Vikan - 12.04.1979, Blaðsíða 39

SMÁSAGA EFTIR LILLIAN AHLSTRAND
irEGAR Beverley vinkona min var
stormandi glöð og lék á als oddi, var
sannarlega ástæða til að hafa áhyggjur.
Það gat nefnilega orsakast af því, að hún
væri orðin ástfangin og það hafði svo
einkennileg áhrif á hana.
Ég var því strax tortryggin, þegar hún
hringdi til mín og var i skínandi skapi.
Hún sagðist vera búin að fá hálfsdags-
vinnu hjá lögfræðingi. Hún lagði þunga
áherslu á það orð og gerði langa þögn á
eftir — sem sagt hjá lögfræðingi og allt
var svo óskaplega spennandi og áhuga-
vert.
— Nú, og hvað gerirðu í vinnunni?
spurði ég varkár.
— Tek símann og þess háttar. Vélrita
ogalltsem tilfeilur.
- Ha, vél...
En hún leyfði mér ekki að Ijúka
setningunni. Hún masaði og vissi
áreiðanlega, að ég var ekkert sérlega
hrifin.
— Skrifstofan er í afskaplega
skemmtilegu húsnæði, þetta er gamalt
hús. Hurðarhúnarnir úr messing og
gluggarnir háir og mjóir.
Hún var óstöðvandi, en forðaðist að
minnast á það sem máli skipti.
— Ég kem i kvöld, kallaði ég og
reyndi að stöðva þennan vaðal um ekki
neitt.
— Humm, ja, það er ekki hægt. Ég er
upptekin.
Hún hafði aldrei áður verið
„upptekin". Hún gat ætlað að gera þetta
eða hitt, en „upptekin”, það var eitthvað
nýtt. Ég lét hana ekki komast upp með
múður: — Hvert ætlarðu?
— Á kammertónleika.
Beverley og kammertónlist! Mælirinn
var fullur. Hún var gengin í gildru. Þessi
lögfræðingur hlaut að vera elliær,
Beverley var sannarlega of góð til að
lenda i klónum á svona manni.
— Kammertónlist! sagði ég við Max.
— Já, en góða besta, hvað er nú
athugavert við það?
— Nei, heyrðu góði, Beverley og
kammertónlist! Hefur þú einhverntíma
heyrt, að hún hefði áhuga á þeirri
tegund tónlistar? Það er i hæsta lagi, að
hún geti hlustað þegjandi á Armstrong.
Ertu skilningslaus, maður?
Kannski áttaði hann sig. Hann var
hæfari en tíu sálfræðingar, enda átti
hann að baki þrjú hjónabönd. Hann
hafði fjarska fastmótaðar skoðanir á
tilverunni, vildi fá að vera i friði og
stunda sjálfskönnun og bjó þess vegna
einn. Hann var vinur okkar Beverley
einungis vegna þess hvað við vorum
frjálsar af okkur og gerðum litlar kröfur.
Hann fékk að rausa um sín áhugamál
ótruflað við okkur og það var allt í lagi
Þegar Jón kom
inn í myndina
Hún var einkennileg stúlka. Erfitt aö
átta sig á henni, og líf hennar var
fjölbreytt og sífelld vandrceði í
kringum hana. En svo kom Jón inn
í myndina og hún varð allt önnur, að
minnsta kosti um tíma . . .
Þýð.: Svanhildur Halldórsdóttir
að þykjast vera að hlusta, ef maður
hafði tima og góðan drykk við höndina.
— Heyrðu, sagðirðu eitthvað um
vinnu?
— Það er nú líklega, hjá lögfræðingi.
Hún svarar í símann og vélritar, að eigin
sögn. Hún kann ekki vélritun. Getur þú
imyndað þér vitlausara. Þú veist hvernig
hún talar i síma, hún litur áreiðanlega á
hverja upphringingu eins og einka-
samtal. Hún verður sér til skammar. Það
þoli ég ekki.
— Ætlaði hún á þessa tónleika í
kvöld? spurði hann og var allt i einu
áhugasamur. — Látum okkur sjá, hann
var kominn með dagblaðið í hendurnar,
— hérna er það. Komdu, við ökum á
staðinn. Við skulum líta á kauða.
— Beverley fyrirgefur okkur aldrei, ef
hún sér okkur.
— Hún veit mætavel, að ég hefi
smekk fyrir kammertónlist, svo að það
er bara eins og hver önnur tilviljun, að
viðhittumst j>arna.
