Vikan - 19.04.1979, Blaðsíða 43

„Dömurnar fyrst,” svaraði hann á-
kveðinn. Hann drap á vélinni og lagði
aðra stígvélaklædda löppina upp á
mælaborðið.
Allt í lagi hugsaði hún með sér í
skyndilegu kæruleysi — ef hann var
svona ákveðinn í að vita hvert hún væri
að fara þá skyldi hún leyfa honum að
reyna aðelta sig!
Land-Roverinn var enn í gangi. Hún
skellti honum i gír og rauk af stað. Hann
var ákveðinn í að vera kæruleysislegur
og hún var komin úr augsýn áður en
hann kom sér af stað.
Full einbeitni þeytti Jan farartækinu
til í kröppum beygjum á bugðóttum
veginum án þess að hægja á sér. Hún
heyrði í hinni bifreiðinni. Hljóðið í henni
var hærra en i hennar. En sandbíllinn
sást ekki enn í speglinum.
Hún var viss um að hún færi brátt
að nálgast afleggjarann en hún vogaði
sér ekki að líta á kortið sem lá í hinu
sætinu. Hallinn minnkaði. Nú sá hún
afleggjarann.
Hún beit sig í vörina um leið og hún
snarhemlaði, rak bílinn í lægri gír og
smeygði sér inn á þröngan slóðann.
Hljóðið í vél sandbílsins hækkaði
skyndilega. Jeppinn skoppaði yfir lága
sandskaflana en svo var hún komin á
ströndina, á opið svæði, og hún gat
ekkert farið. Hún stansaði móð og más-
andi og drap á vélinni.
Eftir augnablik rann litli bíllinn upp
að hlið hennar og stansaði. Jan starði
beint fram og beit saman vörunum.
„Bravó!” Það var glettni í rödd hans.
„Þú ekur alveg stórkostlega. Og
drembilegur svipur þinn er TRÉS
MAGNIFIQUE.”
Jan fann að hún gat ekki haldið
munnvikjunum kyrrum. Frakkar! Hver
einasti þeirra var uppblásinn af
ódrepandi sjálfsáliti!
„Allt í lagi.” Hún brosti, ennþá móð.
„Þú vinnur!”
Hann kinkaði kolli ánægður með
sjálfan sig. „Auðvitað. Og ég skal setja
upp verðlaunin. Fyrst hvað þú heitir. Ég
heiti Yves Gerald.”
Hún yppti öxlum. „Jan Whittaker”.
„Þú ert frá Englandi?” spurði hann og
Jan kinkaði kolli.
„Jæja, Jan Whittaker, vilt þú leyfa
mér að bjóða þér í mat í kvöld?”
„Hann tók eftir varkárninni í augum
hennar og brosti. „Það verður allt í lagi.
Þessi hluti strandarinnar er ekki enn
orðinn fjölmennur en það er lítið hótel
nálægt sem ég mun fara með þig á.”
Hann hélt áfram eins og málið væri út-
kljáð. „Ætlar þú aðdvelja hér?”
„Ég held það. Já, þetta hlýtur að vera
bústaðurinn.”
örlitið lengra inn með ströndinni gat
hún séð lítinn kofa með stráþaki,
næstum falinn í frumskóginum, sem
náði niður á sandinn.
Hinum megin flóans voru sex
hrörlegir pálmakofar og tveir veður-
barnir gráir bátar dregnir upp á sandinn.
FYRSTI
HLUTI
Þýð.: Emi! örn Kristjánsson
Eins og hún hafði vonað var þetta
fullkominn staður til köfunar. Breitt
kóralrifið lá næstum því alveg yfir
mynni flóans.
„Hvað ætlar þú að gera hérna?”
spurði Gerald.
„Synda. Sóla mig. Hvílast. Borða.”
„Alein?”
„Það er ágæt tilbreyting.” Hann lyfti
brúnum fullur grunsemda en Jan brosti
bara. Hún þurfti ekkert að útskýra það
að hún væri óbundin — að hún væri
ekki að komast frá neinum manni eða
reyna að gleyma einhverjum manni.
„Býrð þú nálægt?” spurði hún.
„Mmmm.” Hann kinkaði kolli. „Ég
er umsjónarmaður á sykurplantekru rétt
ofan við ströndina.” Hann rétti úr sér
með tregðu og teygði sig í kveikjulyk-
ilinn. ,.Og þvi miður hef ég verk að
vinna. En ég verð kominn aftur um
klukkan sex.”
16. tbl. Vikan 43