Vikan - 19.04.1979, Blaðsíða 20

Þau voru svo nákomin, að hún hafði strax
vitað hvað hafði hent. Nú gilti að haga sér
skynsamlega, hún mátti ekki missa stjórn á
tilfinningum sínum. Hún elskaði hann og varð
að berjast fyrir ást sinni.
Þýð: Svanhildur Halldórsdóttir.
Er það
bara
draumur... ?
H ann horfði á hana yfir borðið.
Vínið örvaði hana eins og alltaf og hann
þurfti ekki að halda uppi samræðum.
Hún malaði um allt og ekkert og klóraði
annars hugar litla skeinu á kinninni.
Hann snerti varla matinn, samt var
hann ljúffengur og hann var sjálfum sér
reiður að geta ekki borðað því hann
vissi að hún tæki strax eftir því og þætti
það miður.
Hann tók upp glasið. — Skál, sagði
hann.
Hún hló og lyfti glasi.
— Góður árgangur, er ekki fáránlegt
að geta keypt vín á útsölu!
— Tappamir gáfu sig. Fimm af
hverjum tíu molnuðu þegar þeir voru
dregnir úr flöskunum. Annars höfum
við verið heppin hingað til, það er alltaf
einhver gild ástæða ef verð er sett niður.
Hann stakk upp í sig bita af grænum
pipar. Hann horfði á hendur hennar og
minntist þeirrar blíðukenndar sem þær
vöktu honum þegar þau voru í tilhuga-
lífinu — fingurnir heldur stuttir og
neglurnar ekkert sérstaklega vandlega
snyrtar. Hún masaði um ferðalag, sem
hún hafði farið í fyrir þeirra kynni. Hún
gerði þetta oft, þurfti alltaf að segja frá
því liðna. Hann horfði hugsandi á hana.
Hún var lagleg í andliti — glaðsinna og
vel gefin, hafði góða stöðu og elskaði
hann. Hvers gat hann óskað frekar?
Hún lagði frá sér hnífapörin og leit
upp.
— Þú borðar ekkert, liður þér ekki
vel?
Hann hló óeðlilega og stakk upp í sig
bita.
— Bara að ég vissi hvað gengur að
þér, sagði hún hugsi.
— Ég er þreyttur, þetta var erfið vika.
Hún hnyklaði brýnnar. Svo hló hún
striðnislega. — Mér finnst stutt síðan þú
gortaðir af feikimiklu úthaldi, kannski er
ekkert að marka það?
Hann kærði sig ekki um að svara,
vissi líka að þegar hún fann á sér varð
hún þrasgefin. Hann fékk sér ostbita og
reyndi að víkja að öðru:
— Ertu búin með auglýsinguna, sem
þú varst að vinna að?
Hún bandaði hendi til hans. — Látum
vinnuna mína eiga sig, annars
frestuðum við þessu og ég kæri mig ekki
um að ræða það.
— Hvaða tónn er þetta, þú sem ert
venjulega svo upptekin af vinnunni
þinni. Hver hefur nú móðgað þig?
Hún hleypti í brýnnar. — Enginn.
Góði Árni, við skulum njóta kvöldsins,
leyfðu mér að slaka á nokkra tima,
gleyma því að vera skynsöm og sjálf-
stæð. Kvöldið byrjaði annars svo vel...
Gamalkunna blíðukenndin gagntók
hann eitt andartak og hann teygði fram
höndina og strauk henni létt um
vangann. Augnaráð hennar varð strax
blíðlegt og ástúðlegt. Hann teygði sig
eftirblaðinu.
— Við ættum kannski að skjótast í
bíó?
Blikið í augum hennar slokknaði. —
Ekki i kvöld.
— Er nokkuð í sjónvarpinu?
Hún svaraði ekki. Hann blaðaði i
blaðinu. Hann vissi hvað hún var að
hugsa, vissi nákvæmlega hvernig hún
vildi að þau verðu kvöldinu. En hann
gat ekki, hann gat einfaldlega ekki orðið
við óskum hennar.
Hún stóð upp og setti upp vatn i
kaffið. Hann horfði á hnakkasvipinn og
minntist þess hve oft hann hafði kysst í
hnakkagrófina. Tómleikatilfinning
gagntók hann. Hún var svo næm —
e.t.v. hafði hún þegar getið sér þess til
hvað að var. Hánn stóð einnig upp og
fór að taka af borðinu.
— Ætlarðu að þvo upp núna?
Hún kinkaði kolli. — Opnaðu bara
sjónvarpið, ég kem með kaffið eftir smá-
stund.
Hann heyrði að henni þótti miður.
Hún kærði sig ekki um að horfa á sjón-
varpið, hvað þá fara i bíó. Hann vissi
alveg hvað hún vildi. Hann greip blaðið
og fór innfyrir. Óþreyjutilfinning náði
tökum á honum, honum fannst hann
ekki ætla að ná andanum. Hann
opnaði gluggann og dró djúpt andann,
ferskt loftið hafði róandi áhrif. Hann
horfði annars hugar á skýjað loftið og
mánann sem óð i skýjaslæðum. Það var
fagurt kvöld. Ef allt hefði verið með
felldu hefði hann notið þess að virða
kvöldhimininn fyrir sér nokkra stund.
En hann átti erfitt með að vera kyrr og
lokaði glugganum og dró tjöldin fyrir.
