Vikan - 24.05.1979, Blaðsíða 44

Framhaldssaga eftir Ma/colm Wi/fíams
Pílagrímsferð
Útdráttur:
Hvers vegna hötuðu íbúar Abermorvent
Enoch Owen? Hver var þáttur hans i
námuslysinu mikla fyrir þrjátiu árum?
Sonur hans, Luke, er kominn til Wales
alla leið frá Afríku til að reyna að
komast til botns í því, hvað valdið hafði
föður hans slikum hugarkvölum, að
hann gat ekki dáiö rólegur, fyrr en
hann hafði beðið son sinn að fara til
Wales og segja íbúum Abermorvent, að
sökin hafi ekki verið hans. Séra
Moriais Jenkins segir honum frá námu-
slysinu hræðilega og þar með, að faðir
hans hafi átt sök á þvi, þegar fjórir
menn fórust og einn slasaðist svo, að
hann hlaut ævilöng örkuml. En Luke er
sannfærður um, að sannleikurinn er
ekki kominn i Ijós. Hann fer
samkvæmt ábendingu gamla prestsins
að leita sér gistingar.
Þegar hann nálgaðist bæinn tók hann
eftir tjörn til vinstri handar. Bakkar
hennar voru skrælnaðir, og á botni
hennar var varla nógu mikið vatn eftir,
til að endurnar, sem þar héldu til, gætu
synt. Þessi staður hefði varla getað verið
ólíkari hans eigin búgarði í Zambíu.
Gamla húsið var byggt úr hvítkölkuðum
steinum, en nýbygging var við eystri hlið
þess — múrsteinshús, sem ekki hafði
enn fengið kalkyfirferð.
Húsagarðurinn var litill og
umhverfis var trégirðing. — gömul
dráttarvél stóð þar aðgerðalaus. Þegar
Luke nálgaðist, komu tveir fjárhundar
hlaupandi út úr hlöðunni. Þeir geltu illi-
lega, í fyrstu, en hringsóluðu síðan leti-
lega I kringum hann.
Hann beygði sig niður til að heilsa
þeim. Hann hafði alltaf haft gaman af
stóru renglulegu hundunum, sem faðir
hans hafði haft á bænum i Afriku.
Hundarnir voru nú vingjarnlegir, en
auðséð var, að þeir þjáðust af hitanum,
eins og allt annað í kringum þá. Luke
stóð upp og skoðaði umhverfið. Allt
virtist eyðilegt. Næst honum var viðar-
stafli, en við hliðina á honum var hest-
hús, og stóðu dyrnar galopnar. Luke leit
inn og sá hnakka hangandi á nöglum,
hrossakamba á hillu ásamt gömlum
skeifum, niðursuðudósum og flöskum.
Hann leit í kringum sig og sá að pláss
var fyrir átta hesta, en enginn þeirra var
inni í augnablikinu. Einu skepnurnar,
sem hann sá þarna inni, voru u.þ.b. sex
kálfar, sem lágu þétt saman á hreinum
hálminum.
„Hvar eru allir?” spurði Luke móða
hundana.
Hann gekk siðan að ibúðarhúsinu og
uppgötvaði, að dyrnar voru opnar.
til fortíðarinnar
Hann kom inn í drungalegt eldhús, en þó
féll sólargeisli á stórt tréborð. Við borðið
sat kona. Hún sneri bakinu í Luke og hélt
höndunum fyrir andlitinu. Þó að ekkert
hljóð kæmi frá henni, var hún samt ímynd
örvæntingarinnar.
Hann kom inn í drungalegt eldhús, en
þó féll sólargeisli á stórt tréborð. Við
borðið sat kona. Hún sneri bakinu í
Luke og hélt höndunum fyrir
andlitinu. Þó að ekkert hljóð kæmi frá
henni var hún samt ímynd örvæntingar-
J-rUKE ætlaði að flýta sér í burtu, en
einn hundanna tók að gelta. Konan
stirðnaði upp, tók hendurnar hægt frá
augunum og sneri sér að dyrunum.
