Vikan - 31.05.1979, Blaðsíða 37

Hann þaut fram og aftur um eldhúsið og
sönglaði ohla-la-Ia ailan tímann. Og
Lína skríkti og skemmti sér, hann var
alveg eins og þjónninn á ltalíu þegar þau
voru þar í sumarfríinu.
Linsoðið egg, gróft brauð með smjöri,
ísköid mjóik og ávextir. Jú, jú, pabbi
lagði sig sannarlega allan fram.
— Veistu núna hvort það er drengur
eða stúlka?
— Nei, ekki ennþá. Svona nokkuð
tekur sinn tima.
— Get ég setið i kjöltu mömmu aftur,
þegar hún kemur heim? spurði hún. —
Verður þá pláss þar?
— Örugglega. Það verður pláss fyrir
tvo.
Aldrei, hugsaði Lína og stakk teskeið-
inni á bólakaf í eggið svo rauðan rann út
á borð. Þetta barn skal fá að liggja i
bamavagninum. Lína ætlaði að sitja hjá
mömmu sinni.
Það var þriðjudagur og hún átti að
fara í leikskólann.
Bara
— Þú manst hvað við eigum að gera í
dag, er það ekki? sagði pabbi hennar. —
Pabbi fylgir þér í leikskólann eins og
venjulega og svo sækir Karen þig. Þú
ferð heim til Karenar og færð snarl i
hádeginu og siðdegis sækir amma þig.
Þú verður svo hjá henni í nokkra daga.
— Jamm, sagði Lína og kinkaði kolli.
— Þú ert svo stór stúlka núna, sagði
pabbi og horfði angurvær á hana.
— Jamm, sagði Lina aftur og fannst
pabbi gera sig kjánalegan.
Hún vissi vel að hún gat ekki verið
heima þegar mamma var þar ekki. Það
var eins og húsið væri kuldalegt og allt
svo nöturlegt þegar mömmu vantaði.
Karen sótti hana í leikskólann. Það
var ekki heldur pláss i keltu Karenar.
— Ég er búin að hringja i ömmu,
sagði Karen. Hún kemur og sækir þig
klukkan þrjú. Karen var vinkona
mömmu. Hún átti fallegt heimili, allt
svo nýtt og fínt hjá henni.
— Sjáðu hvað ég hef í matinn handa
þér, sagði Karen. — Líst þér ekki vel á?
Linsoðið egg, gróft brauð með smjöri,
mjólk og epli. Og súkkulaðiplata. Það
siðasta var ekki sem verst.
Hún sat og fletti Andrésblaði þegar
síminn hringdi. — Þetta er pabbi þinn,
kallaði Karen glaðlega. Hann langar að
tala við þig.
Treglega lagði hún blaðið frá sér og
fór i símann.
— Þú hefur eignast lítinn bróður,
Lína. Ljóshærðan stubb. Mamma bað
voða vel að heilsa stúlkunni sinni.
— Jæja, sagði Lina. — Má ég fara
aftur inn?
— Já, já, vinan, gerðu það bara, sagði
pabbi og hló í símann. Ósköp var hann
kátur.
Karen tók símtólið aftur og hún og
pabbi mösuðu heilmikið.
— Ó, finnst þér þetta ekki spennandi?
sagði Karen með geislandi augu þegar
hún Ioks kom aftur inn I stofuna.
Hugsaðu þér bara, lítill bróðir. Það
hljómaði eins og þetta væri eitthvað
voðalega spennandi, hestur eða eitthvað
álíka. Naumast fullorðna fólkið var upp-
tekið af þessum strák.
— Á ég að lesa fyrir þig, Lina? Það
vildi Lína gjarna, en hún fékk ekki að
sitja í fangi Karenar. Hún sótti sér lítinn
skemil og settist við hlið Karenar og
horfði á myndirnar meðan hún las. Hún
hallaði sér upp að Karenu og fann nota-
lega hlýjuna frá líkama hennar. Augna-
lokin urðu þung og hún geispaði. Skyldi
mamma geta sofið núna? Hún sem hafði
farið svo snemma að heiman. Mamma
hvildi sig oft síðdegis og þá fékk Lína að
lúra hjá henni.
— Þá er amma komin, sagði Karen og
rödd hennar virtist langt i burtu. Lína
hafði fengið sér blund. Liklega var
amma búin að standa nokkuð lengi við,
því þær Karen voru við kaffiborðið.
— Hugsaðu þér bara, lítill bróðir,
sagði amma og brosti.
Byrjar það aftur, hugsaði Lina. Bara
að það hefði verið fill. Eða reiðhestur
handa henni. Það hefði verið ólíkt
skemmtilegra.
Heima hjá ömmu var ósköp kyrrlátt.
Þar heyrðist varla nokkurt hljóð — bara
þau sem amma framleiddi sjálf. Hún
skarkaði með pottana, skrúfaði fyrir og
frá vatninu og raulaði fjörlega meðan
hún sýslaði I eldhúsinu. Lína sat ókyrr á
eldhússófanum. Amma tók eftir þvi og
sagði henni að fara inn i stofu, þar væri
dálitið skehimtilegt.
Lína hljóp inn í stofu. Og þarna úti
við gluggann stóð dálítið. Stór glerkassi
með grænum jurtum og eitthvað
hreyfðist milli þeirra. Hún klappaði
saman lófunum.
