Vikan - 31.05.1979, Blaðsíða 48

^ KVMV «t«9V tk.
NANCI HELGASON
ÞEGAR BÖRNIN
ERU ANNARS VEGAR
Venjið ykkur á afl vaita þvf
athygli sem bömin ykkar
aðhafast og sparifl ekki hrós-
yrflin. Böm þrá lofsyrði akki
sfflur en fullorflifl fólk, og þið
munufl komast afl raun um afl
þafl verflur ekki eins margt, sem
þifl þurfifl afl leiflrátta efla ávita
fyrir, ef þið erufl öspör á hrósifl.
Siljifl eins framariega og þifl
getifl ef þifl farifl mefl böm á
hljómleika, i kirkju efla annafl
slfkt Þau verfla ekki eins óróleg
ef þau hafa tök á þvi að fylgjast
vel mefl þvf sem fram f er.
Reynifl afl komast hjá leiflin-
legum athugasemdum eins og
„eftir smástund", „rátt bráflum",
„þegar óg má vera afl", þegar
barnið þarfnast athygli ykkar eða
fólagsskapar. Stillið eldhús-
klukkuna á ákvaflinn tfma, þegar
þifl teljkJ afl þifl verflið tilbúin afl
sinna baminu og þvi mun finnast
auflveldara afl bffla þegar það
hefur vifl ákveflinn tima afl mifla,
og þifl fáifl afl Ijúka verkinu i frifli.
Komifl ykkur upp merkjakerfi
til notkunar þegar aflrir eru
viflstaddir. Notffl til dæmis tölur.
Þá nafnið þifl einhverja ákveflna
tölu f staflinn fyrir afl segja:
Þurrkaflu þár um nefið.
Þegar þifl takið bamið mafl f
kjörbúflina skulufl þifl leyfa þvf
afl hjálpa ykkur með þvi afl fáta
þafl finna þafl sem er f neðstu
hillunum. Þvi leiflist þá ekki
búflarferflin.
Ef bamifl er áhyggjufullt út af
væntanlegu systkini er ágætt ráfl
afl sýna þvf myndir af sjálfu sár
þegar þafl var lítið bam. Því
verflur þá Ijósara hvernig ung-
bam er og hvernig það kemur til
mefl afl þroskast, og áhyggjur
barnsins minnka.
Smeygifl teygjuböndum utan
um glös bamanna. Þau renna þá
sfflur úr höndum þeirra.
Þegar þifl berifl eitthvert
nýnæmi á borfl, sem bamifl hefur
ekki vanist, skulufl þifl aðeins
bjófla þafl fullorflnum og gefa um
leið f skyn afl litlum bömum Ifki
þafl sennilega ekki. Þegar barnið
biflur um afl fá afl smakka skulufl
þifl afleins gefa þvf Iftifl og segja
aftur afl þvf finnist þetta ábyggi-
lega ekkert gott. Langoftast
verflur árangurinn sá afl baminu
f innst þetta „ofsa gott".
Matffl smáböm alttaf mefl
skrautlega l'rtum plastskaiflum.
örvifl löngun bama ykkar til
daglegrar umhirflu tannanna.
Hongið upp mánaðardagatal f
baflherberginu og gefið böm-
unum Iftaflar stjömur, sinn litinn
fyrir hvert bam, fyrir hvem dag
sem þau bursta tennumar bæfli
kvölds og morgna. Gafifl
„stjömukónginum" verfllaun
eftir hvem mánufl.
Látifl bamifl hafa sund-
gleraugu, meflan hárifl er þvegifl,
til þess afi hindra afl sápan fari f
augun.
Lfmifl Ifmband þvert yfir ennifl,
ef þifi þurfifl afl stytta þvertopp á
bami, og klippið svo fyrir ofan
limbandsröndina. Þá fáifl þifl
toppinn jafnan.
Kennið iitlum bömum að hatda
höndunum hátt á lofti þegar þau
fara yfir götu. Þá virflast þau
stærri og eru sýnilegri þeim sem
um götuna fara.
Borð, klætt gömlu laki efla dúk,
er kjörifl „hús" fyrir bömin og
lítil fyrirhöfn að „reisa" það eða
„fella". Kiippifl dyr og glugga á
lakið og leyfifi bömunum að
skreyta þafl eftir vild mefl túss-
litum.
Til þess afl koma i veg fyrir
þras um hver á hvafla leikfang
skulufl þifl alltaf merkja leikföng
bamanna ykkar, um leifl og þau
eignast þau, mefl þvf afl skrtfa
nöfnin þeirra mefl rauflu nagla-
lakki á hlutinn.
Þegar bamið vill hjálpa til f
eldhúsinu er hægt afl útbúa
handa þvf vinnuborfl i hæfilegri
hæfl mefl þvf afl draga út skúffu
og leggja bretti yfir.
* * *
PÍLAGRÍMSFERÐ
TIL FORTÍÐARINNAR
Rhiannon, ef ég aðeins gæti sagt þér
það.”
Hann veifaði annarri hendinni í átt til
kirkjunnar og hristi höfuðið.
Hún horfði þögul og skilningsrik á
hann.
„Fyrirgefðu, að ég skyldi ganga
út....” byrjaði hann. „Ég er áreiðanlega
að tefja þig frá vinum þinum...”
