Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 42

SÖGULOK
„Emma sagði að ég hefði gifst þér af
því ég vissi að mér myndi ekki takast að
verða ballerína. Það er ekki satt. En hún
sagði líka ... hún sagði að þegar ég varð
ófrísk, þarna í fyrsta skipti...” Það var
svo erfitt að koma orðum að þessu að
henni fannst hún vera að kafna. „Ófrisk
að Emilíu . . þá hafi það verið af því ég
vildi sanna fyrir öllum — að þú værir
ekki hýr.” Hún hataði orðið jafnvel meir
en það sem það fól í sér. „Það er að
sumu leyti rétt, Wayne.”
Allt í lagi. Hérna kom það sem hann
óttaðist mest.
„Ég vissi það,” sagði hann lágt.
Hún sneri sér undrandi að honum.
Hún sá barkakýli hans hreyfast þegar
hann kyngdi.
„Ég vildi líka sanna það,” sagði hann
og það var sorg í rödd hans. „Og því
eyðilagði ég allar framtíðarvonir þínar.”
„En ég lét þig sitja uppi með fjöl-
skyldu á framfæri! Þú hefðir getað
orðið...”
„Ég?” Hann var forviða. „Nei, aldrei!
Heyrðu mig... ég fékk það sem ég
vildi.”
„Jæja,” sagði hún, „það gerði ég
líka.” Og allt í einu vissi hún að það var
líka satt. Ekki kannski allur sannleikur-
inn en undirstaða hans, aðalatriðið. Það
sem þú færð er það sem þú vilt. Hvað
annað sem hún hafði viljað þá hafði hún
fyrst og fremst viljað Wayne. Ekki bara i
augnablikinu heldur til lengdar og fyrir
lífstíð, og vegna barnanna. Þegar hún
horfði á hann núna og sá á andliti hans
hvað það var mikið á hennar valdi að
gera hann hamingjusaman var hún
þakklát fyrir að hún hafði valið það sem
hún vildi. Og að hún hafði fengið það sem
hún hafði viljað.
„Þú hefur alltaf verið góður félagi,”
sagði hún.
Hvorugt þeirra heyrði að tónlistin var
hætt í æfingasal Dahkarovu.
Hún hljóp til hans og hann lyfti henni
hátt yfir grátt hár sitt. Ekki þó eins hátt
og hann hafði lyft henni hér áður fyrr en
það var vegna þess að hún var orðin
þyngri, ekki vegna þess að hann væri
ekki eins sterkur. Augu hennar voru full
af tárum þegar hún brosti niður til hans
og það voru hans augu líka.
„Þú hefur alltaf verið góður félagi,”
sagði hún.
Hvorugt þeirra heyrði að tónlistin var
hætt í æfingasal Dahkarovu. Og þó þau
hefðu heyrt Emilíu flýta sér inn ganginn
eða ef þau hefðu séð hana í opnum dyr-
unum fyrir aftan sig hefði aldrei
hvarflað að þeim að láta hana ekki sjá
hvernig Wayne lét Deedee síga hægt
niður svo varir þeirra gætu mæst aftur i
kossi.
Emilía horfði á þau og um leið sá hún
fyrir sér aðrar opnar dyr og Yuri og
Carolyn; og hún sá líka í anda hvernig
Wayne hafði lyft henni upp í loftið
heima. Eftirvæntingarbrosið var horfið
af andliti hennar áður en hún sneri sér
við og gekk i átt að herberginu sem hún
nú deildi með Janinu. Móðir hennar
hlaut að hafa sagt föður hennar frá
Rosie og honum var alveg sama. Hann
elskaði hana jafn mikið og hann hafði
alltaf gert. Deedee en ekki hana sjálfa.
Hún var dóttir hans, besti nemandinn
hans, stolt hans en ekki ást hans. Hún
var heimskingi. Eins og hann.
Baðherbergið var eini staðurinn í allri
íbúðinni þar sem hægt var að vera í friði
svo hún fór þangað og læsti hurðinni.
Hún sá nú greinilega að ef ástin átti að
endast þá varð annar aðilinn að vera
heimskingi. Það sem að henni var var að
hún var eins og faðir hennar en ekki
móðir hennar. Mamma hennar var eins
og Yuri.
Hún athugaði í speglinum yfir vaskin-
um hvort hún líktist ekki Wayne meir í
útliti en í staðinn sá hún að bæði litur og
ákveðni augna hennar gerði hana frekar
líka Deedee. Jæja, móðir hennar var
óróleg og að mörgu leyti óvenjuleg kona
sem stöðugt vildi eitthvað meira. Emilía
vildi líka meira. En ekki það sama og
mamma hennar og Yuri vildu. Það var
annað betra og fegurra, það sama og
Emma hafði viljað og fengið — með því
að láta engan standa i vegi fyrir sér.
Kannski gat hún aldrei orðið eins og
Emma en eitt var þó öruggt. Hún ætlaði
aldrei aftur að láta hafa sig að fifli, aldrei
nokkurn tíma.