En það væri synd að segja að
Beverley tæki þvi illa að sjá okkur i
hléinu. Við höfðum veitt því athygli inni
i salnum, að hún átti erfitt með að
halda sér vakandi og mátti stöðugt fela
geispann. Hún virtist því guðsfegin að
sjá einhvern kunnugan í hléinu og
lifnaði öll.
Ó, en gaman, sagði hún óþarflega
hressilega. — Má ég kynna, Jón,
lögfræðingurinn, sem ég vinn hjá. Þetta
eru vinir mínir, Katrin og Max.
Við vorum sannarlega búin að virða
gripinn vandlega fyrir okkur inni i
salnum og gátum því dulið undrun
okkar. Maðurinn var hár, horaður og
næstum skorpinn, aldurinn var erfitt að
dæma. Hárið var þunnt og dökkt,
varirnar þunnar og samanbitnar og
hann bar þykk gleraugu. Þetta var þá
opinberun Beverley, það var sannarlega
breyttur smekkur! Max var taugaóstyrk-
ur og hringlaði lyklunum í vasa sinum.
Ég vissi ekki, hvort mér tókst að halda
andlitinu.
Beverley vildi fyrir alla muni, að við
sætum við hlið þeirra eftir hlé. Beverley
dottaði og hrökk upp, þegar lista-
mönnunum var klappað ákaft lof í lófa.
Hún bauð okkur heim í smáhressingu.
Max sagði strax já, en mig Iangaði ekki
vitund. Ég þekkti ekki þessa hlið á
vinkonu minni og þessi Jón leit út eins
og hann myndi á hverri stundu draga
upp skammbyssu og skjóta okkur niður.
Partýið var alveg jafn skelfilegt og ég
hafði reiknað með. Beverley ræddi um
bókmenntir við Jón. Hún drakk bara
ávaxtasafa og borðaði vínber. Hún var í
megrun.
— Ó, flærð, nafn þitt er kona, tautaði
Max, sem ekki hafði látið sér nægja
ávaxtasafa.
Beverley heyrði hvað hann muldraði,
sneri höfði brosandi og malaði: —
Shakespæ-rrr.
Næst þegar við Max hittumst
bárum við saman bækur okkar. Við
höfðum notað tímann vel, Max hafði
hugsað, ég gert ýmsar athuganir.
Hann varð að sjálfsögðu að eiga fyrsta
orðið, þó að ég hefði auðvitað ólikt fleira
vitlegt að segja.
— Beverley er ekkert nema leikfang i
hans augum, Ijóska — óskadraumur
allra manna. Með þessum voðalegu
gleraugum greinir hann ekki smáatriðin.
—■ En hvað með Beverley?
— Ja .. tja ..
— Nú skaltu heyra. Það eru fleiri
lögfræðingar á þessari skrifstofu og hver
og einn hefur sinn ritara. Þær sinna
ýmsum verkum, svo sem skjalavörslu og
almennum skrifstofustörfum, allar nema
Beverley. Hún er bara hálfan daginn og
aðstoðar Jón. Hún er inni hjá honum
mest allan timann. Hann faest aðallega
við fasteignasölu. Hún segir, að það sé
svo mikið einkamál, dásamlegt allt, segir
hún.
— Fasteignirnar?
— Nei, sauður! Vinnan auðvitað,
ansaði ég.
— Og launin?
Eiginlega hafði ég ekki ætlað að segja
það, en ég mátti til.
— Já, það er það skrýtna. Hún fær
næstum ekkert — ekki i peningum alla
vega.
— Hvernig ber nú að skilja þetta?
— Það er vegna skattsins, segir hún.
Hún fær greitt í öðru formi.
Max var sauðslegur á svip. — Sagði
hún ekkert hvaða?
— Ekki beint. En ég fékk svona smá-
hugmyndir, hún nefndi t.d. kampavin,
ilmvötn og svona ýmislegt lúxusdót.
Max var greinilega nóg boðið. Ég
bætti við: — Hún hefir aðgang að
kassanum.
— Nei, heyrðu mig Katrín, áttu við
frímerkjakassann eða aðalpeninga-
geymsluna?
— Skiptir þaðmáli?
— Af hverju?
— Æi, jæja, ég segi nú bara svona.
En það var greinilegt, að Max var
eitthvað að brjóta heilann. Ég vildi
gjarna fá góð ráð hjá Max, en honum
hætti við að hanga í smáatriðum.
— En annars virðist Beverley
hamingjusöm, sagði ég og breytti nú um
tón.
— Það gerir málið flóknara.
— Kannski gerir henni ekkert til, þó
að hún komist aðeins í snertingu við
15. tbl. Vikan 39