Vikan - 12.04.1979, Blaðsíða 35

Fimm mítiútur med Z
WILLY BREINHOLST
EINKAERFINGI MILLJ-
ÓNAMÆRINGSINS
Fixenberg verksmiðjueigandi
virti unga manninn, sem sat í
djúpa leðurstólnum beint fyrir
framan hann, vandlega fyrir sér.
Svo hristi hann öskuna af
havana-vindlinum í kristalösku-
bakkann á stóra forstjóraskrif-
borðinu, stóð á fætur og þrýsti á
hnapp.
Hluti af veggnum rann
hljóðlaust til hliðar og í ljós kom
stór, innbyggður barskápur.
Hann tók út úr honum glös og
flösku og hellti viskíi í glösin.
Hann rétti unga manninum í
leðurstólnum annað glasið og
settist svo aftur við skrifborðið.
— Jæja, sagði hann og lyfti
glasi sínu. — Svo að þér viljið
endilega kvænast einkadóttur
minni, Konstönsu?
Ungi maðurinn kinkaði kolli
og Fixenberg virti hann aftur
vandlega fyrir sér.
— Konstansa er sem sagt
einkadóttir mín og einkaerfingi
að gufuvélaverksmiðju Fixen-
bergs, sem var stofnsett 1887 og
er elsta fyrirtæki sinnar
tegundar á öllu meginlandinu.
Þér hafið áreiðanlega heyrt
talað um Fixenbergmilljónirnar,
en það er fjölskylduauður
okkar, sem langafi minn lagði
hornsteininn að og faðir minn
tók síðan við.
Ungi maðurinn kinkaði kolli.
— Ég hef ekki áhuga á öðru
en henni Konstönsu dóttur
yðar, herra verksmiðjueigandi,
sagði hann hæversklega. — Ég
hef engan áhuga á Fixenberg-
milljónunum. Ég elska hana og
hún elskar mig. Að vísu höfum
við ekki þekkst mjög lengi, en
þetta var ást við fyrstu sýn. Þess
vegna sit ég nú hér. Við erum að
vonast til að fá samþykki yðar.
Fixenberg verksmiðjueigandi
tuggði vindilinn.
— Hvað sögðust þér aftur
heita?
Stabelstein. Felix Stabelstein
yngri.
— Þér eruð þó ekki sonur
hans Jóakims gamla Stabelstein,
eiganda járnpottaverksmiðj-
unnar með sama nafni? Þessa
sem á allar Stabelstein-
milljónirnar?
Ungi maðurinn kinkaði kolli.
Fixenberg verksmiðjueigandi
flýtti sér að bjóða hinum unga
Felix Stabelstein upp á meira
viskí og risavindil. Eins gott
að hann rasaði aldrei um ráð
fram. Auðvitað var ekkert sjálf-
sagðara en að hinn ungi Felix
fengi Konstönsu, einkadóttur
hans. í því var einmitt björgunin
fólgin. í líki þessa unga manns,
sem sat í stólnum beint fyrir
framan hann. Fixenberg-
verksmiðjan var að syngja sitt
síðasta, milljónirnar voru búnar
og ekkert eftir nema skuldir og
kröfuhafar. Tími gufuvélanna
var löngu liðinn og breytingin
yfir í framleiðslu á flautandi
kötlum hafði alveg mistekist.
Einbýlishúsið í hinu rándýra
hverfi við Strandgötuna var
veðsett langt upp fyrir reykháf
og það mundi ekki líða á löngu,
þar til hann yrði að bjóða upp
málverkasafniðsitt.
En hvað gerist svo? Sjálfur
Felix Stabelstein, einkaerfingi
að Stabelsteinmilljónunum
birtist skyndilega og biður um
hönd Konstönsu. Hvort hann
mætti kvænast henni? Já, fyrir
alla muni!
Falleg hafði hún aldrei verið,
stelpan. Gáfurnar voru heldur
ekkert til að hrópa húrra fyrir og
líkamsvöxturinn langt frá öllum
æskilegum málum. Enda höfðu
biðlarnir hingað til ekki látið sjá
sig. En svo kemur loksins jafn
aðlaðandi maður og Felix
Stabelstein yngri. Satt að segja
var ekki hægt að hugsa sér neitt
ákjósanlegra.
Fixenberg verksmiðjueiganda
langaði mest til að hrópa hátt af
gleði, en hann kunni að stilla sig.
Hann reis virðulega á fætur og
rétti unga manninum höndina.
Þér fáið samþykki mitt, ungi
maður, sagði hann. — Ég er viss
um að Konstansa gæti ekki lent
í betri höndum. Þér getið gefið
henni allt, sem stúlka eins og
hún á skilið. Ég læt ykkur sjálf
um að ákveða brúðkaupsdaginn
og allt sem því tilheyrir, en þar
sem mér skilst að þið séuð mjög
ástfangin getið þið mín vegna
gift ykkur eins fljótt og mögu-
legt er. Betri undirtektir getið
þiðekki fengið, er það?
Hann mátti fyrir alla muni
ekki sleppa. Gullfiskurinn
spriklaði í netinu og hann varð
að draga hann í land.
Hinn ungi Felix Stabelstein
brosti þakklátur.
— Faðir yðar veit vist af
þessu samtali okkar, spurði
Fixenberg verksmiðjueigandi til
að vera með allt á hreinu.
— Já, hann veit um það.
— Og hann er alveg
samþykkur þessu?
— Já, hann er líka
samþykkur.
Fixenberg verksmiðjueigandi
gat ekki stillt sig urn að núa
saman höndunum. Fram-
tíð Fixenbergfjölskyldunn-
ar var bjargað. Þó að verk-
smiðjan rambaði á barmi gjald-
þrots, var framtíð Konstönsu að
minnsta kosti tryggð. Og hver
vissi nema að hann gæti fengið
tengdaföður hennar til að
samþykkja einhvers konar
samvinnu milli verksmiðjanna
tveggja?
— Jæja, sagði Fixenberg
verksmiðjueigandi og sló þar
með botninn í samræðurnar. —
Nú skuluð þér bara fara heim og
tilkynna föður yðar að allt sé í
besta lagi.
Það var einmitt það, sem hinn
ungi Felix gerði.
— Sá beit á agnið, pabbi,
sagði hann. — Stelpan er að vísu
forljót, en hvað gerir maður ekki
fyrir aldraðan föður sinn og
verksmiðju í klípu? Þú getur
frestað gjaldþrotayfirlýsingunni
— því við munum brátt komast
yfir Fixenbergmilljónirnar...
IS.tbl. Vlkan 35