Vikan - 14.06.1979, Blaðsíða 19

dyra. „Hefur þetta í raurt og veru verið
svona slæmt, Richie?”
„Ég skal segja þér nokkuð, Kate,”
sagði hann. „Þetta stríð er alls ekkert
skemmtilegt lengur. Ég hitti þig klukkan
sjö.”
En hann kom ekki, því að hann fór
klukkan tíu i óvænta árásarferð á Kiel.
8. kafli.
Daginn eftir var hann á útkallsvakt en
þurfti ekki að fara og það var sama sag-
an næsta dag. Það vár kominn miðviku-
dagur þegar við loksins komumst út.
Móðir mín útbjó hádegisverð i gamla
körfu sem hafði ekki verið notuð árum
saman. Við Johnny fórum á MG bílnum
en Richie og Anne-Marie fylgdu okkur
eftir því að ég átti að rata. Við fórum
fljótt af réttri leið. Johnny vildi ekki fara
eftir þjóðveginum gegnum Norwich. En
eins og alls staðar á Englandi á þessum
tímum var búið að fjarlægja alla veg-
vísa, svo að við villtumst.
Það gerði ekki mikið til. Það var ynd-
islegt veður, sólin skein og himinninn var
heiður og blár. Johnny stansaði tvisvar
til að spyrja til vegar, en það er auðvelt
að villast i sveitum Norfolk. Bugðóttir
smástigarnir liggja hver á annan, þannig
að á dularfullan hátt lendir þú á sama
stað og þú varst tuttugu mínútum áður.
Þetta var eins og völundarhús. Við
reyndum hverja leiðina eftir aðra til þess
að komast á rétta staðinn.
„Theseus hafði þó allavega hnykilinn
sinn,” sagði Johnny. „Ég hef bara þig.”
Við komum á veg umlukinn trjám og
í fjarska handan við hveitiakur glampaði
á sjóinn. „Þarna er það,” sagði ég og
veifaði.
Hann brosti. „Þú ætlar þó ekki að
segja mér að þú vitir alltaf nákvæmlega
hvert við erum að fara.”
„Auðvitað."
Skammt frá var opið hlið og frá þvi
lágu hjólför út á akurinn. Við biðum
eftir Richie og Johnny kallaði til hans.
„Sjáum hvert þessi liggur.”
Slóðin var bugðótt og erfið yfirferðar.
Hún var grasi vaxin og þegar við
komum örlitið lengra umlukin trjám,
sem byrgðu fyrir sólina. Við komumst
aftur á opið svæði og á vinstri hönd
sáum við mann með hestvagn á akrin-
um.
Johnny bremsaði. „Ég ætla að fara og
spjalla við hann, komast að þvi hvar við
erum.”
Hann hvarf á milli trjánna og Richie
ók að og drap á vélinni. Það var mjög
hljótt, einungis fuglakvak. Ég hallaði
mér aftur i sætinu og horfði á svölu
fljúga yfir.
Ég heyrði hlátur, síðan fótatak og
Richie hallaði sér yfir mig. „Hvað
dreymir þig?”
Ég brosti til hans. „Venjulega vit-
leysu. Ég vildi að tíminn stæði kyrr og
þetta tæki aldrei enda.”
„En lifið er ekki þannig eða hvað,
Kate? Við reynum að gera það besta úr
öllu,” sagði hann alvarlegur í bragði og
andvarpaði. „Þegar öllu er á botninn
hvolft fáum við sjaldan það sem við í
raun og veru viljum, ekki einu sinni á
friðartimum.”
Ég vissi ekki af hverju hann var svona
alvarlegur. Skildi ekki þá hvað hann átti
við, þó að mér yrði það síðar ljóst. Við
höfðum ekki tækifæri til að ræða þetta
nánar því að nú birtist Johnny milli
trjánna.
„Við höfum heppnina með okkur.
Hann segir að það sé góð strönd skammt
frá. Það er gat á vírgirðingunni, sem
hann notarsjálfur.”
„Fínt,” sagði Richie. „Drífum okkur
af stað.”
Stígurinn lá niður milli trjáa og fljót-
lega vorum við komin inn á svæði þakið
sandhólum, girtum gaddavír. Framund-
an var ströndin og glitrandi blátt hafið.
Um mílufjórðung vinstra megin við
okkur var tangi, en hvergi hús að sjá.
