Vikan - 24.05.1979, Blaðsíða 15

Það varð stutt þögn, en síðan hélt
móðir mín áfram:
„Og hvað með móður þina?”
Hann fékk sér sopa af sérrýinu og
sagði siðan rólega.
„Hún dó fyrir fjórum árum, frú
Hamilton."
„Mér þykir það leitt.”
„Það var best fyrir hana úr þvi sem
komiðvar.”
Hún hélt hikandi áfram: „Áttu
einhver systkin?”
„Engin. Ég á föðurfólk í Aberdeen en
ég hef ekki séð það i nokkur ár.” Hann
lagði frá sér glasið. „Má ég reyna
píanóiðnúna?”
Faðir minn fór með honum fram.
Píanóið var hinum megin í húsinu, út
við frönsku gluggana. Ég lék að vísu
stundum á það en faðir minn hafði rétt
fyrir sér, það þarfnaðist æfingar.
Johnny settist í plusssætið á gamla
Viktoríustólnum og lyfti lokinu. Hann
teygði úr fingrunum og hóf síðan að
leika „Pavane for a Dead Infanta”
Hann lék það stórkostlega. Það gat ekki
farið fram hjá neinum að hann var af-
bragðs píanóleikari.
Móðir mín sat með lokuð augun og
hlustaði og faðir minn var náfölur. Ég
held ég hafi aldrei séð hann jafnundr-
andi og hrifinn. Ég varð þurr í kverkun-
um og hjarta mitt sló örar. Ég gekk að
píanóinu til Johnnys. Þegar verkinu
lauk fór hann beint út i Bach’s prelúdiu.
Það var algjör andstæða þess sem hann
hafði leikið áður, kalt, nákvæmt og
hratt. Skyndilega stöðvaði hann leikinn.
Hann kreppti aðsér vinstri handlegginn.
Þá tók ég eftir því að húðin á handabök-
unum var mjög þunn og skorpin.
„Ég geri ráð fyrir að þú ætlir að halda
áfram þegar stríðinu lýkur?" sagði faðir
minn.
„Með pianóið?” Johnny hristi
höfuðið og rétti fram hendurnar. „Þær
eru ekki eins og þær voru áður. Ég lenti i
bruna í fyrra og brákaði vinstri hand-
legginn. Hann þreytist mjög fljótt. Ég
mundi aldrei komast í gegnum
hljómleika.” Hann sagði þetta allt
saman mjög rólega. „Ég sem smávegis
mér til skemmtunar.
Faðir minn var orðinn enn fölari.
„Já, ég skil," sagði hann. Johnny stóð
upp.
„Það er best að fara að leggja af stað,
Kate, efþú ert tilbúin.”
„Ég skal ná i kápuna,” sagði móðir
mín.
Við gengum fram og faðir minn
opnaði fyrir okkur dyrnar.
„Frönsku gluggarnir eru alltaf opnir,
Johnny. Mér þætti vænt um að þú
kæmirsemoftast."
„Þakka þér fyrir, ég tek þig á orðinu,”
sagði Johnny brosandi.
Hann bauð mér arminn og við
gengum niður tröppurnar að bilnum.
3. kafli.
MG sportbíllinn var að syngja sitt
siðasta. Það var búið að festa hurðina
með vir svo að ég varð að klöngrast
heldur ókvenlega í sætið. En mér virtist
hann nokkuð öruggur, loksins þegar ég
var komin inn.
„Viltu aðég setji blæjuna upp?”
„Nei, nei, þetta erágætt.”
Hann ók af stað.
Á þessum tíma ók almenningur ekki
bílum og fólk eins og faðir minn fékk
tvö eða þrjú gallon af bensíni á viku til
notkunar i neyðartilvikum. Það voru
læknar, prestar og nokkrir í sjálf-
boðaliðsveit kvenna sem óku
einkabílum.
„Það er ekkert vandamál,” sagði
hann. „Bláklæddu piltarnir fá allt.
