Vikan - 31.05.1979, Blaðsíða 43

— Foreldrar mínir höfðu
mjög gaman af söngleikjum. í
hverri viku kom nýr sýningar-
flokkur til bæjarins og lagði
undir sig leikhúsið. Nú hafa
rokkhljómsveitir komið í
staðinn en þær hafa ekki sömu
tækifæri til að skapa eitthvað
nýtt og hlutverk leikhúsanna er
nú annað.
— Við reynum að halda
sköpunargleðinni við með því að
heimsækja Harlem, The
Appollo og alla þessa staði sem
þekktir voru fyrir góð „show”.
Okkur finnst við vera afsprengi
þeirra svörtu listamanna sem
stóðu þarna á sviðinu á undan
okkur. Okkur finnst við hafa
Við lítum fyrst
og f remst á
okkur sem hljóð-
færaleikara ssíMaurice
■ wi m White, songvan
með hljómsveitinni Earth, Wind & Fire.
skyldur á herðum gagnvart öllu
því fólki af svarta kynstofninum
sem horfir daglega á sjónvarp en
sér bara sjaldan svart andlit á
skerminum.
— Við erum fyrst og fremst
hljómsveit. Philip Bailey er sá
eini sem var bara söngvari áður
en hann byrjaði með okkur. Ég
var ekki söngvari. Ég söng að
vísu töluvert sem barn, en ég var
heldur aldrei neitt undrabarn á
því sviði. Ég hafði alltaf meiri
áhuga á hljóðfæraleik. Allir
meðlimir hljómsveitarinnar lita
á sig sem hljóðfæraleikara —
líka Philip. Við leggjum mesta
áherslu á hljóðfæraleikinn: „to
play the music”. Ef hljóðfæra-
leikurinn er í lagi hlýtur söngur-
inn að heppnast líka. Við eigum
dýpstar rætur í tónlist eins og
jass, blues og gospel. Innblástur
sækjum við í eigin reynslu og
umhverfi — síðast en ekki síst í
götulífið í Ameríku.
22. tbl. Vikan 43