Fiskar. Ó, en gaman. — Hvað eru
þeir margir, amma? hrópaði hún hrifin.
Amma kom inn. — Þetta er fiskabúr,
sagði hún. — Mér finnst svo gaman að
virða þá fyrir mér. Mig grunaði að þér
litist vel á þá. Alltaf, þegar þú kemur til
min, getur þú virt þá fyrir þér.
— Ó, amma, góða atnma, sagði Lína
og hoppaði af kæti. Amma hló.
— Skoðaðu fiskana meðan ég tek til
kvöldmatinn.
Lína fylgdist áhugasöm með fiskun-
um sem syntu svo fallega milli grænna
jurtanna.
— Amma, kallaði hún, hvað eru þeir
margir?
— Fimm, sagði amma. — Og næst
þegar þú kemur verða kannski komnir
fleiri. Það getur verið að þeir eignist litil
börn.
Alltaf þetta barnatal. En fiskar höfðu
enga keltu sem alltaf varð minna og
minna pláss I.
— Þvoðu nú litlu hendumar, sagði
amma bliðlega, — svo fáum við okkur
matarbita. Svo er barnatími i sjón-
varpinuáeftir.
Amma hafði búið til ósköp góðan mat
handa þeim, — linsoðið egg, gróft
brauð, ávexti og súrmjólk! En hún fékk
þó safa með.
Um kvöldið hringdi mamma.
— Mér líður vel, sagði Lína, og amma
á marga fiska I búri, voða marga.
— Já, það var gaman — hve marga á
hún?
— Fimm.
— Þú verður að telja þá daglega, það
gæti verið að þeim fjölgaði, þeir eignast
líka börn.
— Þurfa þeir ekki líka að fara burtu til
aðeignast þau?
— Nei, það er óþarfi fyrir þá.
— Mamma, sagði Lína klagandi, —
veistu hvað ég fékk i morgunmat?
— Nei, það veit ég ekki.
Lína sagði henni það og líka hvað var
i hádegismatinn. Og svo þagnaði hún
andartak.
— Nú, en hvað var i kvöldmatinn?
spurði mamma.
— Það sama, mamma, en amma átti
líka safa.
Og nú fór mamma að hlæja. —
Heyrðu Lína min, biddu ömmu að koma
í símann og svo skaltu fara upp i rúm og
þá færðu að sjá dálítið sem er á nátt-
borðinu.
— Já, ég skal vera voða góð. Alveg
satt.
— Ég hringi aftur á morgun.
— Viltu lofa þvi.
— Já, Lina mín, upp á æru og trú.
— En eggin, mamma?
— Ég skal sjá um það. Það verða
engin linsoðin egg á morgun.
Mamma talaði við ömmu. Lina fór
inn í herbergið sitt og hvað var að tarna.
Segulbandið hans pabba og ofan á stóð
með prentstöfum, sem Lína kunni að
lesa: LlNA — ÝTTU Á RAUTT.
Hún ýtti fast, það heyrðist smellur og
svo..
— Svona, sagði rödd mömmu, — nú
getur þú sótt bókina þína.
Lina klifraði upp I rúmið og stakk
hendinni undir koddann. Þar var
reyndar bókin sem mamma var vön að
lesa fyrir hana á hverju kvöldi. Allt var
eins og heima.
— Komdu þér nú vel fyrir, sagði
mamma, — ertu búin að finna réttan
stað? Jæja, þá byrjum við.
Línu fannst þetta ótrúlegt. Þetta var
eins og i ævintýri. Hún starði á segul-
bandið.
Og nú las mamma fyrir hana, röddin
kom út úr þessum svarta, flata kassa á
náttborðinu. Mamma sagði henni
hvenær hún ætti að fletta og talaði um
myndirnar um leið og þær birtust.
Alveg eins og venjulega. Mikið var gott
að heyra rödd mömmu.
Loks sagði mamma: — Þegar rödd
mín þagnar lætur þú tækið bara vera.
Amma gengur frá því. Á morgun, þegar
þú ferð að sofa, ýtir þú aftur á rauða
takkann og við lesum aftur.
Á morgun ætlaði mamma að lesa
aftur. Alveg eins og venjulega.
Þegar amma kom upp var bandið út-
gengið og Lina lá með bros á vör og
bókina í fanginu.
Hún sá að amma var hýr á svipinn. —
Lina, sagði hún, — ef þú fengir að ráða,
hvað myndirðu þá vilja í matinn á
morgun?
— Pylsur og kartöflustöppu! Og is
með banönum.
— Þá færðu það á morgun, sagði
amma. — Við sleppum egginu i fyrra-
málið.
Lina andvarpaði fegin. — Það var in-
dælt, sagði hún og geispaði stórum. —
Veistu amma, mamma las fyrir mig
ævintýri I kvöld — alveg eins og venju-
lega. Var það ekki sniðugt? Það er
kannski ekki svo vitlaust að eignast
lítinn bróður — og fiska I búri — og
ævintýri i svörtum kassa ...
— Nei, litla stúlkan mín, sagði amma
og brosti hlýlega og hlúði að Línu. Sofðu
rótt, litla vina.
fjögurra ára
Endir