Vikan - 05.04.1979, Blaðsíða 52

STJÖRMSPÁ
llniliirinn 20.>riI
\;uili<> 2l.;ipril 2l.ni;ii
T\ihur;irnir 22.inai 2l.júni
Það væri æskilegt að þú
gæfir þér tíma til þess
að öðlast betra yfirlit
yfir afkomuna og ekki
er ósennilegt að það
hafi nokkuð afgerandi
áhrif á lífsviðhorfin.
Óvæntar fréttir berast
og þú veist hreinlega
ekki hvort þú átt að
hryggjast eða gleðjast.
Veittu nánum vini
umbeðna aðstoð því að
i hans tilviki er sannar-
lega þörf.
Erfitt vandamál sem þú
hefur glímt við að
undanförnu leysist á
undraverðan máta og
þú átt í miklum erfið-
leikum við að gera þér
grein fyrir hvað liggur
þar að baki.
hr;'l>hinii 22.Jlini JJ. jiili
l. jonió 24. jti11 24. :íijú»l
Lífsleiði hefur náð
tökum á þér og satt að
segja gerir þú litið til að
ráð bót þar á. Breyttu
til og gerðu eitthvað
sem þú hefur lengi
hugsað um en fckki
framkvæmt.
Þú hefur lengi haft í
huga að breyta lífs-
venjum þínum og nú er
rétti timinn til þess.
Mundu þó að það eru
aðrir líka sem taka þarf
tillit til i þeim fram-
kvæmdum.
Kunningi þinn hefur
sagt þér rækilega til
syndanna og þú gerir
allt til að verða honum
til tjóns. Líttu í eigin
barm, þvi í rauninni
áttu þetta fyllilega
skilið.
Gamlar minningar
brjótast um í þér og ein-
hverra hluta vegna eru
þær þér ekki að skapi
og þó sérstaklega
einhver ákveðinn
atburður, sem kemur
illa við þig.
Gleymdu ekki sjúkum
ættingja, sem þarfnast
aðstoðar og sýndu
þínum nánustu meiri
áhuga og ástúð. Vertu
sem mest heima hjá þér
og reyndu að styrkja
fjölskylduböndin sem
mest.
Itoitmuúiirinii 24. nó\. 2l.úcs.
Það er eitthvað
skemmtilegt á döfinni,
sem þú hlakkar mikið til
að gerist. Varastu þó of
mikla bjartsýni, svo
vonbrigðin verði ekki of
mikil ef illa fer í þvi
efni.
Þú hefur orðið fyrir
miður jákvæðum áhrif-
um af kunningja þínum
og er það síður en svo
til bóta. Þú ættir að
íhuga vel alla atburði og
taka síðan sjálfstæðar
ákvarðanir án tafar.
Valnshcrinn 2l.j;in. I*>. fchi.
Varastu að hugsa svo
mjög um öll aukaatriði
að þú sjáir ekki það sem
raunverulega skiptir
máli, því skap þitt er
viðkvæmt um þessar
mundir og dómgreindin
fremur tæp.
hiskarnir 20.fchr. 20.mars
Hafðu ekki allan
hugann við eigin
vandamál og gættu þín
á að láta ekki
lífsgæðakapphlaup ná
tökum á þér. Allir hlutir
hafa sinn gang og þú
getur í raun litlu breytt.
— Ég vona það.
Hann sneri höfðinu hægt til dyra. —
Situr einhver við dyrnar?
— Já, vopnaður lögregluþjónn.
— Hingað kemst þá enginn inn án
þess að fara framhjá honum?
— Hann krefst skilríkja.
— Eru fleiri lögregluþjónar frammi?
Hún hikaði, það virtist ekki koma
honum á óvart þó vopnaður vörður
gætti hans. Hún svaraði svolítið háðsk-
um róm: — Það er eins og helmingurinn
af lögregluliði Stokkhólms sé samankom-
inn hér uppfrá. Þeir þora greinilega ekki
að taka neina áhættu ef þér kæmi til
hugar að strjúka á ný.
— Þú skilur ekkert, tautaði hann. En
áður en hann lokaði augunum aftur sá
hún óttann i augum hans, ekki sársauka
heldur ótta.
Augnaráðið fylgdi henni á stofugang-
inum. Þessi skelfdu augu létu hana ekki í
friði.
Um ellefuleytið drakk hún te og fékk
sér brauðsneið í kaffistofunni. Nóttin
virtist ætla að verða róleg. Annars var
næturvakt á skurðdeild alltaf óútreikn-
anleg. Oft tókst henni varla að blunda
nema stund og stund en stundum fékk
hún sjö tíma svefn. Birtan í kaffistofunni
var óþægileg. Hún hafði litla lyst og í
henni var einhver óhugur. Það lá við að
hún óskaði þess að Mads skyti upp koll-
inum.
