Vikan - 03.05.1979, Blaðsíða 35

Eyjan var ekki stór, en lífríki
hennar frjótt og margbreytilegt.
Kókospálmarnir, eins fallegir og
þeir nú eru, þöktu strand-
lengjuna. Bananatré og ávaxta-
runnar uxu villt innan um
litskrúðug blómin. Angan
frjóseminnar lá í loftinu.
Sex litlir og frumstæðir kofar
stóðu í hálfhring í kringum
annan eilítið stærri. Allir voru
þeir gerðir úr tunnustöfum, sem
rekið hafði á land i gegnum
tíðina. Fyrir utan stærsta
kofann sat Hugh O’Neill, írskur
sjómaður, ungur og rauðhærður
og var í óða önn að flétta saman
pandanusblöð, en úr þeim
ætlaði hann að gera nýtt þak á
kofann sinn. Hugh O’Neill hafði
skolað á land eftir að skip hans
fórst.
En þetta var ekki mannlaus
eyja. Sex ungar, suðrænar
meyjar bjuggu á eynni. Þangað
höfðu þær flúið til þess að þurfa
ekki að ganga til sængur með
hinum ófrýnilega og feita
Manahiki-höfðingja, sem hafði
það fyrir reglu af trúarlegum
ástæðum að fórna sex ungum
stúlkum í hvert sinn sem tungl
var fullt.
Þetta hafði verið erfiður tími
fyrir O’Neill.
Hann mátti ekki sjást fyrir
utan kofa sinn, án þess að þær
suðrænu köstuðu sér yfir hann
og reyndu hver fyrir sig að draga
hann inn í kofa sinn. Þær
suðrænu lifa nefnilega ekki
á banönum, kókoshnetum,
taorótum og hua-hua-fiski
eingöngu — þær þurfa líka ást
og hlýju karlmanns. Og þegar á
fjörur þeirra rekur stóran,
sterkan og vöðvamikinn
sjómann, sem þar að auki er
írskur og rauðhærður, er þeim
mikið í mun að sýna honum, að
þær kunni að meta návist hans.
En allir geta fengið of mikið
— meira að segja írar. Eftir
nokkrar vikur leið O’Neill eins
og útbrenndu kerti. Hann lokaði
sig inni í kofa sínum og fór ekki
út, hvað svo sem stúlkurnar
veinuðu og börðu á hurðinni hjá
honum. En þegar sulturinn fór
að sverfa að, sá O’Neill sæng
sína uppreidda. Og eins og
neyðin kennir naktri konu að
spinna, fékk írski sjómaðurinn
hugmynd. Hann hafði lært
nokkur orð af þeim suðrænu, og
Fimm minútur med
WILLY BREINHOLST
Þýð.: Eirikur
Jónsson
ÁSTIR Á AHUURA
eins og málum var komið varð
sú kunnátta að bjarga honum.
Hann fjarlægði trédrumbana,
sem hann hafði hlaðið fyrir
dyrnar hjá sér og steig hikandi
út í brennandi sólina. Stúlkurnar
trylltust af gleði og komu hlaup-
andi, valhoppandi og jafnvel á
handahlaupum í átt til hans. En
O’Neill bandaði frá sér
höndunum og sagði: — Stopp!
— Bíðið rólegar stúlkur, æpti
hann, hio e hoahoo! — Ég ætla
að gera ykkur tilboð. Ég ætla að
skíra ykkur Mánudag,
Þriðjudag, Miðvikudag,
Fimmtudag, Föstudag og
Laugardag. Tu na ianoo? Skiljið
þið?
Stúlkurnar skildu ekki orð.
O’Neill benti nú á þá, sem
hann hafði skírt Mánudag. Svo
benti hann á kofann sinn.
— Hio mai naraoa! Á hverj-
um mánudegi mátt þú hvíla hjá
mér yfir nóttina, og þú,
Teriieroo, á hverjum þriðjudegi
mátt þú hvíla hjá mér yfir
nóttina. Tu ni iannoo ea? Skiljið
þið núna?
Stúlkurnar var farið að gruna
ýmislegt. Sú sem O’Neill hafði
skírt Laugardag mótmælti lítil-
lega, því það var mánudagur og
langt til laugardags. En
skynsemin náði yfirhöndinni, og
hún gekkst inn á þetta
samkomulag, því það tryggði
alla vega, að engin yrði
útundan.
Með þessu móti komst góð
regla á allt daglegt líf á eyjunni
Ahuura, en svo höfðu stúlk-
urnar skírt eyjuna eftir að
O’Neill hafði skolað þar á land.
Á máli stúlknanna þýðir
Ahuura Ástareyja.
Svo leið hálft ár.
En dag einn gerðist dálítið,
sem kom ókyrrð á sálarlíf
O’Neills. Hann stóð og hallaði
sér upp að risavöxnum kókos-
pálma ásamt Teaea, en það var
sú, sem hann hafði skírt Laugar-
dag, og horfði dreymandi út yfir
hafflötinn. Það var hlýtt i veðri
og loftið þrungið blómaangan.
öldurnar léku sér blíðlega við
sandinn, runnu að og frá, aftur
og aftur og aftur. Úr kofunum
mátti heyra angurværa tóna frá
strengjahljóðfærum stúlknanna,
sem blönduðust blómaangan-
inni. Teriieroo söng um Ahuura,
eyjuna þeirra, og hinn stóra og
dásamlega hvíta mann með
vöðvana og rauða skeggið.
— Areoi! æpti Teaea allt i
einu og benti út á haf. Lítill
bátur nálgaðist eyna. O’Neill
flýtti sér niður í fjöruna. Bátur-
inn nálgaðist óðfluga, og nú sá
hann, að í bátnum var ung
suðræn stúlka, sem veifaði
gleiðbrosandi til hans.
— Dauði og djöfull! hreytti
hann út úr sér. Þar fara
sunnudagarnir.