Vikan - 14.06.1979, Blaðsíða 18

„Kemurðu með póstbátnum til
baka?”
„Nei, fjantlakornið,” sagði Bunny,
„Ég mynili ábyggilega lenda i kafbáti.
Ég kent sömu leið til baka. Hefurðu séð
Ted?"
„Já, ég sá hann rétt áðan."
„Þú veist það þá?” Bunny brosti.
„Heppnin eltir hann." Hann stokkaði
spilin. klaufalega vegna fatlans. Hann
var hættur að brosa. „Það er aðeins eitt,
Johnny. Ég verð að hitta ekkjuna hans
Dads áður en ég fer á morgun. Ég var
að vonast til að fá þig með mér." Hann
hikaði andartak. „Vilt þú kannski koma
líka, Kate?"
„Já, auðvitað," svaraði ég á auga-
bragði. Ég hafði ekki einu sinni vitað að
Dad væri giftur.
„Konur hafa hetra lag á þessu." Hann
brosti og það var sem þungri byrði
hefði veriðaf honum létt.
„Við sækjum þig þá hingað á
morgun," sagði Johnny. „ Klukkan tíu?”
„Allt i lagi." Hann reyndi árangurs-
laust að koma spilunum í pakkann með
krepptum fingrum vinstri handar. Hann
leit upp og brosti. „Sjá mig. Haldiði að
ég geti orðið verri?”
Það var algengl í flughernum að þeir
sem áttu börn, sem voru of ung til að
vinna, reyndu að fá húsnæði fyrir fjöl-
skyldu sina í grennd við flugstöð sina.
Dad Walker hafði fyrir hálfum mánuði
tekið á leigu lítið hús í Borfield, sem er i
finim mílna fjarlægð frá Upton Magna.
Honum hafði ekki gefisl tinii til að
kynna hana fyrir félögunt sinum.
Það var hlýtt og gott veður, en ekki
get ég sagt að ég hafi hlakkað til farar-
innar af skiljanlegum ástæðum. Það var
ekki til að bæta úr skák að það fyrsta
sem við sáum var litil stúlka að leika sér.
Hún var ekki nema fjögurra eða fimrn
ára.
„Hérna er það," sagði Bunny en gerði
enga tilraun til að hreyfa sig.
Johnny klifraði yfir bílhurðina og ég á
eftir honum. Bunny kom síðastur og
opnaði hliðið. Litla stúlkan sat
hreyfingarlaus og horfði á okkur. Ég
leiddi Johnny upp stiginn. Dyrnar voru
opnar og Bunny bankaði.
„Sælt veri fólkið. Er einhver heima?”
„Já?" Há, rauðhærð kona á að giska
tuttugu og átta eða niu ára birtist á stiga-
pallinum og hélt niður. „Get ég hjálpað
ykkur?”
„Frú Walker?” Bunny tók ofan
húfuna. „Ég er Bunny O'Hara. Ég var
skipstjórinn hans Dads. Og þetta er
Johnny Stewart.”
Sumarið
sem var
„Ég er einn af áhöfninni líka, frú
Walker," sagði Johnny. „Slæmt að við
skyldum ekki hittast fyrr."
„Ég hef verið önnum kafin við að
koma okkur fyrir.”
Hún stóð þarna, hræðilega róleg eins
og hún væri i vandræðum með hvað
hún ætti að segja. Litla stúlkan þaut
framhjá okkur í fangið á henni. Bunny
og Johnny voru hræðilega vandræða-
legir. Ég dró djúpt andann og rétti fram
höndina. „Ég er Kate Hamilton. Ég var
líka vinur Dads. Ég vinn með sjálfboða
liðsveitunum i kaffivagninum á flugvell-
inum. Getum við gert eitthvað fyrir
þig?”
„Eiginlega ekki," sagði hún dauflega.
„Við förum með siðdegislestinni." Hún
litaðist um i kringum sig. „Ég vil
komast héðan burt sem allra fyrst."
Það var óþægileg þögn. „Heyrðu, frú
Walker, ef það er eitthvað — hvað sem
er. Kannski hjálpað þér að pakka. . ."
sagði Johnny vandræðalega.
Hún leit snöggt á hann og augun
skutu gneistum. „Þið getið gert eitt fyrir
mig. liðþjálfi, það er að fara eins og skot.
Skiljiði ekki að þið minnið mig einungis
á að hann er dáinn og þið eruðá lifi?"
Johnny hörfaði eitt skref aftur á bak.
„Fyrirgefðu..."
„Fifl," sagði hún. Skiljiði ekki að
stundun; særir góðvildin meira en
harkan. Ég þarfnast hennar alls ekki á
þessari stundu."
Ég skildi hana — fullkomlega. Ég dró
Johnny og Bunny út og sagði við hana.
