Vikan - 14.06.1979, Blaðsíða 14

Sumarið
Þýð: Hrafnhildur Valdimarsdóttir
Framhaldssaga
eftir
Söruh
Patterson
sem var
Heimsóknin á sjúkrahúsið var óskemmtileg
reynsla, og mér brá illilega við það, sem ég sá.
Fyrsta áfallið mætti mér í anddyrinu. Þar sáum
við mann í náttslopp, og þegar ég leit upp sá ég
hann greinilega í speglinum á veggnum, og ég
var gripin óhugnaði. Hann var með nokkurs
konar plastikandlit, húðin var strekkt og
glampandi í ljósinu. Munnurinn var eins og
strik, og nefið var ólöguleg kúla. Allt virtist
lögunarlaust og snúið.
„Nú rifjast upp fyrir mér önnur af
predikunum þínum,” sagði ég. „Þegar
þú sagðir að þetta strið væri sérstakt. Að
hinn almenni borgari yrði að taka þátt i
þvi.”
Það var eins og hann sigi saman, ef til
vill var hann einungis mjög þreyttur.
„Veistu það, Kathie, að mig langar
mest til að flytja engar predikanir það
sem eftir er lífsins.” Hann kyssti mig á
ennið. „Og nú verð ég að fara í rúmið
áður en ég hníg niður.”
Móðir mín gekk með'honum fram aö
dyrum. Hann sneri sér við í gættinni og
sagði: „Meðal annars, unga belgiska
stúlkan, Anne-Marie Perrier, var sæmd
heiðursmerki".
Dyrnar lokuðust en römm brunalykt
lá enn i loftinu. Ég gekk út á svalir til að
anda að mér ferskum ilminum í garðin-
um, en það leið langur tími áður en þessi
lykt hætti aðásækja mig.
Næsta sunnudag fékk faðir minn
Johnny til að leika sálntana í kirkjunni.
Hann kom heim áður og vann við
rapsódiuna í klukkustund. Ég sat hjá
honum og hlustaði. Það lék enginn vafi
á þvi að þetta var mjög gott verk. Ég
gerði mér í hugarlund, hvað einhver
hinna miklu píanóleikara mundi gera
við það, en það vantaði eitthvað. Ég
vissi það og Johnny vissi það líka. Það
vantaði eitthvert mjög mikilvægt smá-1
atriði. Pínulítið stykki í púsluspilið sem
myndi skýra myndina. En hann lét það
ekki á sig fá og það var aðalatriðið.
Hann hafði meira að segja fengið
Richie til að koma til kirkju. Ég var
furðu lostin þegar ég kom auga á hann
á tröppunum i sinum besta einkennis-
búningi, ljómandi finan og myndarleg-’
an. Hann krafðist þess að fá að sitja einn
á aftasta bekk. Ég stóð við hliðina á org-
elinu og fletti blöðunum fyrir Johnny og
hlustaði á predikunina með öðru eyr-
anu.
Mér varð litið til Richies á aftasta
bekknum. Mér til mikillar undrunar
virtist hann hlusta á ræðuna af mikilli
athygli. En þegar hann tók eftir þvi að
ég var að horfa á hann skemmdi hann
alltogveifaði.
Johnny lék Bach prelúdíu meðan
söfnuðurinn gekk út og Richie beið á
meðan. Það hafði verið skýjað og dimmt
yfir fyrr um morguninn, en nú hafði
sólin brotið sér leið i gegnum skýin og
lýsti upp kirkjuna. Birtan breytti öllu,
meira að segja Johnny.
Hann leit til mín og brosti, en þá tók
ég eftir dökkum þreytubaugum undir
augum hans. Það var eins og hann sigi
saman þegar hann stóð upp. Ég var reið
sjálfri mér. Hann hafði verið átta
Bílaleiga í þjóðbraut
★
Úrval af gasáhöldum, Ijós,
hellur o.fl.
Gasafgreiðsla.
SÖLUSKÁIINN arnbergi
==^PWLimt.
800 SELFOSS — P.O. BOX 60
SlMAR 1685 - 1888
Lada 1600
Lada station
IJtdráttur:
Kate er ekki enn orðin sautján ára, og
foreldrar hennar, prestshjónin, vilja
garna hlifa henni við að kynnast
hörmungum stríðsins, sem geisar af
hörku. En það reynist þeim um megn. I
grennd við prestssetrið í Norfolk cr
bækistöð breska flughersins, og dag
nokkurn hittir Kate Johnny Stewart,
sem er skytta í flughernum. Með þeim
tekst vinátta, sem þó er ekki þrauta-
laus, því Kate gengur illa að skilja
Johnny. Hún er aðeins saklaus, góð
stúlka í vernduðu umhverfi, en reynsla
hans í ótal árásarferðunt og ömurleg
návist við dauðann hafa gert hann
mörgum árum eldri. Skyndilega hættir
Johnny að koma í heimsókn, og Kate
er örvingluð og hjálparvana. Vinur
Johnnys, Richie, reynir að auka
skilning hennar á störunt þeirra, og
Kate verður Ijósara en áður, hvað þeir
verða að þola daglega. Hún tekur að
aðstoða móður sína i kafflvagninunt á
flugvellinum — og vináttan blómstrar.
klukkustundir á flugi síðastliðna nótt og
ekki lent fyrr en klukkan hálf sjö. Og
hann kom upp á prestssetrið um níu-
leytið til að spila fyrir mig áður en hann
fór hingað.
Ég greip um handlegginn á honum.
„Þú ert þreytulegur, Johnny. Þú verður
að sofa. Þú getur lagt þig i herberginu
mínu. Við borðum alltaf seint á sunnu-
dögum.”
„Hvaða vitleysa,"sagði hann. „Þaðer
allt í lagi með mig."
En það var ekki rétt. Og ekki heldur
næstu daga. Það var augljóst að hann
eyddi of miklum tima i tónlistina og með
mér óg fékk alls ekki nægan svefn.
Richie tók i sama streng þegar ég
ræddi þetta við hann. „Þú hefur rétt
fyrir þér,” sagði hann. „Að meðaltali
fjórar nætur í viku í loftinu — fimm í
siðustu viku, eins og þú manst. Og þeim
tíma sem eftir er eyðir hann í rapsódí-
una eða með þér. Menn mega ekki
ofþreyta sig i þessu, Kate. Það hefur
slæm áhrif á viðbrögðin. Þegar stélskytt-
an tekur flugvél fyrir fugl þá er úti um
hana. Honum þarf ekki að skjátlast
nema einu sinni.”
„En hvað get ég gert?" spurði ég.
Richie andvarpaði. „Það er þitt
vandamál. Þér tókst ágætlega að sigrast
á þvi siðasta og þér tekst áreiðanlega að
leysa þetta líka.”
En forlögin gripu i taumana áður en
mér hafði tekist það.
Ég varð sautján ára þann tuttugasta
ágúst. Stóra Berta fórst tveimur nóttum
siðar.
Þeir bjuggust við auðveldri ferð —
eins og að drekka vatn, sagði Johnny.
Þeir áttu að taka olíu við Amsterdam.
Klukkutima flug yfir Norðursjóinn,
nokkrar mínútur yfir árásarstaðnum og
síðan heim aftur. En Þjóðverjinn, sem
réðst á þá nokkrar mílur vestur af Den
Helder, hafði aðrar hugmyndir. Okkar
menn köstuðu mörgum sprengjum og
14 Vikan 24. tbl.