„Fyrirgefðu", stamaði Luke. „Ég sá
ekki neinn hér —”
Konan stóð upp. Hún flýtti sér að
þerra augun og slétta svuntuna.
Luke opnaði nú dyrnar upp á gátt og
gat séð hana betur.
Svart hár hennar var stuttklippt og
tekið að grána i vöngunum. Hún var
klædd i bómullarkjól og svuntu sem
þakin var hveiti. Luke virtist hún eitt-
hvað yfir fimmtugt, þó voru augu
hennar enn ungleg og fögur, þrátt fyrir
að jtau væru útgrátin.
„Ég átti ekki von á neinum,” sagði
hún. „Ég heyrði hundana gelta áðan, en
þeir eru alltaf að gelta að skuggum. . .ég
átti ekki von á hinum fyrr en eftir
klukkustund.”
Luke leit aftur fyrir sig á eyðilegan
húsagarðinn.
„Það er nokkrir gestir hjá okkur," út-
skýrði konan, „en þeir eru allir í
skoðunarferð eins og er.”
Luke leit i áhyggjufull augu hennar.
Hrukkur voru i kringum þau og
munninn. En hann gat séð, að einu sinni
hefði hún verið mjög falleg.
„Það var þess vegna, sem ég kom,”
sagði hann órólegur. „Morlais Jenkins
sagði mér, að þú tækir á móti gestum.
Það stendur einnig á skiltinu."
„Ertu vinur prestsins?”
„Eiginlega ekki. Ég hitti hann fyrst i
dag, og hann var svo vingjarnlegur að
benda mér á þig og eiginmann þinn.”
Það þyngdi yfir andliti hennar.
„Eiginmaður minn lést fyrir þremur
mánuðum."
Luke varðenn vandræðalegri. „Fyrir-
gefðu. Ég las á skiltið,” stamaði hann.
„Égdróþáályktun...”
„Það gerir ekkert til. Ég hef ekki haft
mig i að breyta því ennþá. „Það birti yfir
rödd hennar. Þú ert ekki héðan. Ert þú í
sumarleyfi?”
„Einmitt. Og nú er ég að leita mér að
samastað í u.þ.b. tvodaga.”
„Þú ert auðvitað velkominn. En þetta
er fremur óvænt. Ég hef þekkt prestinn
lengi, en þetta er í fyrsta skipti, sem
hann vísar einhverjum hingað.” Hún
horfði forvitnislega á hann.
„Hann virtist mjög hjálpsamur, frú
Nation. Og þar sem ég var svo langt að
heiman...”
„Og hvar átt þú heima?” Hún brosti
vingjarnlega.
„1 Afriku.”
Hún þagði nokkra stund.
„Þú kemur þá langt að, hr. —?”
„Osborne — Luke Osborne."
Hún rétti honum höndina. „Þú
verður að fyrirgefa óreiðuna, hr.
Osborne. Ég var að baka brauð. Ég var
nýbúin að taka af borðinu og ætlaði að
hvíla mig aðeins, áður en næsta önn
byrjaði. Það er alltaf nóg að gera á
bóndabýli.”
3.
HLUTI
Þýð.: Steinunn Helgadóttir
„Það er allt i lagi." Hann brosti
kurteislega.
„Hér virðist vera mjög heimilislegt."
„Það gleður mig að þér líst vel á þig
hérna. Ég vona líka, að þér þyki
nógu heitt hér, hr. Osborne. Þetta er
alveg sérstaklega heitt sumar.”
„Ég kann alveg ágætlega við veðrið.
Reyndar verður sjaldan heitara heima.
En varðandi herbergið, er það þá
klappaðog klárt?”
Konan virtist nú rólegri.„Auðvitað.
Það væri okkur sönn ánægja. Ert þú á
bil?"
44 Vlkan Zl. tbl.