Þau drukku kaffið og horfðu á
fréttirnar og á eftir var einn af þessum
uppskrúfuðu þáttum, þar sem stjórn-
málamaður svaraði spumingum frétta-
manna. Undir venjulegum kringum-
stæðum hefði slíkur þáttur vakið henni
hlátur og gefið tilefni til gamansamra
athugasemda, en nú var hún þögul. Sat
þögul og einkennilega stillt, það var eins
og hún biði einhvers. Hvers? Hann vissi
hvernig henni leið, sjálfur hafði hann oft
fundið spennuna sem myndaðist, þegar
maður vissi að eitthvað myndi gerast,
eitthvað sem ekki varð umflúið. Hann
fann til samúðar, sterkrar og innilegrar
samúðar með henni.. Klukkan hálf níu
var amerísk vellumynd. Hann stóð upp
og slökkti á tækinu. Þögnin sem fylgdi
var þrúgandi. Hann stóð upp, gekk
eirðarlaus um gólf og sagði svo óeðlilega
hátt.
— Eigum við að opna gluggann, það
er svo mollulegt hér núna.
Hann opnaði gluggann og horfði upp í
stjörnubjartan himininn, skýin voru
næstum horfin og máninn skein. Þráin
eftir heitari nóttum og annarri konu
varð allt í einu yfirþyrmandi. Hann sneri
sér snöggt við og hálfhrópaði áður en
hann vissi af: — Ég varð ástfanginn
þegar ég var á Kaprí!
— Ég vissi það.
Hann hrökk við. — Vissir þú það?
Hún leit á hann með fyrirlitningar-
svip. — Auðvitað! Hefði það hent mig,
hefðir þú líka vitað það. Maður finnur
það á sér. Maður veit það án þess að vita
það! Svo einfalt er það. Hún bætti við
eftir andartaks hik: — Samband okkar
hefur verið svo náið.
Hún táraðist og leit undan. Hann vissi
að nú færi hún að gráta. Hann fékk
kökk í hálsinn. Svo gekk hann til hennar
og settist við hlið hennar í sófann. Þegar
hann greip hönd hennar var hún köld og
þvöl. Hann þrýsti hana fast.
— Fyrirgefðu, ég ætlaði ekki að
segja þetta svona.
Hún svaraði ekki. Heit tárin féllu
niður á hendur þeirra. Þau sátu graf-
kyrr.
— Segðu mér frá því, sagði hún um
síðir.
Hann hikaði. Átti hann að gera það?
Gæti hann það? Segja frá þvi sem einnig
tilheyrði leyndustu tilfinningum ann-
arra? Hann átti þetta með henni, henni
sem hann elskaði. En orð hennar höfðu
áhrif á hann, allt sem hann hafði ætlað
að þegja um leitaði fram. Því ekki að
gripa tækifærið, sem hún gaf honum.
Hann sæi sjálfsagt hlutina í öðru ljósi,
þegar hann segði frá. Hann horfði á
vangasvip hennar, hárið féll niður og
huldi næstum fallegan hliðarsvipinn,
hún var hætt að gráta.
Svo hóf hann frásögnina, hikandi til
að byrja með, en varð ákafari eftir því
sem á leið og gleymdi næstum hver það
var sem hlýddi á mál hans.
Hún var pianisti. Hún hét Vanja —
hafði dökkt sítt hár og skipti fyrir miðju.
Húð hennar var óvenju falleg, hvít og
rauð eins og á gömlu málverki. Hún
skipti svo fallega litum, en fegurst voru
augun — djúpblá og augnahárin löng og
þétt.
Hann tók ekki eftir því að hann talaði
í þátíð. Við og við gaut hún augunum
eldsnöggt til hans, sársaukinn nísti
hjarta hennar. Það sem hann sagði
skýrði allt. Strax og hún hitti hann á
flugvellinum um daginn hafði hún fund-
ið að eitthvað hafði gerst. Hann hafði
forðast að lita i augu hennar og að
snerta hana. Það líktist honum ekki, svo
hún skildi strax hvernig í öllu lá. Samt
hafði hún ekki treyst sér til að spyrja
beint og þar sem hann hafði ekkert sagt
heldur, hafði hún vonað að þetta liði
hjá.
— Hún var þarna í fríi, stundum lék
hún í kapellunni. Ég hef aldrei upplifað
annað eins. Við vorum aldrei mörg þar.
Maurice var oft þarna nálægur — hann
hafði tileinkað henni nokkur lög.
Einkennilegur náungi, eiginlega hefur
maður aldrei kynnst honum.
Hann þagnaði og var hugsi. Hún
hreyfði sig ekki, eitthvert einkennilegt
sinnuleysi greip hana. Henni fannst hún
köld og tilfinningalaus, eins og þetta
snerti hana ekki.
— Snemma einn morgun skruppum
við til Amalfi. Maurice hafði leigt bát og
við tókum með okkur vín, ost og kex.
Við vorum fimm saman, allir glaðir og í
góðu skapi. Veðrið var unaðslegt og
náttúran skartaði sinu fegursta. Loftið
var mjúkt eins og silki....
Hann talaði hægt og naut orðanna,
þau þrengdu sér inn í vitund hennar,
særðu og rifu hana skyndilega upp úr
tilfinningaleysinu. Hún fann að grátur-
inn var aftur að brjótast fram.
Smásaga eftir Majbritt Sjödin
20 Vlkan 16. tbl.