Adelaide hafði ekki gert ráð fyrir
hljómsveitaræfingu fyrir hlutverk Emi-
líu i Don Q. Enda þótt þetta gnæfði upp
úr sem merkasti atburður í lífi Emilíu
hingað til og jafnvel þó Adelaide vonaði
að þetta yrði til að auka enn meir á þá
hrifningu sem Emilía hafði vakið í ball-
ettinum hans Amolds ætlaði Adelaide
sko ekki að fara að borga of fjár fyrir
æfingu með hljómsveit. Hljómsveitar-
stjórinn — sem líktist Rosie einungis að
því leyti að hann hafði hæfileika til að
skilja tilfinningar dansaranna — kom á
æfingu til að ákveða þann hraða sem
hæfði Emilíu. Hitt vissi hann því hann
hafði stjórnað þessum ballett með Yuri í
aðalhlutverki áður. Einu sinni — vegna
þess að Yuri hafði mikið að gera og
vegna þess að hin mikla óþolinmæði sem
honum var eðlileg æstist enn meir fyrir
kulda Emilíu — tók Wayne að sér að
vera mótdansari Emilíu en það var ckki
lengi.
Hlutverk Emilíu i ballettnum var
dálítið daðurslegt en ástleitni hennar var
á einhvern hátt svo æsandi að Wayne
varð óþægilega mikið var við húð
hennar og allar línur í líkama hennar.
Hann fann að hún gerði þetta af ásettu
ráði og hann varð klaufalegur, fór að
svitna og hné hans skulfu. Peter sem
stjórnaði æfingunni sá þetta og endaði
æfinguna með því að fara með Emilíu til
búningameistarans.
Á fimmtudagskvöldið kom Emilía
mjög snemma í leikhúsið með kassettu-
tækið sitt til að geta æft sig ein í tómum
æfingasalnum. Hún fylgdist með hverri
hreyfingu sinni í speglinum og einbeitni
hennar var svo mikil að hún heyrði ekki
að dyrnar voru opnaðar og Yuri leit inn.
Hann var í gömlum bol og í sömu hvítu
sokkabuxunum sem hann hafði verið í
daginn sem þau komu auga á hvort ann-
að fyrst og einmitt í þessum sama spegli.
Hann kom inn fyrir og rétti fram hönd-
ina til að dansa á móti henni. Hún nam
staðar.
„Af hverju baðstu mig ekki?” Hann
var enn með höndina framrétta.
„Adelaide hatar að þurfa að borga
yfirvinnu.”
„En það er ekkert gagn í þessu án
mín.”
Tónlistin hélt áfram. Hann tók í hönd
hennar og dansaði af stað með hana.
„Þú gerðir of mikið úr þessu með
Carolyn og mig. En ég bið þig samt af-
sökunar.” Hann brosti. Hann hafði stór-
kostlegt bros. „Jæja, getum við þá ekki
borðað saman í kvöld?”
„Ég er upptekin.”
„En eftir mat?”
„1 rúmið.”
„Allt í lagi.” Hann brosti aftur og hún
hætti að dansa. „Emilía, þú ert að grín-
ast!”
Hún hafði verið örugg meðan hún gat
verið nógu kuldaleg en næsta svar
hennar sagði honum að hún væri að
veikjast í vöminni. „Mér finnst þetta
ekki vera neitt fyndið,” sagði hún barna-
lega.
Þessi hvatning dugði til að æsa hann
upp og allt í einu þrýsti hann henni að
sér og kyssti hana. Eitt augnablik voru
varir hennar harðar og samanpressaðar
en svo slakaði hún á og þær mýktust.
Hægt og varlega aðskildi hann þær; og
gætilega og varfærnislega strauk hann
tungubroddinum yfir varir hennar og
stakk síðan tungunni inn í ákafan munn
hennar. Eitt augnablik svo var það búið.
„Þetta er ekkert fyndið,” sagði hann
alvarlega. „Gott?”
Hún kinkaði kolli.
„Brostu þá.”
Hann brosti en hún ekki. Hann tók
utan um hana en hún barðist á móti. Til
að gera henni þetta auðveldara, til að
láta hana halda að hún væri ekki að láta
undan lyfti hann henni eins og hann
myndi lyfta henni á sviðinu, hátt upp í
loftið. Alveg eins og Wayne hafði lyft
fyrst henni og síðan móður hennar.
Dsedaa og Emma Asamt Wayne, eiglnmanni Deedeear (Tom Skerritt), og
syni þeirra, Ethan (Philip Sauners).
Hún hljóp til hans, og hann lyfti henni hátt yfir
grátt hár sitt. Ekki þó eins hátt og hann hafði lyft
henni hér áður fyrr, en það var vegna þess, að
hún var orðin þyngri, ekki vegna þess að hann
væri ekki eins sterkur. Augu hennar voru full af
tárum, þegar hún brosti niður til hans, og það
voru hans augu líka.
42 Vlkan 19. tbl.