Vikan - 19.04.1979, Blaðsíða 19

var fyrir alla, það var ein af ástæðunum
fyrir því að hún barðist enn fyrir því að
sum sætin væru höfð ódýrari. Ekki það
að þessir gallabuxnahirðingjar sátu ekki
í ódýru sætunum. Þeir eyddu jafn-
miklum tíma og peningum í að velja
þessar tuskur sínar eins og hún hafði eytt i
kjólinn sem hún svo gleymdi að vera i. Eða
eins og Michael og Peter sem stóðu
við hlið hennar höfðu eytt í sin föt:
Michael í fallegum svörtum flauels-
jakka; Peter í allt of kynferðislegum
svörtum, silkisamfestingi og með þungt
silfurbelti sem hvildi á mjöðmum hans.
Já, þessi samfestingur var vissulega í sér-
stökum stíl en raunverulegur glæsileiki
var nokkuð sem hann var of ungur til að
þekkja. Meira að segja ballerínurnar,
nema þær sem voru eins gamlar í
hettunni og Emma, höfðu ekki lengur
þennan stíl. Eða glæsileika.
Ó, einu sinni hafði bara það að ganga
inn i leikhúsið verið eitthvað kitlandi! Þá
voru allir, já allir, svo glæsilegir að
rómantikin blómstraði. En nú var hún
ekki lengur til, það var hlegið að öllu
sliku, rómantík var gamaldags. Hið
frjálsa kynlíf var það sem komið hafði í
staðinn. En þar var heldur ekkert sem
kom lengur á óvart, allt var orðið ósköp
venjulegt. Jafnvel frumlegustu sér-
vitringar voru orðnir ósköp venjulegir.
Allt sem var óvenjulegt var horfið.
Horfið með kertaljósunum. sam-
ræðunum og almennum kurteisis-
venjum. Og ef hún átti að fara að telja
upp það sem horfið var, mátti hún ekki
gleyma peningunum sinum. Það eina
sem eftir var af því sem hún hafði elskað
var ballettinn, hann hélt ennþá velli. En
hana grunaði að peningaleysi ætti
fljótlega eftir að verða honum að falli og
þá kannski fyrir fullt og allt. En eitt var
þó í fullu fjöri: þrjóska hennar. Hún
mundi selja hverjum sem var og hvemig
sem hann væri klæddur aðgöngumiða
— jafnvel þó þeir væru með lendastykki,
eða skýldu sér með laufblaði einu saman
— bara ef hún gat límt upp miðann
þvert yfir auglýsingaspjaldið sem
auglýsti viðhafnarsýningar hennar.
Miðann sem á stóð: UPPSELT:
„Ef það verður uppselt I tvær vikur,”
sagði hún sigurglöð við Michael og
Peter, „endum við árið með tekjuhalla
sem nemur innan við áttatíu
þúsundum!”
„Að hugsa sér,” sagði Michael.
„Það er svipað verð og hálsfestin þín,”
bætti Peter við.
Adelaide hló. „Ó, elsku besti, þetta er
eftirlíking. Sú jjpprunalega fór fyrir — ja
fyrir hverju fór hún, Michael?”
„Verkfalli hljómsveitarmannanna.”
„Ó, já. Svínin.” Ames hefði hlegið
hefði hann heyrt hana segja þetta. En
það höfðu allir hærra kaup en
dansaramir hennar, meira að segja
sviðsmennirnir sem voru að spila póker
niðri í kjallara hálft kvöldið. Þeir voru
svín, meira að segja gömul svín flestallir.
Þeir entust lengur en dansaramir lengur
en allir nema hún.
„Eigum við ekki að fara á bak við?”
spurði Michael.
„Ég er ekki tilbúin.” 1 allan þennan
taugaæsing og skapofsa? Nei takk fyrir.
Hún lét Peter um að deila út róandi
orðum og kossum. Hún fengi nóg að
gera við að óska þeim til hamingju á
eftir. Hún gat ekkert gert núna.
Sýningin var héðan af í þeirra höndum.
Það vissu þau líka öll að tjaldabaki og
sú vitneskja gerði þau taugaóstyrk.
