Vikan - 05.04.1979, Blaðsíða 53

Næturvaktin
aö reyna að lappa upp á þig og koma þér
héöan sem fyrst.
— Liggur mikið á? Þvi þá? .
— Meðal annars vegna þess að við
neyddumst til að flytja þrjá sjúklinga
okkar á aðrar deildir þar sem alls ekki er
pláss fyrir þá og nýuppskorinn sjúkling-
ur liggur nú á baðherberginu.
— Og er það mín sök? Er fótbrot
smitandi? Hver fjandinn er að?
Hún stakk höndunum í vasann og
reyndi að stilla sig.
— Þetta er samkvæmt skipun lög-
reglunnar. Ég hefði fyrir mitt leyti látið
þig vera á baðinu.
— En það var ekki hægt. Þið hefðuð
líklega orðið að flísaleggja upp á nýtt ef
ég hefði komið þar inn ... rödd hans dó
út í hásu hvísli og hún sagði hratt.
— Þú mátt ekki tala svona mikið,
kvalirnar verða meiri. Ef þú skiptir um
skoðun varðandi svefntöflurnar skaltu
hringja.
— Er lögreglan ennþá fyrir framan?
— Já, viltu tala við hann?
— Nei, ég vil bara vita það. Verður
hann hér í alla nótt?
— Sjálfsagt. Og einn situr frammi við
dyrnar inn á deildina.
Hann kinkaði kolli. Síðan sagði hann:
— Kannski að ég ætti að þiggja svefn-
töflurnar. Ég verð brjálaður á að liggja
hér og stara út í loftið.
— Það er skynsamlegt af þér, ég skal
sækja töflurnar.
Nokkrum mínútum síðar stóð hún við
rúmið hans aftur með tvær litlar, hvítar
töflur í lófanum og vatn í glasi. Hann
stakk töflunum í munninn og hún hjálp-
aði honum að drekka vatnið. Svo hallaði
hann sér á koddann og sagði:
— Ef ég hefði átt þrjátíu stykki af
þessum hefði ég sloppið við að liggja hér.
Hún laut yfir hann. — Hvað áttu við?
Hann horfði lengi á hana, augnaráð
hans var nú ekki fyrirlitningarfullt
heldur lýsti botnlausu vonleysi og skelf-
ingu. Augun þrengdu sér djúpt i vitund
hennar og hún fann að hjartað sló hrað-
ar.
— Hvað heldur þú? hvíslaði hann. —
Heldur þú að ég hafi stokkið út um glugg-
ann til að öðlast frelsi? Ó, nei! Satt að
segja hélt ég að ég væri uppi á sjöttu
hæð og að um leið og ég stykki út um
gluggann væri Kim Anderson allur. Skil-
urðu ekki að ég vildi Ijúka þessu helviti
— vildi binda endi á þetta hörmulega líf.
Grár Saab-bíll hafði numið staðar við
hliðargötu í nágrenni sjúkrahússins. Úr
gluggum sjúkrahússins skein víða ljós
þó klukkan væri nálægt miðnætti.
Maðurinn við stýrið ók sér í sætinu og
kveikti í nýjum vindli.
— Nú förum við, sagði hann. — Við
getum ekki setið hér í alla nótt.
Maðurinn við hlið hans kinkaði kolli.
Konan í baksætinu virtist ekki heyra.
Bíllinn rann hægt niður götuna, ók
meðfram sjúkrahúsgarðinum, framhjá
lögreglubílnum sem stóð við hliðið og ók
áfram í átt að ráðhúsinu.
— Við vitum að hann lifir, sagði
maðurinn við stýrið. — Annars myndu
þeir ekki gæta sjúkrahússins. En við
vitum ekki hvar hann liggur.
— Það þarf nú engan gáfumann til
að giska á það, sagði konan hæðnislega.
— Niðri í anddyrinu er stór auglýsinga-
tafla þar sem tilkynnt var að heimsóknir
yrðu ekki leyfðar á deild 3. Ég þori að
veðja tiu á móti einum að það er hans
vegna.
— Hvað gerum við nú?
— Ekkert, sagði konan. — Jú, þú
setur mig út við Sheraton.
— Ekki strax. Þetta er þitt starf.
— Vertu rólegur, Kim spjarar sig.
— Þú ert svei mér drjúg með þig. Við
höfum ekki hugmynd um hve lengi
hann verður að liggja þarna og hans er
gætt eins og þjóðhöfðingja svo...
— Vertu ekki með áhyggjur. Ég sé
um Kim.
— Því í ósköpunum gerði hann þetta,
sagði hinn maðurinn. — Að stökkva á
ég við.
— Hann er aumur, gunga. Það er allt
og sumt. Hann hefur alltaf verið það.
