Vikan - 19.04.1979, Blaðsíða 45

DAUÐINN ÚR DJUPINU
Hann kom aftur eftir fáein augnablik
og brosti breitt. Á eftir honum kom
maður í þjónsjakka, augljóslega mjög
tregur. „Myndir þú trúa þvi?” sagði
Gerald. „Ég fann landa þinn.”
„Suður Afríkumaður núna,” urraði
maðurinn. „Ég flutti fyrir mörgum
árum.”
Gerald veitti honum enga athygli.
„Hann vinnur hér um tíma. Rudman,
sagðir þú ekki Hank Rudman?”
„Það er rétt.” Rödd hans var köld og
hann starði köldum augum út í
fjarskann. Hann var ekki eins hár og
Gerald en þreknari. Þegar hann hreyfði
sig, eins og hann gerði núna, til þess að
ná i bakka á næsta borði, voru hreyfing-
ar hans óvenju léttar.
Hann beygði sig og setti tómu glösin
á bakkann. „Get ég hjálpað ykkur um
eitthvað annað?”
„Eruð þér i vinnufríi?” spurði Jan
alúðlega.
Þjónninn kinkaði kolli án þess að lita
á hana. „Þaðer rétt?”
Hún reyndi aftur. „Hvaðan eruð
þér?”
„Jo’burg.”
Gerald hafði fengið nóg. Hann
pantaði meira að drekka og benti
manninum með handarsveiflu að fara.
„Önugur betlari,” tautaði hann.
„Brytinn var að segja mér frá honum.
Hann á snekkjuna þarna, þessa í
miðjunni, held ég. Hún heitir víst Haf-
golan.
Hann býr á henni, að því er virðist.
Þegar hann verður blankur stoppar
hann og vinnur eilítið.”
Jan horfði á Rudman með meiri
áhuga þegar hann kom aftur með
drykkina. Hún tók eftir, sér til gamans,
að þrátt fyrir hreinan jakkann og
snyrtilegar buxumar var hann i þeim
verst förnu strigaskóm sem hún hafði
nokkurn tíma séð.
„Hljómar skemmtilega,” sagði hún
þegar hann var farinn.
Gerald setti upp fyrirlitningarsvip.
„Stefnulaus.” Hann lét málið niður falla
og fór að tala um plantekruna sína,
eyjuna og fegurðina sem hann ætlaði að
sýna henni á fjöllunum og skerjunum.
Þegar þau voru tilbúin til brottfarar kom
Hank Rudman með reikninginn. Gerald
borgaði og afhenti honum siðan, dramb-
samlega, mikið þjórfé. Maðurinn roðn-
aði en hann kinkaði kolli kurteislega og
sagði „Þökk”.
Jan leitaði að sjalinu sínu og þóttist
ekki taka eftir þessu. En þegar hún stóð
upp brosti hún blítt. „Þetta var góður
matur. Verðið þér hérna lengi?”
„Nei,” sagði hann lágri röddu. „Ég fer
í næstu viku.”
„Góða ferð þá,” sagði hún vingjarn-
lega.
Hann ómakaði sig ekki til að svara.
Morgunninn var fölur eins og skel séð
innanfrá þegar Jan gekk út á lítinn
pallinn með bolla af rjúkandi kaffi milli
handanna og settist á þrepin til þess að
bíða sólaruppkomunnar.
Eftir fimm daga I kofanum var sólar-
upprásin orðin að vana.
Hún fylgdist með því með ánægju
þegar himinninn dökknaði og varð
ótrúlega blár og silfurlitað vatnið varð
grænblátt.
Hún velti því fyrir sér hvort Yves
Gerald myndi koma I dag. 1 gær hafði
hann ekið henni um plantekruna.
Hún hafði ekki hitt Dubois majór en
hún dáðist að fallega gamla húsinu hans
með stóru svölunum.
Á morgun, hafði hann sagt, gæti ver-
ið að þau færu upp i fjöllin.
Jan stóð upp og teygði úr sér.
Eitthvað skvettist til, einu sinni og svo
aftur, hinum megin við rifið. Þungt
hljóðið vakti strax athygli hennar.
Hún virti sjóinn vandlega fyrir sér. Þar
var ekkert að sjá nema daufa rák sem
þvarr en kom svo aftur I ljós aðeins
lengra meðfram rifinu.
Henni datt í hug, að það gæti verið
fiskur í ætisleit. Rifið, með sínu
fjölbreytilega lífi, var heillandi og hún
ákvað að synda út og athuga þetta
nánar.
Hún smeygði sér i upplituð
bikinibaðföt, hnýtti lauslega saman sítt
Ijóst hárið og spennti á sig köfunarút-
búnaðinn.
Hún gekk eftir mjúkum sandinum til
sjávarins. f flæðarmálinu setti hún á sig
fótablöðkurnar, lagaði grimuna og óð
varlega út I kalt vatnið.
Hún synti kröftuglega að staðnum,
þar sem hún hafði siðast séð
hreyfinguna, og sem hún nálgaðist rifið
lyfti hún höfði og reyndi að sjá merki
um einhverjar athafnir.
Þar var ekkert nema smáöldugangur
sem gaf til kynna hvar rifið lá.
Jan lét höfuðið síga aftur og synti
síðustu metrana rólega, hún virti vand-
lega fyrir sér skuggana og götin I rifinu I
gegnum köfunargrímuna.
Skyndilega greip hana óróleiki. Ekkert
hreyfðist fyrir neðan, nema sjávar-
gróðurinn sem óx hér og þar, og
skugginn af henni, aflagaður og stór-
gerður, þar sem hann leið yfir
kóralnabbana.
Vanalega var hér krökkt af fiski.
Nú var ekkert hér. Ekki einu sinni
krabbakríli skríðandi inn í einhverja
holuna um leið og hún synti fram hjá.
Ekki ein einasta branda faldi sig f
Labbakútarnir
16. tbl. Vlkan 45