Ennþá taugaóstyrkari en venjulega af því
að þetta var sérstök viðhafnarsýning. Og
eins og Emma hafði sagt, þá rikti þar
mikil samkeppni. Þau heyrðu fyrstu
tónana berast frá hljómsveitinni og
meðan þau biðu hituðu þau upp, löguðu
GEMINI
Erum einnig umboðsmenn fyrir
úrvalsmerkin: Randall, Hondo,
Guild ásamt Londoner
strengjum.
TÖLVU-
STÝRÐ
SKEMMTI-
ORGEL
Mefl nýrri gerfl Intergrade rósa.
Sýnishorn ð staðnum. Leggið
inn pantanir sem fyrst. Kaupifl
afleins þafl besta.
HLJÓMBÆR
Hverfisgötu 108 — Sfmi 24610
Á KROSSGÖTUM
andlitsfarðann, mýktu skóna sína, sléttu
úr búningunum og töldu blómin. Alls
staðar var allt fullt af blómum, í
búningsherbergjunum og fram alla
ganga, svo það var bæði erfitt og
hættulegt að komast leiðar sinnar.
Sumir vendirnir voru frá stjórninni,
aðrir frá aðdáendum, vinum, foreldrum,
elskhugum, mökum — sumir jafnvel frá
þeim sjálfum til þeirra sjálfra.
Carter hafði sent Emmu demants-
nælu í staðinn fyrir blóm en svo skipt
um skoðun og sent stóran blómvönd að
auki. Til þess að vera viss um að staða
hennar á sviðinu breyttist ekki gat hún
sér til um. Nælan átti illa við nýja
kjólinn sem hékk á veggnum. Hún
ætlaði að vera með demantseyma-
lokkana og enga aðra skartgripi. Hún
lagði frá sér næluna og hélt áfram eins
og hún var vön.
Hún hafði hitað upp snemma og
látið Freddie setja vafningsbindi um
slæma hnéð (þú mátt trúa því að það
sést ekki í gegnum þessar sokkabuxur).
Hún hafði málað sig í rólegheitum,
greitt hárkolluna sjálf, gert við smá
saumsprettu á búningnum sínum og
saumað nýja borða í skóna sina. Núna
sat hún við snyrtiborðið sitt og horfði á
sjálfa sig i speglinum tilbúna til að verða
að sönnum Rússa, tilbúna til að einbeita
sér að því að breyta hinni jafnlyndu
Emmu i hina ástriðufullu önnu.
Það var barið að dyrum. Emilía kom
inn, hún var með legghlifar og i peysu
utan yfir búningnum. Emma hafði
ráðlagt henni i sambandi við andlits-
förðun.
„Ertu kvíðin?”
Emilia hristi höfuðið. „Ég er að
einbeita mér eins og þú sagði mér.”
„Gangi þér vel.” Emma kyssti hana á
kinnina.
„Þér lika.” Emilia endurgalt kossinn
en fór samt ekki. „Jæja, Arnold bíður
eftir mér.”
„Láttu hann ekki breyta neinu,”
aðvaraði Emma hana.
„Ég passa það." Hún sneri sér við en
var ennþá hikandi. „Ætlar þú að vera til
hliðar við sviðið og horfa á mig?”
„Já, en þú sérð mig ekki.”
„Þakka þér fyrir. Fyrir allt. Og ég
ætla að horfa á þig og ég veit að þú
verður dásamleg. Gangi þér vel” Hún
kyssti Emmu aftur og hraðaði sér fram
ganginn.
Emma var komin á fremsta hlunn
með að elta hana, hana langaði til að
segja eitthvað meira, eitthvað róandi,
eitthvað hvetjandi; hana langaði til að
segja henni að það væri ofur eðlilegt að
vera með sviðsskjálfta. Það var Emmu
engan veginn eðlilegt en samt fann hún
fyrir honum núna eða það hlaut að vera
það. Eða af hverju ætti hún annars að
vera farin að undirbúa sig fyrir fimm
mínútna atriði úr ballett, sem hún hafði
dansað hundrað sinnum og hún átti ekki
að sýna fyrr en eftir klukkutíma? En
hún hélt áfram eins og hún var vön.
Hún . hristi hendumar og dró djúpt að
sér andann — hægt inn, hægt út, hægt
inn, hægt út, innöndun og hvila,
útöndun og hvila.
