Vikan - 19.04.1979, Blaðsíða 48
DAUÐINN UR DJÚPINU
Án þess að svara kraup Jan niður til
þess að athuga skjaldbökuna.
Hún hafði furðað sig á því hvers
vegna Jean Louis gerði svo mikið úr
hvítu dílunum. Þeir voru, þegar allt kom
til alls, eðlilegt einkenni á leðurbökum.
En nú sá hún að auk vanalegu
dilanna var þykk húðin alsett
hvítleitum sárum. Sum voru aðeins eins
og nálarstungur en önnur á stærð við tíu
króna pening. Meira að segja hörð húðin
efstá bakinu var sýkt.
Skyndilega fylltust augu hennar
tárum vegna þessa sjaldgæfa fallna risa
og hún sat hreyfingarlaus i þó nokkurn
tima. Hún reis hægt á fætur en leit ekki
upp.
„Ég verð að athuga hana vandlega.
Þetta er sjúkdómur sem ég hef aldrei séð
áður.”
„Þeir sögðu við mig að ef önnur
skjaldbaka kæmi yrði ég að tilkynna það
til M. Gerald,” skaut Jean Louis inn í
„Hann mun láta þá vita svo þeir geti
komið og tekið hana burtu.”
Með takmörkuðum útbúnaði sínum
gat Jan ekki gert sér neinar vonir um aö
gera neina rannsókn sem leiddi mikið í
Ijós. Hvað sem því liði myndu
rannsóknarmennirnir, hverjir sem þeir
svo væru, liklega geta útskýrt allt
saman.
„Allt í lagi, tilkynnið það. En á meðan
væri betra að láta skjaldbökuna vera í
skugga. Haldið þið að þið getið dregið
hana upp að pálmatrjánum?”
Meðan mennirnir drógu skjald-
bökuna upp fjöruna flýtti hún sér aftur í
kofann sinn. Hún ætlaði allavega aö
gera það sem hún gæti.
Hún setti filmu í myndavélina og
stakk fleiri filmum í vasann á galla-
buxunum. Verkfærakassinn hennar,
lítill kassi með sýnishomakrukkum og
tækjum, sem hún notaði við vettvangs-
rannsóknir, var þegar tilbúinn og hún
bar hann út í bilinn.
Hún ók aftur þangað sem skjald-
bakan lá. Hún var farin að finna mikid
til í fætinum.
Jean Louis beið hennar.
„Afsakið, madame,” sagði hann
órólegur. „Hvað ætlið þér að gera?"
„Mjög lítið," svaraöi Jan. „Taka
nokkrar myndir og eina eða tvær
skinnflögur.”
„Rannsóknarmennimir sögðu að ef
önnur skaldbaka kæmi yrði ég að geyma
hana handa þeim. Engum öðrum.”
Hann var áhyggjufullur. „En eruð þér
vinur M. Geralds?”
Jan kinkaði kolli. „Þetta verður allt í
lagi, hafið ekki áhyggjur.”
„Eitt enn...,” Jean Louis var farinn að
láta undan siga. „Þér ættuð ekki að
snerta skjaldbökuna.Við vissum það
ekki. Við tókum hinar tvær berum
höndum og urðum veikir.”
„Fenguð þið líka sár?”
Hann hristi höfuðið. „Nei. Það voru
innvortis veikindi. Ekki slæm en því
fylgdi ógleði og höfuðverkur með svima.
Þegar hann var farinn tók hún fram
myndavélina. Hún lagðist á hné og
olnboga og tók margar nærmyndir úr
öllum hugsanlegum áttum.
Hún var næstum búin með fyrstu
filmuna þegar bíllinn hans Yves Geralds
kom út úr runnunum og niður á
ströndina. Jan settist upp og veifaði
brosandi.
„Komdu þér burtu frá þessu!”
hrópaði hann og snarhemlaði. Hann
var stokkinn út úr bílnum og hljóp i
áttina til hennar áður en hún var
staðinn upp. Hann kippti henni
harkalega á fætur og dró hana hratt í
burtu.
II. hluti.
„Hvað ert þú að gera?” spurði Yves
Gerald. „Þú veikist, kvenmannsbjáni!”
„Ég var aðeins að taka myndir af
henni,” mótmælti Jan, „ég hef ekki snert
hana.”
„Hvers vegna í ósköpunum þarftu
myndir af þessu skrimsli?” spurði hann.
„Ég vil vita hvað er að henni.”
„Hún er sjúk. Það er það sem er að
henni. Ég er búinn að hringja í yfir-
völdin. Þeir munu eyða henni á öruggan
hátt — líklega á morgun.”
„Eyöa henni?” Hún greip í handlegg
hans. „Yves, það má ekki eyða henni!
Kannski gera rannsóknarmennirnir
ykkar sér ekki grein fyrir því — þetta er
annaðhvort mjög sjaldgæfur sjúkdómur
eða einhver alveg nýr — ég er alveg viss
um það. Það er hafrannsóknastöð í Port
Louis, er það ekki? Við ættum að hafa
samband við þá.”