„Blessuð, frú Walker og gangi jrér vel."
Hún virtist vera orðin róleg aftur og
strauk hár litlu stúlkunnar. Svo sagði
hún tómlega. „Ert þú ástfangin af unga
manninum, skyttunni?”
„Já,” sagði ég rólega.
„Þá þarft þú frekar á velfarnaðarósk-
unum að halda.”
Þetta var eflaust það kaldranalegasta
sem hún gat sagt við mig og átti rætur
sínar að rekja til þjáninga hennar, hins
brostna hjarta hennar. Hún sá eftir því
um leið og tók að skjálfa.
Ég tók utan um hana og kyssti hana
blíðlega á kinnina. „Allt i lagi,” sagði ég.
„Ég skil þig alveg.”
Þá brotnaði hún niður og fór að gráta.
Ég flýtti mér út, lokaði dyrunum og sett-
ist inn í bilinn. Johnny var sestur við
stýrið og Bunny hnipraði sig saman bak
við sætin. „Guð minn góður,” sagði
hann. „Nú þarf ég að fá mér glas.”
Ég klifraði inn og Johnny lagði hönd-
ina á mína eitt augnablik. „Er allt i
lagi?”
„Já,” sagði ég. „Ég kenni í brjósti um
vesalings konuna.”
En orð hennar hringsnerust í höfðinu
á mér á leiðinni og neituðu að láta mig i
friði.
Þegar við komum til þorpsins fórum
við til Georges. Bunny og Johnny fóru á
barinn og ég fékk mér sæti. Það var ró-
legt á þessum tima dags og það var ein-
mitt það sem ég þarfnaðist á þessari
stundu. Þegar ég settist sá ég að einhver
stóð i skugganum viðendann á barnum.
Ég hallaði mérfram.
„Richie, ert þetta þú?”
Við höfðum ekki séð hann í viku.
Hann hafði aldrei komið siðan Johnny
fór í fri. „Halló,” sagði hann.
Johnny kom með bjór í annarri hendi
og limonaði i hinni. „Bunny er að
drekka kveðjuskál með nokkrum félög-
um sínum þarna hinum megin,” sagði
hann. Þá kom hann auga á Richie.
„Hvar hefur þú haldið þig?”
„Þú kærir þig ekki um mig þegar þú
ert í fríi,” sagði Richie. „Ég minni þig á
raunveruleikann. Ég kæri mig ekki um
að vera vofan í veislunni, krakkar.”
„Hvaða vitleysa,” sagði ég. „Komdu í
kvöldmat i kvöld.”
„Já, gerðu það,” sagði Johnny. „Mig
langar að vita hvað er að ske. Hvernig
gengur?”
Þetta voru ekki alveg þær samræður
sem ég hafði haft i huga, en ég gat litið
gert við þvi. „Stettin i nótt,” sagði
Richie. „Algjör kaos. Við misstum
fimm. Ég held að það hljóti að hafa
verið hálfur þýski flotinn, sem beið okk-
ar yfir Hollandi, þegar við komum til
baka. Heil fylking af JU 88 réðst á okkur
á sama gamla staðnum, vestur af Den
Helder. Stélskyttan mín, Dixie Dean.
fór. Ég fékk einn glænýjan kanadískan.”
Hann hristi höfuðið og sagði bitur í
bragði: „Ég spyr, Johnny. Ég er búinn
með áttatíu. Á tíu eftir. Hvaða mögu-
leika á ég með nýjan náunga í stélinu?
Ég fór til Cunningham alveg ösku-
reiður.”
„Hvað sagði hann?”
„Sagði mér að hann hefði engan ann-
an í augnablikinu. Það gengur illa,
Johnny. Við erum búnir að missa marga
góða menn. Þessir gömlu eru næstum
allir farnir.”
Það fór um mig hrollur, eins og ég
væri gripin heljargreipum. Ég hafði
aldrei heyrt Richie tala svona áður.
Honum var mikið niðri fyrir. Johnny
lagði höndina á handlegg hans. „Þú
þarft að fara í fri. Eigum við ekki að fara
út, ef þú þarft ekki að fljúga á morgun?
Við getum farið til Yarmouth eða eitt-
hvað álika.”
„Þú gætir málað svolítið,” sagði ég.
„Það líst mér á.” Hann brosti og líkt-
ist nú meira sjálfum sér. „Er ykkur sama
þó að Anne-Marie komi með?”
„Þviekki?”
„Vantar þig far?” spurði Johnny.
Richie hristi höfuðið. „Ég er á hjól-
inu. Klukkan hvaði kvöld?”
„Um sjöleytið.” Johnny hallaði sér
yfir barinn til að biðja veitingamanninn
um sígarettur. Ég gekk með Richie til
18 Vikan 24- tbl.