Meira að segja egg og beikon i morgun-
verð. Vissirðu þaðekki?”
Það var harðneskjuhreimur í
röddinni, sem mér féll ekki, en ég var
ákveðin i að láta það ekki spilla neinu.
Það drundi í vélinni og það var auðséð
að hann komst ekki hratt. Við beygðum
niður á veginn fyrir neðan prestssetrið
og blærinn lék í hári mínu og blés þvi frá
andlitinu. Mér leið vel í kvöldkyrrðinni.
Ég sneri mér að honum og sá að hann
var að reyna að hrista sígarettu úr
Playerspakka.
„Ég skal.” Ég varð að kalla til að yfir-
gnæfa vélargnýinn.
Ég setti sígarettuna upp í mig til að
kveikja í henni og beygði mig fram til að
skýla loganum. Ég hafði séð Claudette
Colbert gera þetta fyrir Ronald Colman
i bíómynd og hélt ég vissi því alveg
hvernig ég ætti að fara að, en það tókst
ekki betur en svo að ég brenndi mig á
HLUTI
fingrunum og tók andköf af reyknum
sem ég dró ofan i lungun. Ég hóstaði og
hallaði mér aftur á bak. Johnny tók
sígarettuna af mér.
„Þetta dregur úr vextinum og tekur
tiu ár af lifi þinu. Þú skalt ekki byrja.”
„Hvað með þig?” spurði ég.
„Oh það skiptir ekki svo miklu máli
með mig.”
Þessi athugasemd átti eftir að rifjast
upp fyrir mér seinna. Listi á hliðinni
hafði losnað svo að hann ók út á vegar
brúnina til að festa hann. Það var mjög
hljótt.
„Ég sá flugvél hrapa í morgun," sagði
ég.
„Sást þú?”
„Aumingja mennirnir. Voru þeir
vinir þinir?”
„Ég þekkti tvo þeirra. Kannaðist við
hina." Þetta virtist ekki hafa minnstu
áhrif á hann. Ég skildi þetta ekki. Hann
sem virtist svo tilfinninganæmur.
„Hverhig getur þú verið svona
tilfinningalaus þegar tveir vinir þinir eru
nýlátnir?”
„Það er enginn vandi þegar maður
hefur séð jafnmarga deyja og ég hef
séð."
Þetta þaggaði niður i mér. Ég skildi
samt ekki þetta kuldalega afskiptaleysi.
Hann festi listann. Það var orðið dimmt.
„Þetta eróguðlegurstaður.”
„Neei, flestir sækja kirkju, gerir þú
það ekki?” sagði ég.
Hann settist inn i bilinn og leit
undrandi á mig.
„Þú hlýtur að vera að grinast.”
Hann ók hratt af stað og ég hallaði
mér aftur í sætinu og gleymdi öllu því
sem við höfðum verið að tala um. Mér
leið vel með honum. Flugmannshúfan
slútti fram á ennið og Ijóst hárið blakti í
vindinum. Hann hafði brett upp
kragann og fengið sér aðra sígarettu.
Mér fannst ég vera i öðrum heimi.
Fatageymslan í félagsheimilinu var
troðfull. Ég sá eina eða tvær stúlkur úr
sveitinni. Þær voru auðsjáanlega mjög
undrandi að sjá mig þarna. Fleiri þekkti
égekki.
Ég losaði mig við kápuna og tókst að
komast að speglinum. Ég var í gamalli
hvitri skólablússu með svart flauels-
bindi í stíl við svarta flauelspilsið sem
móðir mín hafði saumað upp úr pilsi
síðan fyrir strið. Hún hafði líka lánað
mér silkisokka sem voru mjög viðgerðir,
en þaðsást ekkert.
Ég var ómáluð, þurfti enga málningu
með þessar dökku augabrýr og löngu
augnahár. Ég setti á mig örlítinn varalit
21. tbl. Vikan 15