Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 38

Andlitið, sem
aldrei gleymdist
Bílastraumurinn, sem legið
hafði út úr bænum, var farinn
að minnka, en afgreiðslumenn-
irnir tveir á bensínstöðinni vildu
ekki fara, fyrr en hin átján
ára gamla afgreiðslustúlka,
Veronica Kincaid, hafði gert
upp kassann.
Aðeins hálfri mínútu áður en
þeir ætluðu að loka, renndi blár
Oldsmobile upp að einni bensín-
dælunni. Veronica beið á meðan
annar afgreiðslumaðurinn setti
fjörutíu lítra á tankinn, og henni
varð sem snöggvast litið á vel
klædda miðaldra manninn, sem
sat við stýrið. Allt í einu var sem
kalt vatn rynni henni milli
skinns og hörunds.
Hún starði á andlitið, sem
hafði brennt sig inn í undir-
meðvitundina, andlitið, sem hún
myndi ekki gleyma meðan hún
lifði. Það var andlit mannsins,
sem hafði myrt móður hennar
fyrir tólf árum, þegar Veronica
sjálf var aðeins sex ára.
Hún sneri sér undan og lét
sem ekkert væri, á meðan hún
skrifaði niður númerið á bílnum.
Og þegar maðurinn hafði greitt
fyrir bensínið og ekið í burtu,
reif hún miðann úr blokkinni,
gerði upp kassann og fór beint á
næstu lögreglustöð. Þar bað hún
vaktmanninn um að gefa sér
samband við einhvern glæpa-
fulltrúa.
Tom Moloney yfirlögreglu-
þjónn bauð henni sæti og
spurði, hvernig hann gæti
hjálpað henni. En hann var
algerlega óviðbúinn sögunni,
sem þessi fallega stúlka með
kastaníubrúna hárið hafði að
segja honum.
Ótrúlegt minni_______________
— Að kvöldi dags þann 13.
október 1942 myrti karlmaður
móður mína, Gloriu Balsham
Kincaid, sagði Veronica. — Við
bjuggum í Jacksonville á Flórida
á þeim tíma, og lögreglunni
tókst aldrei að hafa upp á
morðingjanum. Ég sá hann
drepa móður mína, og ég vissi,
að ég myndi ekki gleyma þessu
andliti, svo lengi sem ég lifði. Nú
hef ég séð hann, og það eru ekki
meira en tíu mínútur síðan.
Hún ýtti miðanum, sem hún
hafði rifið úr blokkinni, í átt að
yfirlögregluþjóninum. — Hér er
númerið á bílnum, sem hann
ók.
Moloney tók upp símtólið og
hringdi i yfirmann morðdeildar-
innar í Jacksonville á Flórida.
— Þetta er Moloney,
yfirmaður morðdeildarinnar í
Tampa, sagði hann. — Getið þið
athugað svolítið fyrir mig? Þetta
er morðmál. Kona að nafni
Gloria Balsham Kincaid var
myrt í Jacksonville 13. október
1942. Gæti ég fengið allar
upplýsingar, sem til eru um
málið. Ég bíð, því mér liggur
mjög á þessum upplýsingum.
Veronica bað um leyfi til að
hringja í ömmu sína, sem hún
bjó hjá, því gamla konan væri
sennilega orðin áhyggjufull yfir
því, hvað hún kæmi seint heim.
Hún sagði ömmu sinni, að hún
myndi tefjast á bensínstöðinni
og það væri engin ástæða til að
hafa áhyggjur af henni.
Síðan sagði hún Moloney frá
kvöldinu, þegar hún horfði á
móður sína drepna og að
■■---i--—----■■■ g
iVHuamaiin tvrkior thvvboi i
langstu Ittg þvf, att hann kannaðlst
vtð Varonlcu aða hltt t6H éra gamla
öupplýsta morfl. En fingraförin
komu upp um hann.
morðinginn gæti ekki hafa haft
neina hugmynd um, að hún var
í húsinu. Hann hefði þá eflaust
drepið hana líka, því dauðir tala
ekki.
Gesturinn___________________
— Ég er fædd 6. júli 1936,
upplýsti Veronica lögreglu-
manninn. — Pabbi fórst í
sjóslysi í apríl 1942, svo að við
mamma bjuggum aleinar saman
í ágætri ibúð. Hún fékk oft gesti,
jafnvel tvo til þrjá á kvöldi, og
þeir voru vanir að koma á öllum
mögulegum tímum. í fyrstu
grunaði mig ekki, hvað fram fór.
En stundum læddist ég út úr
herberginu mínu og að
svefnherbergisdyrum hennar,
sem hún gleymdi oft að loka. Ég
Qloria Klncald var myndariag ung
akkja, sam haffll misst mannlnn
slnn I sjöslysi I striflinu. Dóttur
hannar grunaðl akkl, afl paning-
amir, sam þasr llfflu af, kæmu frá
hinum dularfullu „naturgastum"
móður sinnar.
38 Vlkan 19« tbl.