Vikan - 19.04.1979, Blaðsíða 7

Edda: Það getur nú líka stafað af því, að
hans kjör versna oft miklu meira en
konunnar við skilnað. Venjulega höldum
við íbúðinni og börnunum, þannig að
heimilislífið er ekki alveg búið að vera hvað
okkur snertir. Ég veit líka dæmi þess, að
það er kominn það mikill biturleiki í
konuna, er til skilnaðar kemur, að menn-
irnir fara svo til slyppir og snauðir út úr
hjónabandinu og eiga ákaflega erfitt með
að hefja nýtt líf joess vegna. Það getur ekki
verið neitt skemmtilegt að þurfa að byrja á
því að hokra einhvers staðar i einu herbergi
úti í bæ.
Anna: Og það skýrir líka ofurlítið dæmið
með plastpokagæjana, sem að minnsta
kosti fjórar okkar hérna hafa kynnst af
eigin raun og eru miklu algengara fyrir-
brigði en fólk gerir sér grein fyrir. Það er
eins og konurnar skammist sin fyrir að hafa
lent í þessu og þegi þess vegna um það, þó
það sé mesti misskilningur. Skömmin er að
mínu mati öll þeirra.
Inga: Auðvitað eigum við nokkra sök á
þessu sjálfar með því að hleypa þeim inn á
okkur í upphafi vega sinna, en oft gerist
þetta eiginlega án þess að við gerum okkur
grein fyrir hvað er að gerast.
Nína: Þarna spilar nú aðstaða okkar lika
dálitið inn í. Við kynnumst manni, sem
okkur likar vel við, og við, sem erum með
ung börn, eigum ekki svo heimangengt.
Svo hann tekur að venja komur sínar á
heimilið og áður en maður hefur áttað sig
á, er hann blátt áfram fluttur inn, jafnvel
þó hann haldi einhverju herbergi úti í bæ.
Rósa: Þetta byrjar líka svo ósköp pent og
huggulega. Fyrst er aðeins komið með einn
plastpoka með rakgræjunum og nær-
buxum til skiptanna, en smám saman tekur
pokunum að fjölga...
Inga: . . . og áður en maður veit af, er
klæðaskápurinn hlaðinn af fötum, maður-
inn farinn að heimta hreinar skyrtur og
mat sinn á réttum tíma, rétt eins og hann
væri heima hjá eiginkonunni. Það versta er
þó, að hann telur sig ekki hafa nokkrar
skyldur til að greiða fyrir veitta þjónustu,
Munurínn á
eldhúsmellu og
karímellu er þó sá, að
eldhúsmellan sér
um heimilisstörfin, en
það gerír karlmellan
ekki.
mat og aðra heimilisreikninga, og er óspar á
að tilkynna manni, að hann sé þarna
kominn án nokkurra skuldbindinga. Það
hefur verið talað mjög niðrandi um
heimavinnandi konur og þeim verið gefin
nafngiftin eldhúsmellur. En hvað með
svona karlmenn? Þeir láta ekki einu sinni í
té neina vinnu við heimilisstörfin, svo að í
minum augum eru þeir ennþá meiri mellur.
Anna: Auðvitað gengur svona samband
aldrei nema um tíma. Við konur erum þó
alltof þolinmóðar og oftast gefur þessi
maður einhverja harmræna skýringu á
blankheitunum, sem eru „aðeins tíma-
bundin”. Og við erum alltaf tilbúnar til að
hjálpa og vera skilningsríkar. Þangað til
það rennur upp fyrir manni, að þetta
„tímabundna ástand” virðist ekkert ætla að
breytast og spennan eykst. Loks hefur
maður glatað allri virðingu fyrir manninum
og þar með áhuganum. Þar að auki hafa
einstæðar mæður a.m.k. alveg nóg með
sjálfar sig og hafa ekkert fjárhagslegt
bolmagn til að bæta við einu barni í viðbót
í búið.
Rósa: í minu tilfelli var ég sem betur fer
nokkuð fljót að átta mig á hlutunum og
hann var í rauninni aldrei fluttur inn. Ég
fór nógu fljótt að taka eftir því, að hann
var alltaf að læðast í isskápinn á nóttunni og
oft var ekki einu sinni nóg eftir i skólanesti
barnanna á morgnana. Svo að ég tók mig til
iog tæmdi ísskápinn á kvöldin að öllu nema
mjólk og faldi matinn í öðrum skápum.
Hann sagði að vísu aldrei neitt, en það leið
heldur ekki á löngu, þar til samband okkar
flosnaði algjörlega upp, sem betur fer.
Inga: Ég lenti hins vegar svo illa í svona
manni, að það á eftir að taka mig langan
tíma að ná mér aftur á fjárhagslega réttan
kjöl, að maður tali nú ekki tilfinningalega.
Maðurinn, sem ég bjó með, átti við
drykkjuvandamál að stríða og eftir miklar
umræður ákváðum við að flytja út á land í
heimabæ hans, þar sem hann „ætlaði aftur
að ná sér á strik”. Svo að ég seldi íbúðina
mína hérna í bænum og keypti íbúð í
þessum vissa bæ, sem var auðvitað mun
verðminni. Afgangurinn fór svo í að bjarga
honum út úr víxlaöngþveiti, sem hann var
kominn í, svo að hann hefði nú alla
möguleika á að „byrja nýtt líf’. En því
miður kom bara aldrei að því og
árangurinn er sá, að ég sit nú eftir ein með
börnin í leiguibúð í Reykjavík.
Ég var svo grunnhyggin að álíta, að hann
mundi nú kannski borga mér eitthvað til
baka, er upp úr slitnaði, en það var nú
eitthvað annað. Hann hellti sér bara yfir
mig með óbótaskömmum og sagðist ekki
borga neitt, nema ég sýndi honum
reikningana. Auðvitað hafði ég enga
reikninga, við bjuggum jú saman og ég gerði
aldrei ráð fyrir, að hann væri sú
mannleysa, að ég þyrfti að halda
reikningshald yfir útgjöld min í sambandi
við hann. Þetta var hræðilega ömurleg
lífsreynsla, sem ég verð sjálfsagt lengi að ná
mér eftir.
Nína: Minn sambýlismaður var einn af
þessum, sem hafði eftirlátið fyrrverandi
eiginkonu megnið af eigunum, a.m.k. að
því hann sagði. Og það var ekki nóg með að
hann væri á mínu framfæri á heimilinu,
heldur var hann stöðugt að slá mig um smá
upphæðir, sem hann ætlaði að borga aftur
við tækifæri. En það tækifæri kom bara
aldrei. Ég tók fljótt að þreytast á þessu og
undir lokin olli þetta þó nokkrum deilum
okkar á milli. Það skrítna var þó, að í hvert
sinn sem þessi mál bar á góma þaut hann
bálreiður út á veitingahús til að drekkja þar
sorgum sínum vegna þess hvað ég væri
vond við hann. Og þá átti hann alltaf nóga
peninga. Það kastaði þó fyrst tólfunum,
16. tbl. Vikan 7