Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 15

19. tbl. Vlkan H
„Fyrirgefðu, Luke, ég gekk snemma
til náða.Hvernig hefur hann það?”
„Ekki vel, ég held, að hann sé mjög
veikur.”
Læknirinn kinkaði stuttaralega kolli
og snaraðist síðan framhjá Luke inn í
íbúðarhúsið. Luke gekk ekki á eftir
honum. Hann starði út yfir umhverfið.
Hjartað barðist í brjósti hans. Fuglarnir
voru farnir að syngja innan um
runnana og trén. Einhverra hluta vegna
hljómaði söngur þeirra ekki jafnvel og
venjulega.
„Luke?”
Luke snerist á hæli og leit beint inn í
andlit dr. McHendry.
„Hvernig hefur hann það, læknir?”
Læknirinn hristi höfuðið. „Hann er
mjög veikur, Luke.”
„Getum við komiö honum inn á
sjúkrahús?”
„Það eru rúmar sjötiu mílur þangað.
Hann myndi aldrei lifa ferðina af. Hann
spyr eftir þér, Luke. Ég held, að hann
vilji fá að vera einn með þér.”
Um leið og Luke gekk inn, leiddi
læknirinn Kareemu snöktandi út úr
svefnherberginu. Hann settist niður við
hlið föður síns.
Þýð.: Steinunn Heigadóttir
„Luke.... þú og ég höfum aldrei verið
sérlega nátengdir.... ekki eins og sam-
band á milli föður og sonar á að vera...”
„Vértu rólegur, pabbi. Við skulum
tala um það allt saman seinna, þegar þú
ert orðinn sterkari.”
Það færðist þoka yfir augu gamla
Augu Enochs voru opin, en þau
horfðu ekki á neitt sérstakt. „Luke.
Luke, ert þetta þú....?”
Enoch reyndi að lyfta hægri hendinni.
Luke greip um hana, undrandi yfir
þeim styrk, sem bjó í handtaki föður
hans.
„Luke. Það er kominn timi til, að
ég...” Orðin virtust kafna í hálsi hans.
„Pabbi, taktu það rólega. Þú þarft
ekki að taia.” Luke kveinkaði sér, þegar
faðir hans greip fastar um hönd hans.
„Luke.” Rödd hans var orðin áköf
núna. „Við verðum að tala saman, þú
ogég...”
„Allt í lagi, pabbi. Allt í lagi...” Luke
hefði ekki getað losað hönd sína, þó að
hann hefði reynt það. Allt i einu virtist
sem styrkur og harka námumannsins
væri aftur komin upp hjá gamla
manninum.
Samband þeirra Owenfeðga hafði aldrei
verið sérlega náið. Enoch gamli var
hörkutól, sem ekkert virtist óttast, og
sonurinn fékk sinn skerf af hörkunni. En
nú var Enoch Owen dáinn, og hann eftirlét
syni sínum leyndarmálið mikla, sem hann
varð að komast að, þó svo hann yrði að
ferðast yfir háifan hnöttinn.
mannsins. „Nei, við munum ekki fá
tækifæri til þess. Ég veit það. Þú verður
að hlusta á mig...en enginn annar.....
enginn annar má vita...”
Enoch dró hann nærri sér.
„Ég get ekki látið sem ég hafi reynst
þér góður faðir.... og þegar móðir þín
dó...jæja. Ég var harður faðir..... Ég
sýndi þér meiri hörku en nokkrum
vinnumannanna.....ég vissi að þú þyldir
það.... það var þin vegna....”
„Þú þarft ekki að réttlæta sjálfan þig
fyrir mér, pabbi.”
Enoch hóstaði, og líkami hans skalf.
„Dr. McHendry!” Luke reyndi að
standa upp, en faðir ltans hélt honum
kyrrum.
„Nei, Luke! Of seint! Ég verð að segja
þér..verð að segja það núna...”
Gamli maðurinn þagnaði til að ná
andanum og starði náfölur upp í loftið.
„Luke, ég hef gert erfðaskrá þér í
hag. Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af
neinu....”
„Ég hef ekki áhyggjur af erfðum.
Pabbi, ég vil aðeins, að þú —”
„Og Kareema! Það er vel fyrir henni
séö. Hún verður að eiga góða ævidaga
eftir að ég er horfinn.”
„Ekki tala svona pabbi. Þú þarft ekki