— Þú hefur ekki alltaf hugsað svona,
sagði konan hörkulega. — Mig minnir
að þú hafir kallað hann séní.
— Allt í lagi, hann fékk góðar hug-
myndir annað veifið, ég skal fúslega
viðurkenna það. En nú getum við ekki
treyst honum. Hann hefur að vísu ekki
kjaftað frá ennþá, annars væru þeir á
hælunum á okkur. En ég held að hann
þoli ekki álagið, það má búast við öllu
þegar hann er þjáður og illa fyrir kallað-
ur.
— Veit ég vel. Hún var þreytuleg og
það var uppgjafartónn í röddinni. — Ég
er líka búin að segja að ég skuli sjá um
hann. Ég verð bara að bíða eftir réttu
tækifæri.
— Gerðu hvað sem er, það eina sem
við krefjumst er að þú lokir kjaftinum á
honum áður en hann leysir frá skjóð-
unni. Okkur kemur ekkert við hvaða að-
ferðum þú beitir.
Bíllinn nam staðar framan við breiðar
glerdyr Sheratons. Hún opnaði bíldyrn-
ar. Ljósið féll á ljóst hár hennar og það
virtist næstum sjálflýsandi.
— Nei, skítverkin ert þú vanur að
fela öðrum sagði hún.
Hún skellti hurðinni fast á eftir sér,
gekk hröðum skrefum eftir gangstéttinni
að hóteldyrunum og sigldi inn.
Grái bíllinn ók hratt burtu.
Það var siður Árna Sundbom prófess-
ors að halda daglega morgunfundi með
samstarfsfólki sínu á skurðdeildinni.
Þennan heita júlímorgun var Gunnar
Svendsen rannsóknarlögreglumaður
meðal þeirra. Hann bar fram afsakanir
vegna þess ónæðis sem starfsmenn hans
hefðu valdið á sjúkrahúsinu. Hann
spurði hvort hægt væri að segja til um
hve lengi Kim þyrfti að dvelja á sjúkra-
húsinu.
— Við útskrifum hann þegar við
erum vissir um að ekki sé um innvortis
meiðsl að ræða, svaraði prófessorinn. —
Andleg heilsa hans er ekki sem best,
hann hefir fengið lost. En á morgun
ættum við að geta gefið nákvæma
skýrslu.
— Því fyrr sem við losnum við hann
því betra, sagði Viktor Medsen aðstoðar-
læknir. — Nærvera hans og lögreglu-
þjónanna skapar óeðlilegt andrúmsloft á
deildinni og sjúkrahúsinu í heild. Ekki
rétt systir Astrid.
— Jú, þó hefi ég á tilfinningunni að
bæði sjúklingum og starfsfólki finnist
þetta mál spennandi. Heimsóknar-
bannið er vitaskuld ekki vinsælt, en þeir
sjúklingar sem hafa fótavist fá leyfi til að
taka á móti heimsóknum niðri í anddyr-
inu. Þeir framvísa leyfi lögreglunnar.
— Spennandi! endurtók Mads Hall-
berg. — Hér liggur þessi vesalings
maður alvarlega slasaður og illa kvalinn,
skelfingu lostinn ungur maður. Og svo
finnst fólki það spennandi!
— Skelfingu lostinn! Ég myndi nú
ekki nota slíkt orð um Kim Andersen,
sagði lögreglumaðurinn glottandi.
1 huganum sá Kristín fyrir sér augna-
ráð Kims þrungið ótta og djúpri angist.
Henni hafði vissulega skilist að Kim var
óttasleginn. En við hvað var hann
hræddur? Lögregluna eða refsinguna
sem beið hans? Óttaðist hann fangelsið?
Upphátt sagði hún:
— Ég hefi annast hann síðustu tólf
tímana og ég tel mig geta mælt fyrir
munn allra aðila, þegar ég segi að við
verðum að útskrifa hann sem fyrst.
— Ein starfsstúlkan spurði mig á leið-
inni hingað hvort hann væri hlekkjaður
við rúmið, sagði Mads. — Systir Astrid
hefur greinilega á réttu að standa. Þetta
er afskaplega spennandi! Við gætum
kannski haldið sýningu á honum þegar
við útskrifum hann!
— Megum við ekki vera laus við
þessa hótfyndni þína. Kristín gat ekki
leynt gremju sinni.
LINGUAPHONE
tungumálanámskeió henta
allri fjölskyldunni
LINGUAPHONE tungumálanámskeið eru viðurkennd sem
auðveldasta og ódýrasta leiðin til tungumálanáms
LINGUAPHONE fæst bæði á hljómplötum og kassettum
Við veitum fúslega allar upplýsingar og póstsendum hvert
á landsem er
Hljódfærahús Reykjavíkur
Laugavegi 96 - Sími 13656 ifl
14. tbl. Vlkan 53