Það hlægilega við þetta var að hún
hafði allt of mikinn tíma. Hún gat ekki
bara setíð og beðið. Hún ætlaði að
heimsækja dansarana sem komið höfðu
erlendis frá og óska þeim góðs gengis.
Hún skoðaði sjálfa sig í speglinum. —
Já, hún ætlaði að leggja sig alla fram í
kvöld. Hún yrði alveg einstök.
Anne Bancroft f hlutverfci Emmu er
ekki sfflur hrifin af sögu Arthurs
Laurents en Shiriey.
Carolyn stóð úti i homi á sviðinu. Það
glitraði á svarta svanabúninginn hennar.
Hún var að æfa nokkur erfið spor en
jafnframt var hún að reyna að gera upp
við sig i hvaða skóm hún ætti að fara í
veisluna um kvöldið. Ef hún færi i silfur-
skónum yrði Yuri eins og dvergur við
hlið hennar og hún mundi líta út eins og
hvitur strútur, sérstaklega með allar þessar
fjaðrir. En ef hún aftur á móti
færi I sléttbotna skóm myndi hún detta
um kjólinn nema hún héldi honum uppi.
Og það mundi eyðileggja allt. Kannski
ætlaði hann að vera í stígvélunum með
háu hælunum. Hún ætlaði að komast að
því og ákveða sig svo. Þessi spor gátu
ekki orðið betri.
Úti í hinu horninu var Yuri að teygja
á lærvöðvunum. Hann reyndi eins og
hann gat að hlusta ekki á Sevillu því hún
gerði hann svo taugaóstyrkan. Hann
teygði og teygði og hún talaði og talaði
og gerði enga tilraun til að hita sig upp
ISVlkan 16. tbl.
„Og hvað heldurðu að þessi asni hafi
svo sagt,” hún var auðvitað reykjandi.
„„Sevilla, ef þú hættir ekki við að fara til
Ástralíu þá er allt búið á milli okkar.”
Jæja, þú veist nú hvernig ég er. Ég stökk
beint út úr rúminu og sagði: „Richard,
ég hætti aldrei við það, sem ég er búin að
ákveða. Þú getur átt þig." Ó, Yuri, hvað
á ég nú að gera?" volaði hún.
,,í guðanna bænum, Sevilla,” sagði
hann ergilegur, „reyndu bara að dansa
almennilega.”
Hún leit undrandi á hann. „Elskan
min, það geri ég."
Og það myndi hún lika gera. Hún var
eins og postulinsbrúða með engar
tilfinningar. Hann reyndi að fá útrás
fyrir innri spennu með ótrúlega hröðum
snúningum sem enduðu ekki fyrr en inni
á miðju sviði þar sem Arnold var að gera
síðustu breytingar á hlutverki Emilíu.
„Þú gerir hana taugaóstyrka,” sagði
Yuri.
„Ég er ekkert taugaóstyrk." Emilía
roðnaði.
„Það er ég ekki heldur.” Hann var
ánægður með að snúningarnir höfðu
tekist svo vel og hann fór að láta eins og
hálfgerður trúður, hristi sig og skók af
ímyndaðri hræðslu. „Hvers vegna ætti ég
lika að vera það? Þetta er bara mikilvæg-
asta kvöldið á árinu, mikilvægasta
tækifærið. Stórkostlegt tækifæri fyrir
Arnold....”
„Þegi þú bara,” greip Arnold fram i
fyrir honum. Hann langaði mest til að
segja honum að hypja sig aftur til Rúss-
lands, en bæði var pabbi Arnolds
gamall marxisti og auk þess var Yuri
frábær dansari og kannski ætti hanu
meira að segja einhvern tíma eftir að
dansa í ballett eftir Arnold. Ef hann
fengi tækifæri til að setja upp annan
ballett eftir kvöldið í kvöld. Hann var
að fá i magann og hljóp að næsta
klósetti.
„Það er ekkert að þvi að vera tauga-
óstyrkur,” sagði Yuri við Emilíu.
Hún svaraði engu.
Ég er alltaf hálfóstyrkur þangað til ég
er kominn á sviðið. Þá er allt i lagi.”
Hann brosti.
Hann fékk heldur ekkert svar við
þessu.
„Gangi þér vel, Emilia,” sagði hann
og kyssti varir hennar.
