Vikan - 14.06.1979, Blaðsíða 27

þannig að ég varð að tala í
gegnum annan félaga minn sem
þarna var. Þessi feimni mín við
að tala virðist nú hafa breyst því
kunningi minn hringdi til mín
um daginn, stuttu eftir öll
fundarhöldin 1. maí, og sagði að
ég væri orðinn eins og „steam-
roller”, svo mikill væri kjafta-
gangurinn. En það er ekkert
nýtt að ég sé að skipta mér af
launamálum. Ég tók mikinn
þátt í fyrsta verkfalli B.S.R.B.
þar sem við vorum látnir kaupa
verkfallsréttinn, en slíkt fannst
mér, og finnst enn, út í hött, því
hver er kominn til að segja að
ríkið eigi verkfallsréttinn? Ríkið
á ekki þann rétt og getur því
ekki verslað með hann.
Verkfallsréttur er mannréttindi
og hann verður ekki keyptur
eftir vigt frekar en önnur
mannréttindi.
— Ég held að sá góði árangur
sem Andóf 79 náði sé mest því
að þakka að við fórum til
fólksins á vinnustaðina,
stundum var ég einn, stundum
voru aðrir með mér, og þar
skýrðum við málin fyrir fólki.
Eorystan, aftur á móti, var með
almenna kvöldfundi og eins og
allir vita þá nennir fólk ekki að
fara á fundi lengur, þannig að
þeir náðu ekki neinum árangri
með því.
— Annars verð ég að geta
þess i þessu sambandi að ég hef
gengið í þann besta félagsmála-
skóla sem til er. Það var á
meðan ég var að sendast fyrir
Eimskip og var látinn fara með
arðmiða til hluthafa í fyrir-
tækinu vítt og breitt um bæinn.
Þeir sem fengu þessa arðmiða
voru burgeisar úti í bæ sem litið
komu daglegum rekstri félagsins
við. En það var í einni slíkri ferð
að ég gerði lykkju á leið mína og
kom við hjá Gúttó, en þetta var
einmitt 9. nóvember 1932, og
Gúttóslagurinn stóð sem hæst.
Þar sá ég að verið var að berja á
aumum verkamönnum með
kylfum fyrir það eitt að þeir
vildu fá hærra kaup. Ég sá
hverjir börðu og hverjir voru
barðir og eftir þetta hef ég ekki
þurft að lesa hagskýrslur til að
mynda mér stjórnmálaskoðanir.
— Ég sagði við félaga mína,
þegar baráttan fyrir 3% stóð,
að við skyldum ganga þannig frá
andstæðingum okkar að þeir
depluðu ekki augum á eftir, jafn-
vel þó að dómarinn teldi upp að
tíu. Nú er dómarinn búinn að
telja upp að tíu og
andstæðingurinn rotaður, en þó
virðast þeir ætla að depla einu
auga með því að kalla mig fyrir
hér í útvarpinu. Þetta minnir
mig helst á söguna um sauða-
þjófinn sem þoldi ekki að heyra
prestinn minnast á lömb guðs —
hann tók það alltaf til sín.
EJ
24. tbl. Vikan 27