Vikan - 31.05.1979, Blaðsíða 46

syngur. Ég er aðeins vara-orgelleikari, á
meðan hin er veik. >að verður æfing í
kvöld fyrir tónleika, sem halda á til
styrktar Sharonarkirkjunni. Haydn
hefur veriö í kórnum um áraraðir.
Flestir karlmannanna hér um slóðir eru í
kórnum.”
„Tilbúin?” spurði Haydn með aðra
höndina á hurð flutningabilsins.
„Ég var aðeins að segja Luke frá
kórnum, Haydn.”
„Nú.” Hann opnaði bildyrnar.
„Komdu nú Rhiannon. Við erum sein
fyrir.”
Allt í einu virtist henni líða
óþægilega. „Ég held, að það sé best, að
ég fari í sama bíl og Luke, Haydn."
Andlit þessa stórvaxna manns varð
eitt augnablik eins og þrumuský.
„Ég meina, það er skynsamlegast,”
hélt Rhiannon áfram. „Luke þekkir ekki
umhverfið. Ég get þá sýnt honum
leiðina.”
„En, Rhiannon, hann þarf aðeins að
fylgja mér eftir.”
„Við munum bæði fylgja þér eftir,”
sagði hún ákveðin. Luke gekk við hlið
hennar, aftur að flutningabílnum.
LlJKE tók ekki til máls fyrr en þau
voru komin út úr Abermorvent. „Ég
held ekki, að Haydn sé neitt sérlega á-
nægður með þetta fyrirkomulag”
Hún andvarpaði. „Ég veit það. Ég vil
ekki særa hann, en hann virðist ekki
skilja nokkurn skapaðan hlut. Við
höfum lengi verið vinir, góðir vinir, en
hann vill alls ekki láta sér skiljast, að við
munum aldrei verða neitt meira.”
Luke leit til hennar og horfði á vanga-
svip hennar. „Hann er vissulega mjög á-
kveðinn maður. Kannski hefðirðu átt að
aka með honum þrátt fyrir allt.”
Hún hleypti brúnum. „Nei, ég læt
ekki Haydn Hopkins segja mér fyrir
verkum.”
Það var fremur lítið sagt, eftir að þau
komu til Rhydewel. Þau voru öll of
önnum kafin við aö koma naut-
gripunum í tvær raðir og fá dýrin til að
ganga upp viðarplankana inn í bílana.
Stundum virtist þetta næstum ógjörn-
ingur, en að lokum var þó allt komið á
sinn stað og bílunum lokað.
Haydn sneri sér kuldalega að Luke.
„Ég mun stansa, þegar við erum komin
hálfa leið til Brynlas. Fylgstu vel með,
þegar ég gef merki.” Hann snerist á hæli
og gekk að flutningabílnum.
Rhiannon settist inn við hliðina á'
Luke. Hún starði beint fram fyrir sig.
„Þú veist, að hann er að gera þér
stóran greiða,” sagði hann kæruleysis-
lega. „Þú getur farið með honum, ef þú
vilt.”
„Nei Luke. Hvers vegna ætti ég að
gefa honum tálvonir? Haydn myndi
gera allt fyrir alla. En hann á erfitt með
aðskilja orðið nei.”
Luke horfði yfir veginn og beið eftir,
að hún héldi áfram.
„Hann bað mig einu sinni um að gift-
ast sér. En ég elska hann ekki, og þar að
auki gæti ég ekki hugsað mér að búa allt-
af í Rhydewel. Fólk eins og Haydn
getur ekki hugsað sér að búa annars
staðar.”
„Ég veit það nú ekki. Kannski verður
ekki nokkur maður hamingjusamur
neins staðar, án eiginkonu.”
Hún hikaði áður en hún spurði:
„Hefur þú einhverntima veriðgiftur?”
„Nei. Ég hef ekki hitt réttu konuna.”
„Og hvaö um fjölskyldu þína, Luke?
Áttu ekki nána ættingja?”
„Nei.” Luke var allt í einu á verði, og
hann vildi skipta um umræðuefni.
„Hvers vegna fer mamma þín alltaf
Hárgreiðslustofan
DESIRÉE (Femina)
Laugavegi 19 — Síi
OPIÐ
FRÁ9-6
LAUGAR
DAGA i
9-2 m
KLIPPINGAR.
BLÁSTUR ^
NÆRINGARKÚRAR O.FL.
GuArún Mannúsdóttir.
TÍZKUPERIVIANENT
LAGNINGAR.
LOKKALÝSINGAR
PÍLAGRÍMSFERÐ
TIL FORTlÐARINNAR
alla leið til Abermorvent til að sækja
kirkju?”
„Hvaö? Ó, það er víst mest af göml-
um vana. Mamma hefur gengið þar i
kirkju síðan hún gekk i sunnudagaskóla.
Þar að auki kann hún mjög vel við
Morlais Jenkins.”
Luke ók áfram i þögn. Hann minntist
áritunarinnar, sem Morlais Jenkins
hafði skrifað í biblíu Enochs Owens.
Fyrir öllum þessum árum höfðu faðir
hans og Nancy Nation sótt sömu
kirkju.
„Ykkur mömmu þinni þykir mjög
vænt um Morlais Jenkins, er það ekki?”
sagði hann að lokum.
