Vikan - 12.04.1979, Blaðsíða 17

Á KROSSGÖTUM
Arnold krafðist af henni. 1 augum ball-
ettmeistarans er dansarinn eins og hver
annar hlutur, vélmenni, líkami án höf-
uðs og hjarta. Þess vegna hafði hún
aldrei reynt að gera meira en Arnold bað
um, aldrei reynt að bæta við neinu frá
eigin brjósti.
Á hverju kvöldi stóð hún til hliðar við
sviðið og fylgdist með Sevillu og Caro-
lyn. Báðar voru þær tæknilega mjög full-
komnar en þó hvor á sína vísu; þær túlk-
uðu tónlistina hvor á sinn hátt og út-
færðu sporin aðeins mismunandi. Út-
koman varð einkennandi og persónuleg
fyrir hvora fyrir sig og gerði þær að
ballerínum. En hún hafði líka fylgst með
Emmu. Þó svo farið væri að halla aðeins
undan fæti fyrir Emmu var hún samt
betri en hinar báðar, því Emma blandaði
tilfinningum sínum og hugsunum í dans-
inn og túlkun hennar varð þar af leið-
andi alveg einstök.
Núna í speglunum í æfingasalnum
öðlaðist Emilia skilning á öllu þessu. Á
bak við ójafnar hreyfingarnar'í abstrakt-
ballettinum hans Arnolds eru Yuri og
Deedee, ást og hatur, unaður og kvöl,
sjónhverfing og opinberun, óróleiki,
löngun, þrá, hvatir, örvænting og reiði,
allt þetta. Allt þetta býr hið innra og
biður þess að komast út í tónlistinni og
hreyfingunum eða í hvoru tveggja. Og
allt í einu kom þetta allt, hún fékk útrás
og einhvers konar dásamlega fullnæg-
ingu. Þetta var dans!
Arnold klappaði snöggt saman lófun-
um. Pianóleikarinn hætti að spila og
dansararnir námu staðar. Hann brosti
svoskein i tennurnar.
„Emilía, þessar tilfinningar eru stór-
kostlegar,” sagði hann blíðlega, „i vit-
leysingjaatriðinu I Giselle en ekki í
mínum ballett. Þú ert ekki að leika neina
þorpsjómfrú sem farin er í hundana. Þú
ert bara að fylla út í rými. Og þú átt að
hreyfa þig í takt við tónlistina i þessu
rými. Ekki með tónlistinni heldur í takt
við hana. Það er það sem við köllum að
dansa. Og i guðanna bænum engar til-
finningar, Emilía. Ekki hugsa. Hreyfðu
þig bara eins og ég segi þér að hreyfa þig
og eins og ég tel. Allt í lagi?” Hann
brosti vingjarnlega.
Af líkama hennar og gríðarstórum
augum var ómögulegt að greina þann
óróleika sem ríkti í huga hennar. Engar
tilfinningar takk, engan heiðarleika,
enga einurð, það var ekki æskilegt í hans
augum. Tilfinningar valda sársauka.
„Ég tel aldrei sporin,” hvíslaði hún.
„Hvernig veistu þá hvað þú átt að
gera og hvenær?” spurði Arnold. „Segðu
mér það?” Hinir dansararnir horfðu allir
niður fyrir sig.
„Ég finn það bara — eftir tónlistinni,"
svaraði Emilía lágt. „Ég læt þetta bara
passa saman.”
Peter sem stóð við píanóið tók eftir
breyttum raddblæ Emilíu. En það gerði
Arnold ekki. „Þú verður þá bara að
hætta því og fara að telja taktinn," skip-
aði hann. „Hvert vorum við komnir,
Peter?”
„132. taktur," sagði Peter, „og án
allra tilfinninga takk.”
Arnold opnaði munninn en píanóleik-
arinn sló fyrstu nóturnar og dansararnir
byrjuðu. Emilia stóð bara alveg grafkyrr
og starði kuldalega á Arnold meðan
hinir dansararnir svifu i kringum hana.
Síðan gekk hún af stað eftir gólfinu,
þreif upp peysuna sína eins og Emma
hafði gert tveim vikum fyrr og gekk út
úræfingasalnum.
„Annan?”
„Já, takk.” Emilia sendi barþjóninum
lokkandi bros. Þegar hann kom aftur
með Manhattankokkteilinn hennar
veiddi hún kirsuberið upp úr og lagði
það við hliðina á hinum tveimur kirsu-
berjunum sem lágu á servíettunni við
hliðina á glasinu.
Það var ákaflega þægilegt að sitja
þarna við endann á tómu barborðinu,
ákaflega friðsælt. Þetta ætti hún að gera
oftar. Það var eins og vingjarnlegt her-
bergið væri hálf letilegt í siðdegissólinni
eða fyrstu geislum kvöldsólarinnar —
hún vissi ekki hvort heldur var. Hún hall-
aði sér gætilega til annarrar hliðar svo
hún gæti kíkt út um gluggann, hún var
að reyna að sjá hvað margir leikhúsgest-
ir voru hinum megin við götuna i
Lincoln Center Plaza. En sólin blindaði
hana og á sama augnabliki fór plötuspil-
arinn af stað. Ekki rokk heldur jazz,
sætur og ljúfur. Þetta passaði vel við
Manhattankokkteilinn hennar. Hún
saup stóran sopa og drengirnir sem sett
höfðu plötuspilarann af stað voru við
hlið hennar.
Þeir voru báðir á hennar aldri,
snyrtilegir í útliti, stuttklipptir i hrein-
um skyrtum og pressuðum buxum. And-
lit þeirra voru líka einkar snotur. Þeir
voru það sem einhvem tima hefði verið
kallað „laglegir” en núna myndi kallast
„sveitalegir”.
„Værirðu fáanleg til að útkljá smá
veðmál?” spurði sá í köflóttu skyrtunni
með hreim sem hún þekkti vel. „Við
erum utan af landi og við erum vissir um
að þú ert það líka!”
Emilia gaut augunum á hann; ágætis
strákur.
„Er það ekki rétt?” spurði hann.
Alveg ágætis strákur.
„Ég vissi það! Barþjónn! Annan um-
gang, takk.”
Strákarnir náðu sér i stóla og settust
viðhlið Emilíu.
„Þetta er Barney Joe frá Lake Charles,
Louisiana,” sagði annar þeirra „og ég
IS. tbl. Vikan 17