Vikan - 31.05.1979, Blaðsíða 19

sem heitir Irving, en hann fann upp
fyrstu fallhlífina. 1 fyrsta sinn, sem þú
bjargar lifi þínu með þvi að stökkva i
fallhlíf, senda þeir þér einn slíkan og
taka þig i klúbbinn.”Hann nældi merk-
inu i jakkaboðunginn minn. „Þetta er til
minningar um mig.”
Ennþá er þetta merki einn af kærustu
gripum minum. Þegar ég lít á það finnst
mér ég standa á ströndinni þennan
grámyglulega eftirmiðdag og ég heyri
sjávarniðinn, það rignir framan i mig og
Richie....
Ég var djúpt snortin og gekk fáein
skref frá honum. Eftir smástund sneri
ég til baka. Hann horfði alvarlega á mig
og beið þess að ég segði eitthvað. Hve
grimm við erum, þegar við erum ung.
Hve litið ég vissi um þá þjáningu sem ég
olli Richie i þá daga.
„Þú sagðir að hann kæmi, en hann
kom ekki.”
„Hvað ætlastu til að ég geri?"
„Hvað er hann að gera, Richie?"
spurði ég. „Ég er búin að bíða i heila
viku. Hann hefur engan rétt til að haga
sér þannig. Hvað er að honum? Hugsar
hann ekkert um mig? Veit hann ekki
hvað hann er særandi?”
„Johnny, Johnny, Johnny! Þú talar
ekki um annað. Það eru takmörk fyrir
allri vináttu.” Hann greip svo fast um
handlegginn á mér að ég kenndi til. „Til
hvers er að hugsa um það, Kate. Hvers
vegna vilja konur alltaf það sem þær fá
ekki?”
„Láttu ekki svona, Richie."
Hann losaði takið. Svipurinn
harðnaði og hann herpti saman
varirnar, eins og til að halda aftur af
reiðinni sem braust um í honum. „Allt i
lagi, elskan. Þú hefur áhuga á Johnny
Stewart. Ég skal sýna þér svolítið."
Hann tók niður trönurnar, setti litina
og áhöldin niður í stórt trébox og gekk
þegjandi að mótorhjólinu. Hann lagði
frá sér farangurinn við hliðina á hjólinu
og sneri sér að mér.
„Þú getur komið rneð. En þú verður
að beygja höfuðið niður.”
„En hvert erum við að fara?" spurði
ég.
„Til Upton Magna. Þetta er fyrsta
vers, eins og faðir þinn mundi segja á
sunnudegi.
Þeir gáfu Richie merki um að halda
áfram i hliðinu. Ég hnipraði mig saman,
vel falin undir tjaldinu. Einstöku
sinnum leit ég út um hliðargluggann. Að
lokum námum við staðar. Hann drap á
vélinni og dró tjaldið frá svo að ég
kæmist út. Það rigndi enn. Við vorum
fyrir utan flugvélaskýli, en það var
• enginn sjáanlegur á ferli.
„Það er rólegt á þessum tíma,” sagði
hann. „Flugvirkjarnir koma ekki fyrr en
eftir klukkutima til að undirbúa nætur-
flugið.”
„Á að gera árás?" spurði ég.
Hann kinkaði kolli og gekk að næsta
flugvélaskýli. Við hliðina á því stóð yfir-
gefin Lancastervél i rigningunni.
Skrokkurinn var sundurtættur eftir
Sumarið
sem var
sprengjur og byssukúlur og einn hreyfill-
inn var ekkert nema járnahrúga. Hlifin
yfir stélskyttunni var gjörónýt, glugg-
arnir mölbrotnir. Að innan var allt i rúst
eftir skothrið. Það voru dökkir blettir á
gólfinu, sem sögðu sína sögu. Mig
sundlaði og Richie greip utan um mig.
„Þetta vildir þú sjá.”
„Þaðer allt i lagi með mig. Segðu mér
hvað kom fyrir?”
„Þeir voru að gera árás á flotastöð i
Rotterdam. Klukkustundar ferð yfir
Norðursjóinn, þrjár til fjórar mínútur
yfir staðnum og klukkutima til baka.
Yfirleitt góð ferð, nema í þetta sinn var
þrisvar sinnum ráðist á þá. Flugstjórinn
fékk kúlu I fótinn en tókst að koma vél
inni á leiðarenda. Heppnin var með
þeim í þetta skiptið.”
„Hvað með stélskyttuna?”
„Þeir drógu út það sem eftir var af
honum þegar þeir komu til baka.”
„Ó, Guð minn góður.”
Hann varð öskureiður. Ég býst við að
það hafi verið vonleysi eða reiði gagn-
vart dauðanum. Hann greip í handlegg-
inn á mér. „Þetta baðstu um.”
Hann ýtti mér inn í flugvélaskýlið.
Innst inni stóð önnur Lancastervél.
