varð einhver
af lögreglumönnunum á litlu
lögreglustöðinni í úthverfinu,
sem hinn látni hafði búið í, að
færa vesalings frú Jeffries þessi
sorgartíðindi.
— Það er best að þú gerir það,
Jerry, sagði Marshall lögreglu-
foringi. Jerry var langorðvarasti
maðurinn á allri lögreglu-
stöðinni og þess vegna likleg-
astur til að leysa úr svo
viðkvæmu máli á viðeigandi
hátt. Jerry tók strax upp
símtólið og hringdi til frú
Jeffries.
— Frú Jeffries? Þetta er
Barker lögregluþjónn. Takið nú
vel eftir, frú Jeffries. Kannist þér
við stóra valtarann á þjóðvegi
númer 67? Já, einmitt, þennan
sem er 50 tonn. Maðurinn yðar
varð fyrir honum í morgun.
Hvort hann beri þess nokkrar
menjar? Jú, ég er nú hræddur
um það. Hann er svo útflattur,
að hann kæmist í gegnum bréfa-
lúguna yðar.
Jerry lagði niður tólið,
ánægður með samtalið. Hann
hafði komið til skila boðunum
um hina skyndilegu brottför
Jeffries til hinna himnesku ekra
skýrt og skilmerkilega. Og hann
hafði líka munað eftir hinum
óskráðu lögum að nefna aldrei
orðið dauði við eftirlifandi
ættingja.
En Marshall lögregluforingi
var ekki jafnánægður.
— Fyrirgefðu, en þetta var nú
töluvert klaufalegt hjá þér.
— Jæja? Ef þú heldur að þú
komist betur frá þessu, skaltu
bara reyna í næsta skipti þegar
eitthvað kemur fyrir.
Næsta skipti kom ekki fyrr en
tveimur árum seinna. Frú
Jeffries hafði gifst aftur, og það
fór nú ekki betur en svo, að nýi
eiginmaðurinn fórst í höfninni
nokkrum mánuðum eftir brúð-
kaupið.
Og aftur varð lögreglan að
færa vesalings konunni þessi
sorgartíðindi.
— Á ég að gera það? spurði
Jerry, en Marshall lögreglu-
foringi var því mjög mótfallinn.
— í þetta skipti ætla ég sjálfur
að gera það. Þú kemur með mér,
svo að þú getir dregið þinn
lærdóm af því, hvernig á að
flytja slík tíðindi á sem miskunn-
Fimm minútur med Z
WILLY BREINHOLST
ERFITT VERKEFNI
samastan hátt. Maður verður að
fara varlega í svona málum og
ekki bara buna þessu út úr
sér.
Lögreglumennirnir tveir fóru
saman til frú Jeffries, sem nú hét
frú Philpotts, og hringdu dyra-
bjöllunni.
— Góðan daginn, frú Phil-
potts. Við komum hingað vegna
manns yðar ...
Frú Philpotts huldi andlitið
óttaslegin í höndum sér og
grunaði hið versta.
— Hjartaslag, hrópaði hún.—
Hann hefur fengið hjartaslag.
Segið það bara. Hann hefur
alltaf haft svo lélegt harta ....
— Nei, alls ekki. Þér getið
verið rólegar þess vegna....
Það birti yfir frú Philpotts.
— Guði sé lof, andvarpaði
hún.
Marshall lögregluforingi herti
upp hugann og hélt áfram.
— Við höfum komist að því,
að maðurinn yðar fékk sér
hressingu snemma í morgun í
Larrys Bar, eins og hann var
vanur...
Frú Philpotts tók aftur að
gruna margt.
—- Hann hefur drukkið sig
fullan. Hann hefur lent i slags-
málum, slegið höfðinu við stein-
vegg, og þegar hann komst á
sjúkrahúsið var hann....
— Alls ekki, frú Philpotts, alls
ekki.
— Ó, guði sé lof!
— Sjáið nú til, hélt Marshall
lögregluforingi áfram. — Eftir
að hann hafði verið á Larrys Bar
hélt hann áfram niður að höfn,
þar sem hann geymdi bílinn
sinn. Hann fór fram hjá
vegamótunum Bartlett Street og
Kimball Road, og...
— Og gekk yfir á rauðu ljósi!
Varð fyrir bíl! Segið það bara.
Hann hefur gengið þvert fyrir
stóran vörubíl, og í þessari færð
gat hann ekki . . . Segið það
bara! Ég get séð það á yður!
Hann....
— Nei, það kom ekkert fyrir
hann. Hann beið löghlýðinn
eftir grænu ljósi.
— Ó, guði sé lof!
Marshall lögregluforingi
þurrkaði svitann af enninu og
hélt svo áfram:
— Sem sagt, bíll mannsins yð-
ar stóð framarlega á hafnarbakk-
anum. Hann settist upp í hann,
setti í gang og steig bensínið í
botn...
— Og hefur ekið beint inn í
vöruvagn?
— Nei, mín kæra frú Phil-
potts. Bílinn var í aftur á bak gír.
— Ó, guði sé lof!
— Þetta megið þér ekki segja.
Bíllinn var sem sagt í aftur á bak
gír. í AFTUR Á BAK GÍR!
Skiljið þér það ekki? Bíllinn stóð
yst á hafnarbakkanum, og hann
steig bensínið í botn í aftur á bak
gír.
— Eigið þér við, að hann hafi
enn einu sinni fengið
stöðumælasekt?
Marshall lögregluforingi gafst
upp. Þeir fóru heim, og Barker
lögregluþjóni var falið að
hringja og leiða frú Philpotts í
allan sannleikann: Að maður
hennar hefði ekið í sjóinn og
væri steindauður.
Þrjú ár liðu, og frú Philpotts
giftist aftur. Og hversu ótrúlega
sorglegt, sem það nú annars var,
fórst þriðji maðurinn hennar
nokkrum dögum eftir brúð-
kaupið í umferðarslysi. Brennan
lögregluþjóni, sem hafði nýlega
hafið störf á litlu lögreglu-
stöðinni, var falið að flytja
henni þessi hræðilegu tíðindi.
Hann sat með hausinn niðri í
bringu í rúman klukkutíma til
að finna heppilega aðferð til að
segja henni fréttirnar.
— Nú veit ég, sagði hann
loks, og andlit hans ljómaði. —
Nú veit ég, hvernig ég get sagt
henni þetta án þess að nefna
yfirleitt nokkuð um dauða, slys-
farir eða önnur óheppileg orð.
Svo stóð hann á fætur og fór
út til að heimsækja frú Phil-
potts, sem nú hét frú Smith.
Hann hringdi dyrabjöllunni, og
frúin kom til dyra.
— Góðan dag, sagði hann. —
Eruð þér ekkjan Smith?
— Ég er hreint ekki ekkja,
sagði frú Smith og brosti.
Brennan lögregluþjónn flýtti
sér að rétta fram höndina.
— Eigum við að veðja?