Og þó, það var liklega eins gott að
hitta hann ekki núna. Þau færu bara að
kýta. Eiginlega vissi hún ekki hvernig
það byrjaði. Ef til vill var hún einfald-
lega ekki sú manngerð sem hann vildi
umgangast. En samt var það ekki næg
skýring.
Eitt sinn þegar hann hafði reitt hana
ærlega til reiði hafði hún slengt því
framan I hann að hann þjáðist af
minnimáttarkennd gagnvart yfirstétt-
inni. Hún hafði strax iðrast orða sinna
enda meinti hún þetta meira sem grín.
Hún reyndi að taka orð sín aftur en sá
að hann var reiður.
Hafði hún hitt á auman blett? Af
hverju lét hann gremju sina alltaf bitna
á henni? Það var eins og hann léti hana
sifellt fara i taugarnar á sér. Hún lifði
tryggu og öruggu lífi, framkoma hennar
var yfirveguð, klæðnaðurinn óaðfinnan-
legur og hún var þægileg i samræðum
við fólk. Þetta virtist áreita Mads. Mads
var vinsæll á sjúkrahúsinu og honum
var fundið allt til afsökunar. Þegar hún
fann að framkomu hans höfðu menn
alltaf eitthvað á takteinum honum til
málsbóta. Faðir hans hafði verið skógar-
höggsmaður og Mads orðið að vinna
hörðum höndum með náminu, auk þess
sem hann hafði tekið lán og þegið styrki.
Hann var skuldum vafinn og sennilega
iþyngdi það honum. Líklega bitnaði það
á henni þegar hann var að ergja sig yfir
afkomunni. Hann kallaði hana lúxusdýr
læknastéttarinnar sem hafði getað helg-
að sig náminu áhyggjulaus. Ekki var það
hennar sök að faðir hennar var prófessor
og hún hafði vissulega orðið að leggja
hart að sér við námið eins og aðrir.
Hún sat i þungum þönkum og horfði
ofan í tóman bollann þegar skyndilega
kom kall. Hún stóð upp og gekk að inn-
anhússsímanum.
— Lund læknir.
— Deild 3 kallar á Lund lækni.
— Ég kem að vörmu spori.
Hún tók lyftuna. Innan við glerhurð-
ina virtist allt vera rólegt. Það logaði á
lampanum í herbergi næturhjúkrunar-
konunnar en hún var ekki inni. Lög-
regluþjónninn sem setið hafði við stofu
C gekk fram og aftur um ganginn. Svo
opnuðust dyrnar á stofunni og hjúkrun-
arkonan kom hljóðlega fram og lét hurð-
ina aftur.
— Hann heimtar að tala við lækni,
sagði hún.
— Hvernig liður honum?
— O, svona þokkalega, sagði hjúkr-
unarkonan rólega. — Hann fékk
sprautu fyrir hálfri stundu og hún er
farin að verka. En hann er ennþá ansi
órólegur og neitar að taka svefnlyf.
— Þaðerbestaðégtali viðhann.
Hún gekk inn í sjúkrastofuna. Augu
hans störðu á dyrnar og mættu hennar
um leið og hún kom inn. Hún sá að
hann varð fyrir vonbrigðum.
— Ég vildi tala við hinn lækninn,
sagði hann.
— Ég er á næturvakt. Hvaða lækni
áttu við?
— Ég veit ekki hvað hann heitir, en
það var ungur maður hér þegar ég kom.
— Það hefur verið Hallberg læknir,
það er langt síðan hann fór heim.
Hann hreyfði sig með erfiðismunum í
rúminu. 1 skini vegglampans virtist hann
ennþá magrari en fyrr um kvöldið.
— Er ekki hægt að hringja til hans?
— Ekki að ástæðulausu. Hann hefir
rétt á sínu fríi, sagði hún og heyrði að
þetta hljómaöi eins og hjá gamalli
kennslukonu. — En getur þú ekki taiað
við mig, segðu mér hvað þú vilt Hallberg
lækni.
— Ekkert. Viðskulum gleyma því.
— Þú þyrftir að sofna. Ég veit að það
er erfitt að venjast gipsinu en nóttin
verður löng ef þú sefur ekki. Ég ætla að
biðja hjúkrunarkonuna að gefa þér eitt-
hvað til að sofa af.
Hann reyndi að reisa sig og studdist
við óbrotna handlegginn og horfði ein-
beittur á hana. — Ekkert svefnmeðal
fyrir mig.
— Væri ekki skynsamlegast að leyfa
okkur að ráða því.
— Heyrirðu ekki hvað ég segi, ég vil
ekki svefnlyf.
— Ef ég get ekki gert neitt fyrir þig
fer ég núna. En gleymdu þvi ekki að
næturhjúkrunarkonan hefur um fleiri
að hugsa en þig svo að þú ættir ekki að
ónáða hana aftur að óþörfu.
— Ekki hef ég beðið um að vera
læstur hér inni, fjandinn hafi það, sagði
hann fjandsamlega.
— Nei, en þú ert hér og við verðum
52 Vikan 14. tbl.