Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 26

Þetta efsta virðist vera tjald
með príki i miðjunni,
LLT í einu kom Villa auga
á hann. — Sjáðu, sjáðu
strákinn, hrópaði hún og
benti upp í klettinn. Hann
var kominn hálfa leið upp og veifaði
ákaft þegar hann sá okkur.
— Guð hjálpi mér, hann kemst ekki
niður aftur. Vilborg greip föstu taki í
mig. Við verðum að hjálpa honum,
Símon. Hann er kominn í sjálfheldu.
Þetta gat ekki verið verra. Ég var svo
lofthræddur að það setti að mér svima
þó ekki væri við annað en að stíga upp á
stól. Mér fannst kletturinn álíka skelfi-
legur og fuglabjörgin í Færeyjum. En nú
varð ég að standa mig. Ég gat ekki viður-
kennt aumingjaskap minn fyrir elskunni
minni. Ekki gat ég sent hana út í
ógöngur. Mér bar að bjarga frænda
hennar og sýna hetjulund. — Bíddu
bara róleg, sagði ég og hrópaði svo til
Tomma. — Vertu bara kyrr þar sem þú
ert. Ég kem og bjarga þér. Svo kyngdi ég
kökknum sem kominn var í hálsinn og
byrjaði að klífa upp klettinn. Mér var
efst í huga að líta aldrei niöur og horfði
einbeittur upp á við í hvert skipti, sem ég
nam staðar til aö kasta mæðinni.
Tommi fylgdist með uppgöngu minni
af miklum áhuga.
— Þetta er ofsalega spennandi er það
ekki? sagði hann þegar ég nálgaðist
hann.
— Spennandi að sitja fastur í kletta-
skoru? Ég saup hveljur og hét því að
taka ærlega i lurginn á honum fyrir
þetta uppátæki, þó síðar yrði.
— Ég er ekkert i sjálfheldu, svaraði
Tommi gramur. Ég klifraði bara upp til
að sjá bátana betur. Sjáðu bara hvað
útsýnið er fallegt.
Af einhverjum dæmalausum asna-
skap sneri ég höfðinu — og himinn og
jörð fóru að hringsnúast fyrir sjónum
mér. Ég lokaði augunum og bað til guðs
og þetta lagaðist.
— Áttu við að ég hafi klifrað hingað
upp að ástæðulausu? hvæsti ég milli
samanbitinna tannanna, þegar ég loks
treysti mér til að hafa vald á röddinni. —
Komdu þér niöur á stundinni. Ég bíð hér '
þangað til þú ert kominn niður á jafn-
sléttu aftur. Farðu varlega og hrópaðu
til mín strax og þú kemur niður.
VEIM mínútum síðar
heyrði ég kallið. En nú
titraði ég og skalf eins og
hrísla, fæturnir voru
máttlausir og fingurnir samankrepptir
um steinnibburnar í krampakenndu taki,
sem mér tókst ekki að losa. Hann kallaði
aftur og aftur. En ég gat ekki hreyft legg
né lið.
— Því sagðir þú ekki að þú værir loft-
hræddur, sagði Villa ásakandi, þegar
mér hafði verið bjargað. Hún var náföl í
andliti. Tommi vissi ekki vel hvort hann
ætti heldur að öfunda mig eða sýna
meðaumkun, vegna þess að ég hafði
verið látinn síga niður í vaði.
— Þú getur ekki neitað þvi, að það er
spennandi sagði hann, þetta er
skemmtilegt frí, er það ekki, Símon? —
Hvað eigum við að gera eftir morgun-
matinn?
Ég vildi sem minnst hugsa um fram-
haldið — fæturnir báru mig naumast
ennþá og mest langaði mig til að halla
mér upp í rúm og sofna. Og nú hafði ég
gert mig að fífli frammi fyrir Villu, þetta
var óbærileg skömm.
En nú þreif Vilborg í Tomma og hristi
hann óþyrmilega. — Er þér ekki ljóst, að
Símon hefði getað hrapað til bana, litli
þorparinn þinn? Og svo brast hún í grát.
6AT það átt sér stað!
Vilborg, þessi örugga,
sterka stúlka. — Litla,
sæta Villa, ekki gráta,
sagði ég blíðlega og tók hana strax í
faðminn og var nú aftur orðinn góður
með mig. Og þarna stóðum við hálf
kjökrandi bæði tvö frammi fyrir Tomma
og björgunarmanni mínum, sem var að
ganga frá sinu dóti. Og þar sem ég hélt
henni i faðmi mér, virtist draumurinn
um litla raðhúsið hreint ekki fjarstæðu-
kenndur.
Ég kyssti tárvota vanga hennar og
Tommi starði á okkur undirfurðulegur á
svip.
— Ætlið þið að fara að giftast? spurði
hann rólega, á þann hátt sem börnum
einum er lagið.
— Ef hún vill eiga mig, sagði ég og
bætti við í hálfkæringi. Og ef þú getur
hugsað þér að þvo sokkana mína,
elskan?
Hún var með ekka og grét og hló í
senn. — En, Símon. Ég hélt að þú værir
forhertur piparsveinn. Annars er hjóna-
band heilmikið annað en sokkaþvottur!
Hún sagði ekki nei!
Ég gætti þess að fylgja nú málinu
eftir. — Ég get vel þvegið mín sokka-
plögg sjálfur, elskan mín! Bara að þú
lofir mér því, að næsta ferð sem við
tökumst á hendur verði brúðkaups-
ferðin okkar.
Augnatillit hennar var mér nægt svar.
Enda þurfti nú ekki fleiri orð um málið.
— Ef þið ætlið að standa hér í allan
dag, fer ég að leita að hellum, sagði
Tommi. Maðurinn við bátahöfnina
sagði að það væri einn hellir hér nálægt
svo djúpur að hægt væri að villast i
honum.
Ég þreif til hans.
— Stopp vinurinn! Ég þarf að útvega
mér tjóðurband.
— Hvað ætlarðu að gera við það?
— Hafa þig í bandi, sagði ég strangur
á svip, mig langar ekki til að klifra meira
í klettum eða leita í djúpum hellum eftir
þér.
^^•f®ILLA hló og tók í hönd
Iíl m.r frænda síns °g við
\\J leiddumst öll heim að
» V hótelinu eins og lítil
samhent fjölskylda. Rétt sem snöggvast
flaug mér i hug, að líklega væri
auðveldara að ganga götuna einn í fram-
tíðinni, ef ég gæti búist við nokkrum
pollum svipuðum Tomma. En þegar ég
horfði á fallegu stúlkuna, sem gekk við
hliðina á mér, urðu rómantískar tilfinn-
ingar aftur allsráðandi. Nú ætti
Hólmgeir að sjá til okkar, hugsaði ég og
sendi vini mínum þakkir í huganum
fyrir ráðleggingarnar. Endir
26 Vlkan X9.tbl.