„Hvað veist þú um svona lagað?”
„Ég er menntaður sjávarlíf-
fræðingur.”
„Og algjör sérfræðingur í skjald-
bökum sem þessum?”
„Nei. En ég veit nóg til þess að vera
viss um að það verður að rannsaka
þessa skjaldböku — sérstaklega ef þeir
hafa eytt hinum tveim...”
„Hinum tveim?”
Hana langaði mest til þess að tuska
hann til. „Þú veist vel um hinar tvær!
Jean Lous sagði að þú vissir um þær.
Hverjir eru þessir rannsóknarmenn,
Yves? Úr hvaða deild?”
„Spurningar, spumingar! Hver veit?
Hverjum er ekki sama?” Hann yppti
öxlum.
Hún riðaði, hana svimaði skyndilega.
Hann tók í hana til þess að styðja hana.
„Þú ert örmagna,” sagði hann. „Þú
ættir að vera i rúminu.”
Hann hjálpaði henni inn i sandbílinn
og ók henni aftur í kofann.
Hún mótmælti ekki þegar hann bar
hana inn og lagði hana varlega á rúmið.
Hann lagaði te og þegar hún hafði
drukkið það og sagt að sér liði betur fór
hann út í dyrnar og leit út.
„Það er óveður í aðsigi,” sagði hann.
Hann kom aftur og leit niður til
hennar. „Ertu viss um að þú viljir fara
að sofa?”
Hún kinkaði kolli og hann beygði sig
niður til að kyssa hana. Eftir langa stund
sleppti hann henni. „Þetta er til þess að
þig dreymi ekki skjaldbökur,” sagði
hann blíðlega.
Eins og Gerald hafði sagt kom mjög
fljótt óveður. Eftir fáeinar mínútur var
regnið farið að berja pálmana fyrir utan
gluggana. En hávaðinn hélt ekki vöku
fyrir henni.
Jan hrökk upp, skyndilega
glaövakandi í dimmunni. Andartak hélt
hún að hún hefði vaknað mjög snemma
en leit svo á klukkuna og sá að hún var
naKtum átta.
Það hafði ekki stytt upp. Skýin lágu
enn lágt og virtust hóta skýfalli.
Hún klaeddi sig í flýti og fór út.
Meiddi fóturinn var stífur og sár. Land-
Roverinn var enn þar sem hún hafði
skilið hann eftir. Hún gekk hægt og
reyndi að nota veika fótinn minna en
hann var orðinn helaumur áður en hún
komst alla leið.
Hún hallaði sér þakklát upp að
bílnum — en starði síðan.
Skjaldbakan var horfin.
Hún var slegin köldum grun. Hún
flýtti sér upp í bílinn og ók hratt til
kofans.
Myndavélin var á hillunni þar sem
hún hafði skilið við hana. Hún var opin.
Ónýt filman var ennþá I.
Kona Jean Louis stóð eins og klettur í
kofadyrunum.
„Hann er veikur,” sagði hún þurrlega
og svört augu hennar voru fjandsamleg.
„Of veikur til þess að geta talað við
nokkurn mann.”
„Mér þykir jrað leitt,” byrjaði Jan.
„Er þaðeitthvað sem ég get...”
„Bara að láta hann i friði,” greip
konan fram í. „Ekkert annað. Láttu
hann bara í friði.”
Jan gekk aftur á bak og leit í kringum
sig. Það var ekki mann, konu eða barn
að sjá.
Hún var í þann mund að kalla inn um
dyrnar á næsta kofa þegar hún sá
fiskibát nálgast.
Hún gekk niður til þess að hitta
fiskimennina en á meðan þeir drógu
þungan bátinn yfir blautan sandinn
sneru þeir andlitunum undan.
„Skjaldbakan er farin,” sagði hún
áköf. „Heyrði einhver ykkar nokkuð?
Voru það rannsóknarmennirnir sem
komu?”
Mennirnir hristu höfuðin og sögðu
ekkert.
Jan fór aftur upp í Land-Roverinn og ók í
átt til plantekrunnar og Yves Geralds.
Sandvegurinn lá í gegnum þétt frum-
skógarbelti og síðan yfir slétta sykur-
reyrsakra þar sem hópar indverskra
kvenna unnu meðfram röðunum.
Þegar hún kom upp á fyrstu hæðina
gat hún séð stórt hvítt húsið með
óreglulegri þyrpingu útihúsa i kring.
Þegar hún var næstum komin þangað
sá hún að Yves Gerald stóð á svölunum.
Hann var að tala við eldri mann, lægri
og þreknari en hann sjálfan. Þeir litu
upp, þegar hún ók inn, en héldu talinu á-
fram þar til hún var komin út úr bilnum
og gekk í átt til þeirra. Þá kom Gerald á
móti henni og brosti. Framh. ínæsla blaði.