Hún virtist óskemmd fljótt á litið, engir
blettir á skrokknum, þar til við komum
að stélinu. Þar var allt gapandi — hang-
andi vatnspípur og skotfæri.
„Yfir skotmarkinu þarf að hugsa um
fleira en að miða rétt. Það koma líka
sprengjur og svoleiðis dót ofanfrá. Þetta
stél varð fyrir sprengju. Og skyttan fór
með þvi.”
Mér leið hálfilla og dró djúpt að mér
andann.
„Þetta heitir víst að hætta lífinu.
TökumJohnny til dæmis. Nauðlending
á sjó, sem hann lifði af með hjálp
Cromer björgunarbáts, þó að það hafi
varla verið gaman að vera i þrjá klukku-
tíma i Norðursjónum í febrúarmánuði.
Þrjár aðrar nauðlendingar og tvisvar
hefur hann stokkið. Og svo eru það
hendumar. Hann brenndi sig svo illa að
þær eru varla nothæfar. Sprengjubrot i
vinstra handlegg. Það hefði ekki skipt
svo miklu máli nema fyrir þann sem
ætlaði sér að verða píanóleikári."
Ég dofnaði öll og kom ekki upp orði.
„Þetta er skýringin á því hvers vegna
hann er eins konar gangandi kraftaverk.”
Og síðan bætti hann hörkulegur við:
„Tiu árásir er meðaltalið fyrir stélskyttu,
Kate, vegna þess að þó að vélin komist
til baka er stélið oft farið. Tiu árásir.
Þrjátiu í þjónustutimabili. Og fyrir stél-
skyttu er það álíka og að vinna í happ-
drætti að Ijúka því. Veistu hvað Johnny
hefur farið í margar? Sjötíu. Það gerir
hann að sérstöku fyrirbrigði.”
„Sjötiu?” sagði ég dauflega.
„Sem þýðir að hann á eftir tuttugu.
Hvað álítur þú að hann eigi mikla
möguleika? Hann tók um axlirnar á mér
og hristi mig. „Og þú dirfist að kvarta
yfir hegðun hans. Þú ættir að reyna að
skammast þin.”
Ég sneri mér undan og mér leið veru-
lega illa.
Það tók mig góða stund að jafna mig
og Richie reikaði um á meðan, alveg
miður sín. „Heyrðu, fyrirgefðu.” sagði
hann. „Ég ætlaði ekki aö láta svona. Ég
ætla að fara með þig heim núna.”
„Nei,” sagöi ég. „Mig langar að sjá
vélina hans Johnnys fyrst.”
„Þú ert búin að sjá nóg.”
„Gerðu það, Richie. Mig langar að
vita, hvernig það er að vera um borð i
henni.”
Hann hikaði, yppti siðan öxlum og
sagði. „Allt í lagi."
í flugskýlinu á hinum endanum stóðu
sex Lancasterar i svo þéttri röð að
vængirnir snertust næstum því. Richie
nam staðar við vélina á endanum.
„Hérna er hún," sagði hann. ,.B stendur
fyrir Berta, yfirleitt kölluð Stóra Berta.
Hún er orðin nokkuð þekkt sú gamla.
Hún er búin að fara hundrað og eina
árásarferð á óvinasvæði. Með mismun-
andi áhöfn auðvitað." Undir glugganum
á flugstjórnarklefanum hafði verið
máluð röð af sprengjum á flugvélar-
skrokkinn. „Ein sprengja fyrir hverja
ferð."
Einnig var búið að mála eina heiðurs-
orðu og tvær flugorður. „Ég skil." sagði
ég, „áhafnir þessarar vélar hafa unnið
þessar orður."
„Einmitt."
„Er flugorðan hans Johnnys þarna?”
„Nei, hann fékk hana á Halifaxa. Ef
eitthvert réttlæti væri til ætti hann að
vera hættur. Tveir þessara hakakrossa
eru hans. Einn fyrir hvern fallinn
Þjóðverja."
„Er það satt að liðsforingjar fái fleiri
orður en hinir?"
„Ég er hræddur um það. Bretar eru
mestu snobbarar sem ég hef kynnst. Ég
lékk flugkrossinn minn sjálfkrafa þegar
ég lauk öðru þjónustutímabilinu. Þegar
þú sérð flugorðu aftur á móti getur þú
verið viss um að til hennar hefur vcrið
unnið." Hann benti á tignarmerkin á
vélinni. „Þessi númer tvö í röðinni til-
heyrir Bunny O'Hara. sem er flug
maðurinn núna. Hann er á öðru
þjónustutimabili sínu. Þú hittir hann á
dansleiknum."
„Ég man ekki eftir honum.”
„Það var pianóleikarinn sem Johnny
tók við af. Brjálaður íri frá Cork, sem
ætti ekki einu sinni að taka þátt í þessu
striði."
„Það sama hefði mátt segja um þig, á
sinum tima."
Framhald í næsta blaöi.
22. tbl. Vikan X9