Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 17

og reglufastur hann var í öllum sínum
háttum, og ein af reglum hans var sú að
hringja alltaf fyrst, áður en hann kom I
heimsókn, og tilkynna komu sína.
Luke kinkaði kolli.
„Jæja,” hélt Don áfram, „hann kom
hingað án þess að gera nein boð á undan
sér. Hann hafði þá þegar drukkið tals-
vert, og ég fann það á mér að hann
þurfti að fá að tala við einhvern. Ég tók
hann því með mér inn i bókaherbergið,
og við settumst niður með viskíflösku á
milli okkar.”
„En faðir minn drakk næstum aldrei
Don.”
„Einmitt. Hann tautaði eitthvað um,
að nú væru öll þessi ár liðin, einmitt nú.
Fyrst hélt ég, að hann ætti við dauða
móður þinnar. En ég hafði rangt fyrir
mér. Ég spurði hann og reyndi að fá
hann til að segja mér, hvað það væri,
sem iþyngdi honum svo. En það eina
sem hann sagði var...”
„Áfram.”
Don varð stífur í stólnum og starði
rannsakandi á Luke. „Hann tautaði I
sifellu nokkrar ljóðlínur úr kvæði, kvæði
eftir A. E.“Housman, að ég held.”
Luke stirðnaði upp. Kareema hafði
einmitt lesið kvæði Housmans kvöldið,
sem Enoch lést. Bókin lá þar sem hún
hafði dottið á gólfið, þegar Luke kom
hlaupandi inn um svefnherbergisdyrnar.
„Enoch fór aftur og aftur með þessar
sömu ljóðlínur þetta kvöld. Það voru tár
í augum hans. Hann grét Luke. Hvernig
er nú ljóðið aftur?
Ég kom til lands hinna látnu vona,
sjá viðáttur þess skína.
En bjarta vegi, þá ég áður gekk,
sé ég hverfa og dvína.
Mennirnir störðu báðir hugsandi á
sundlaugina. Hin síðustu orð föður
Lukes hljómuðu örvæntingarfull i huga
hans.
„Það er i dagbókunum, Luke!”
Hvað hafði hann átt við? Og hvað átti
ljóðið að tákna? Hann vissi það ekki
enn, en hann var viss um, að dagbæk-
urnar og ljóðlínurnar tengdust á
einhvern hátt.
„Og daginn eftir,” hélt Don áfram,
„lét faðir þinn eins og ekkert hefði í
skorist. Hvorugur okkar minntist á það
sem gerst hafði. En ég velti oft fyrir mér
þessum ljóðlínum. Ég held, að þær séu
eftir Housman, en þó er ég engu nær.
Skilur þú við hvað hann átti?”
„Nei. En ég veit, hvað þú átt við Don.
Pabbi hefur sjálfsagt búið yfir djúp-
stæðari tilfinningum en ég hafði
hugmynd um.”
Don brosti og stóð upp, augu hans
hvörfluðu til dóttur hans í sundlauginni.
„Hvers vegna tekurðu þér ekki langt
fri núna Luke? Þú getur hæglega fengiö
einhvern til að reka búskapinn fyrir þig á
meðan. Og Kareema getur annast hús-
Stjórnina.”
Luke ræskti sig og fylgdi augnaráði
Dons að sundlauginni, þar sem brúnn
líkami Eleanor klauf vatnið.
Venjulega hefði honum fundist það
vera afþreying að sitja þarna og horfa á
hana, en i dag komst ekkert annað að I
huga hans en dagbækur föður hans.
Hann fann tjl óþreyju eftir að nálgast
þær aftur. Og þar að auki hafði hann
ekki sofið vel eftir jarðarförina.
„Kannski væri ekki svo vitlaust að
skreppa frá í smátíma,” játaði hann
hljóðlega.
Það birti yfir andliti Don Fallons. „Ég
er viss um, að það væri þér fyrir bestu
Luke. Fáeinar vikur í nýju umhverfi,
jafnvel nokkrir mánuðir, ættu að geta
hjálpað þér til að gera upp við þig,
hvernig þú ætlar að verja framtíð þinni.”
19. tbl. Vlkan 17