„Jú. Hann er alveg stórkostlegur
maður. En hann er ákaflega einmana,
þó að hann myndi aldrei viðurkenna
það. Einkasonur hans er öryrki. Hann
slasaðist i hræðilegu námuslysi, sem átti
sér stað I Abermorventnámunni fyrir
mörgum árum. Þá var ég ekki fædd, en
mamma man vel eftir því. Pabbi vann
líka í námunni i þá daga. Þú munt
reyndar sennilega hitta hann í kvöld.”
„Hvern?”
„Gareth Jenkins. Hann syngur í
karlakórnum, hefur gert það í mörg ár.”
Luke kyngdi og reyndi að hafa vald á
rödd sinni. „Það hlýtur að vera erfitt,
þegar maður er í hjólastól.”
„Ó, Gareth tekst það vel. Stundum
syngur hann einsöng, og það er dásam-
legt að hlusta á hann. Abermorvent-
kórinn hélt einu sinni tónleika í London,
og eftir aö Gareth hafði sungið einsöng,
stóðu allir áheyrendurnir upp og
klöppuðu.”
Hún starði hugsandi út um gluggann
augnablik. „Mér þætti vænt um, ef þú
hittir Gareth Jenkins, Luke. Hann er
svo hæfileikaríkur. Hann er hreinasti
snillingur i höndunum. Hann getur
skorið allt mögulegt út i tré.
Sérstaklega sker hann út marga
göngustafi með útskomum hand-
föngum. Þú hefur áreiðanlega aldrei séð
neitt líkt þeim. Hann fær jafnvel
pantanir erlendis frá. Ef þú hefur tíma,
skal ég fara með þig á verkstæðið hans.
Það er aðeins kofaskrifli í garðinum hjá
honum. En það er fullt töfra....”
Luke svaraöi ekki. Hann hafði ákafan
hjartslátt.
Hún hélt áköf áfram. „Hvers vegna
kemurðu ekki með á æfinguna í kvöld?
Þú getur ekki farið frá Wales, án þess að
hafa heyrt í karlakór.”
Luke fannst sem hann stæði milli
tveggja elda. Þó að hann langaði mikið
til að ná tali af Gareth Jenkins, yrði það
sársaukafullur fundur.
„Er — er það hægt, Rhiannon? Ég á
við, þetta er aðeins æfing. Ég vil ekki
troðamér inn.”
„Það er allt í lagi.” Hún hló. „David
Benyon, stjórnandinn, elskar að fá á-
heyrendur við öll möguleg tækifæri.”
„Jæja....hvar verður æfingin?”
„I Bethelkirkjunni í Rhydewel.”
Stóru byggingunni, sem einna helst
líkist musteri.”
Einmitt! Hún er troðfull á hverjum
sunnudegi, sérstaklega þegar tónleikar
eru haldnir. Þú verður hvort eð er ekki
hérna á sunnudaginn, svo að æfingin er
betra en ekki neitt. ímyndaðu þér bara,
yfir hundrað raddir, sem aðeins syngja
fyrir þig.”
Ákefð hennar var smitandi. „Allt í
lagi,” samþykkti hann.
Hún hló og snerti hönd hans. Augu
þeirra mættust sem snöggvast, en þá
bremsaði Haydn og benti til vinstri.
Luke fylgdi á eftir honum inn á hliðar-
veg við fjallaveginn....
Rf
lHIANNON skenkti þeim kaffi úr
brúsa, á meðan Luke og Haydn gáðu að
skepnunum. Það kom fljótt i Ijós, að
Haydn var langt frá að vera ánægður.
„Gekk vel með bilinn, hr. Osborne?”
spuröi hann stirðlega.
Rhiannon svaraði glaðlega: „Luke er
fyrsta flokks bílstjóri, Haydn. Ég get
mælt með honum hvenær sem þig vant-
ar bílstjóra.”
„Það er fremur þröngt um
skepnurnar. Ég held varla, að þær
myndu mæla með aksturshæfni minni,”
sagði Luke og brosti. En Haydn var enn
sem áður jafn þungbúinn.
„Það veröur allt í lagi með
skepnurnar, þegar þær koma til Lake
Brynlas. Vatnið verður meira virði en
óþægindin.” Hann gekk í burtu ásamt
Rhiannon, og Luke varð einn eftir.
Luke teygði úr sér og skoðaði
umhverfið. Fjöllin virtust gróðurlaus að
undanteknum nokkrum smávöxnum
runnum. Þegar hann leit aftur fyrir sig,
sá hann nokkra þurra lækjar- og árfar-
vegi bera við klettana, og í hitanum fann
hann ilminn af lyngi og mosa.
Kyrrð umhverfisins hafði mikil áhrif
á hann. Þetta var „Land hinna látnu
vona”.
„Luke! Það er kominn tími til að
halda áfram.” Haydn var kominn inn i
flutningabílinn, og Rhiannon beiö við
hinn. Þar sem hún stóð þarna róleg í sól-
skininu, var ekki erfitt að skilja til-
finningar Haydns.
Þau óku hægt upp brattann og Luke
fékk gott útsýni yfir dalinn fyrir neðan
þau. Svartir nautgripir virtust hreyfing-
arlausir í hllðunum, og loksins sáu þau
46 Vikan 22. tbl.