„Gangi þér vel,” svaraði hún eins
kuldalega og hún gat og klemmdi saman
varirnar því hana langaði svo til að
kyssa hann til baka. Hann beið. Hún
óskaði þess að hún gæti staðið þarna og
látið hann biða lengi lengi. Ef hún gerði
það færi hún kannski að hlæja og gengi í
burtu. Ef hann gerði það gæti hún
sparkað i rassinn á honum. Hann hafði
stórkostlegan afturenda. Það var lika
nokkurs konar hefð að grípa undir fólk
til að óska þvi góðs gengis en það þorði
hún ekki. Hún óskaði þess að hann færi
en stæði ekki þarna og horfði á hana
eins og hann gerði þegar þau voru að
elskast.
Hún kyssti hann. Hann rétti fram
hendurnar til að gæla við andlit hennar
en áður en hann kom við hana hafði
henni tekist að slíta sig í burtu. Einbeitni
sagði Emma aftur og aftur, einbeitingin
var það sem mestu skipti.
Hún var á leið út af sviðinu og til
búningsherbergjanna þegar hún sá
einhverju brúnu og appelsínugulu bregða
fyrir utan við sviðið. Hún breytti rólega
um stefnu og gekk framar á sviðið. Þar
stóð hún, hristi hendurnar og andaði að
sér og frá eins og Emma hafði kennt
henni.
Þetta brúna og appelsinugula var
sami kjóllinn og Deedee hafði verið í
þegar ballettinn kom til Oklahoma City.
Kvöldtaska, sem hékk i gullkeðju utan
um úlnlið hennar, var það eina sem var
nýtt. 1 töskunni var hún með frum-
sýningargjöf handa Emilíu: litið
gullhjarta. Asnalegt kannski en
einkennandi fyrir það sem hún meinti að
minnsta kosti. Hún beið fyrir utan
sviðið eftir tækifæri til að afhenda
Emilíu gullhjartað en þá sá hún að
Emilía sneri sér við af ásettu ráði til að
forðast hana. Eins og hún væri Rose,
þessi hræðilega móðir í Gypsy. Hún
hafði reyndar heyrt suma dansarana
líkja henni við Rose. Það var ekki satt,
ekki sanngjarnt og virkilega and-
styggilega gert en þó betra en framkoma
Emiliu.
Þær sváfu i sama herbergi, borðuðu
við sama borð, notuðu sama
baðherbergi. Emilía sýndi henni alltaf
fyllstu kurteisi og virðingu og hún gætti
þess að Ethan og Dahkarova vitnuðu
henni i hag. Kurteisi hennar var svo ýkt
að Deedee langaði mest til að æpa eða
grenja eða slá hana. En í staðinn var
eins og hún væri með sársaukafullan
blýklump í maganum þar sem barn
þetta, sem nú hataði hana, hafði einu
sinni verið. Nei. Hún hataði hana ekki,
hún hafði megnustu fyrirlitningu á
henni og var henni reið; hún hlaut að
komast yfir þetta.
En hvenær? Balletttimunum í
Oklahoma lauk á laugardaginn og
Wayne kæmi með Janinu á
sunnudaginn. Hann hafði viljað koma
fljúgandi til að vera viðstaddur opnunar-
kvöld þessarar viðhafnarsýningar og
fara svo heim næsta morgun. Sem betur
fer höfðu flugáætlanirnar verið henni
hliðhollar og henni hafði tekist að fá
Wayne til að bíða á þeirri forsendu að
það væri meira gaman að sjá Emilíu þeg-
ar ballettinn yrði sýndur í heild. Hvenær
sem það nú yrði. Hún gaf í skyn að það
gæti orðið í næstu viku, en kannski yrði
það ekki fyrr en á næsta ári. Hún háði
örvæntingarfulla baráttu við tímann. Ef
Wayne kæmi núna tæki það hann ekki
nema eina mínútu að finna kuldann sem
ríkti milli þeirra. Og eftir fimm minútur
væri Deedee farin að segja honum or-
sökina, það yrði hún að gera. En það var
þetta vesalings heimska barn hennar
sem myndi þjást mest.
Framhaldínœsta blaö'i.
DÖMU OG HERRA
16. tbl. Vikan 19