Hún hristi höfuðið. „Láttu ekki eins
og kjáni. Komdu, við skulum leggja af
stað heim.”
Hún rétti honum höndina, og hann
tók þakklátur í hana. Þakklátur vegna
þess að hún spurði engra spurninga.
Krafðist ekki skýringar.
Þau gengu þögul áleiðis heim yfir
engin. Hönd í hönd í áttina að
sólsetrinu. Þegar þau náöu bæjar-
hliöinu, stansaði hann og tók utan um
hana.
„Þetta hefur verið dásamlegur dagur,
Rhiannon. Besti dagurinn í lífi mínu.”
Hún leit í augu hans og brosti, og þeg-
ar hann kyssti hana virtist hún bráðna í
örmum hans. Heil eilífð virtist hafa
liðið, áður en hún losaði sig og leit hljóð
og hugsandi á hann. Hann lagöi hand-
legginn um herðar henni, og þau gengu
róleg og hamingjusöm að bænum.
Hann fann matarilminn leggja á móti
sér, þegar hann kom inn, en sá Nancy
hvergi. Búið var að leggja á borö fyrir
tvo við gluggann, en alls staðar ríkti
þögn. Luke gerði ráð fyrir, að hún hefði
farið út að gefa kálfunum og gekk upp
að herbergi sínu. Þegar hann kom
þangað, sá hann, að dyrnar voru opnar.
Hann stansaði í dyrunum. Nancy
Nation stóð við gluggann og starði út
yfir engin.
„Frú Nation?” sagði hann.
Hún sneri sér hægt að honum. Andlit
hennar var sviplaust, og hún þrýsti að
sér biblíunni, sem legið hafði á nátt-
borðinu.
„Fyrirgefðu að ég skuli vera inni i
herberginu þínu. En þegar ég var að búa
um rúmið, komst ég ekki hjá þvi að taka
eftir biblíunni. Mér þykir einnig fyrir að
hafa blaðað í henni. En ég varð að fá að
vita vissu mina.”
Luke gat ekki svarað, og hún brosti
dapurlega til hans.
„Þú ert sonur Enoch Owens, er það
ekki?”
LlJKE starði i ásökunarfull augu
Nancy Nations. „Já, ég er sonur Enoch
Owens.”
Hún andvarpaði. „Ég vissi það.... og
þó.... ég vildi ekki trúa því.”
Hún lagði bibliuna aftur á náttborðið.
„Það var ekki rétt af mér að líta í hana.
En þegar ég las áritunina.... það rifjaðist
svo margt upp....”
Hún hristi hægt höfuöið. „Ég sé það
núna. Og ég hefði átt að sjá það fyrr.
Andlit þitt, líkamsbyggingin, fram-
koman....
„Það er svo langt siðan ég frétti af
föður þínum. Ég vissi ekki, að hann
hefði gifst. Hvernig hefur hann það?”
„Faðir minn er látinn.”
„Látinn?” Rödd hennar var blæ-
brigðalaus og tóm. „Það var slæmt.....
hvenær?”
„Fyrir tveimur vikum. Fyrirgefðu, að
ég skyldi segja þér ósatt, en ég er hérna
af sérstakri ástæðu. Mig langar til að
segja þér frá því.”
Hann benti henni á stól við rúmið.
Augu hennar hvikuðu ekki frá andliti
hans, þegar hún kinkaði kolli og settist
niður.
Eftir að hann var byrjaður veittist
honum það furðu auðvelt að segja henni
frá dauða föður sins og þeim kvölum,
sem höfðu þjáð hann í útlegðinni.
„Ef þú aðeins hefðir séð þjáningar
hans,” sagði hann. „Við höfðum búið
saman öll þessi ár, og þó hafði ég ekki
hugmynd um þetta. Ég þekkti hann
raunverulega ekki....”
Hann tók eftir, að augu hennar
fylltust tárum.
„Þess vegna gaf ég honum loforð
mitt, og það verð ég að efna,” hélt Luke
áfram.
„Loforð?” Rödd hennar var varla
meira en hvísl.
Luke kinkaði kolli. „Að koma hingað
og komast að sannleikanum. Og nafnið,
sem ég gaf upp....” Hann yppti öxlum.
„Það get ég skilið,” sagði hún. „Þú
hlýtur að hafa séð í dagbókunum, hvað
fólkið hér hugsaði um föður þinn.”
Luke kinkaöi biturlega kolli. „Já, og
ég held, að það hafi valdið honum meiri
sársauka en nokkuö annað, fyrirlitning
félaga hans. Ég gat varla trúað þeim
þjáningum, sem ég sá í dagbókunum.
Stundum nefndi hann nafn þitt. Það, og
svo gamla biblian, var allt sem ég hafði
við að styðjast. Þú hefur auðsjáanlega
skipt föður minn miklu máli.”
Hún kinkaði kolli. „Við faðir þinn
vorum eins nátengd og nokkrar
manneskjur geta verið. En....” hún virt-
ist vera að tala við sjálfa sig,... ég... ég
get ekki alveg skilið, að Enoch sé
dáinn...”
„Frú Nation.” Luke dró djúpt að sér
andann. „Hvað var það, sem faðir minn
átti að hafa gert af sér?”
Framhald í næsta blaði.
48 Vlkan 22. tbl.