Johnny steig út úr bílnum. „Þar hafið
þið það,” kallaði hann um leið og Richie
kom. „Allir út,” sagði hann og rétti mér
höndina til að hjálpa mér yfir bilhurð-
ina.
Slóðin lá að skarði í girðinguna, sem
einhver hafði gert til þess að hægt væri
að komast að ströndinni. Anne-Marie og
ég héldum á undan en Johnny og Richie
komu á eftir okkur með teppin og körf-
una. Þeir lögðu það frá sér á góðan stað.
Johnny stóð og horfði til sjávar með
hendurá mjöðmum.
„Fullkomið. Líklega hefur enginn
komið hingað í skemmtiferð síðan
stríðið hófst.”
„Komdu, elskan, við skulum litast
um,” sagði Richie við Anne-Marie.
Þau gengu út á sandbreiðuna. „Lang-
ar þig að ganga?” spurði Johnny.
„Því ekki?”
Ég fór úr sokkum og skóm, bretti upp
buxnaskálmarnar og gekk niður í fjöru.
„Kemur þú ekki líka?”
Hann hristi höfuðið. „Nei, þakka þér
fyrir, en leik þú hafgyðju eins lengi og
þú getur."
Við gengum eftir ströndinni í áttina
að hæðinni. Ég hélt mig á grynningun-
um en Johnny stökk til og frá undan öld-
unum til að forðast að vökna í fæturna.
Hann virtist fullkomlega rólegur og
fleytti kerlingar á vatninu eins og litill
drengur. Og ég held að ég hafi aldrei
verið jafnhamingjusöm. Sólin og hafið,
hin fullkomna kyrrð — og svo Johnny,
auðvitað.
Þar sem sandurinn tók enda kom ég
upp úr vatninu til hans. „Er þetta ekki
yndislegt?”
Hann brosti. „Eins og við séum tvö
ein I heiminum.” Við vorum komin að
hæðinni og fyrir framan okkur lá brattur
stígur. „Bíddu hérna,” sagði hann. „Hér
er of hrjóstrugt fyrir bera fætur. Ég ætla
aðlítaáútsýnið.”
Ég lagðist niður í sandinn og horfði á
hann klífa upp. Eftir smástund lokaði ég
augunum og naut sólarylsins. Steinn
féll. Ég opnaði augun um leið og hann
kom til mín.
Hann hló. „Þú trúir því eflaust ekki
en það er þorp hinum megin, þó nokkuð
stórt." Hann brosti. „Svona er lifið. Þú
veist aldrei hvað er hinum megin hæðar-
innar.”
Það var orðið mjög heitt. Ég sá hann
eins og í móðu. Allt í einu kraup hann á
kné og kyssti mig. Ég hafði alls enga
reynslu i þessum efnum en það kom ekki
að neinni sök. Ég lagði handleggina þétt
um hálsinn á honum. Hann hörfaði
skyndilega reiðilegur á svip. Ekki við
mig, held ég, heldur sjálfan sig.
Ég settist upp. „Hvað er að?”
„Nei, Kate. Ekki þetta. Ekki með
þér.”
„Hvers vegna ekki?” spurði ég. „Ert
þú sá eini sem sérð ekki að ég elska þig?"
Hann hristi höfuðið. „Ég hef engan
rétt til þess, skilurðu það ekki? Við
skulum fara til hinna."
Ég klöngraðist á fætur. „En, Johnny
Framhald í nœsta blaði.
RIM raðsettíð
Fáanlegt
r
I
áklæðis-
úrvali
Stóll:
Hæð: 75 cm. Brcidd 64 cm. Dýpt 82 cm. Kr. 67.600.
Tveggja sæta:
Hæð: 75 cm. Dýpt 82 cm. Brcidd: 125 cm. Kr. 121.300.
Þriggja sæta:
Hæð: 75 cm. Dýpt: 82 cm. Brcidd: 185 cm. Kr. 175.700.
Hornborð:
Hæð: 35 cm. Brcidd: 64 cm. Lenpd: 74 cm. Kr. 37.100.
Sófaborð:
Breidd: 53 cm. Hæö: 45 cm. Lengd: 129 cm. Kr. 59.400.
JÚN L0FTSS0N H.F.
HRINGBRAUT 121
SÍM110600.
24. tbl. Vikan 19