Vikan - 14.06.1979, Blaðsíða 41

Smásaga eftir
Nonie
Robertson
Þýð.: Svanhildur Halldórsdóttir
ÞeGAR ég hitti Simon Bech i fyrsta
sinn bauð ég honum út með mér. Ykkur
kann að finnast óviðeigandi að
kvenmaðurinn bjóði — en því ekki? Nú
á dögum, þegar jafnréttismál eru svo
mikið rædd!
Fjölskylda okkar er ekki stór, aðeins ég
og tvær eldri systur, Rúrí og Júlia. Og
við trúum á jafnrétti kynjanna. Þegar
foreldrar okkar fórust af slysförum tók
Rúrí við stjórninni, hún varð að vera
okkur bæði móðir og faðir. Hún var
framgjörn og ætlaði sér ekki að vera
einkaritari alla ævi, meðan starfsbræður
hennar kæmust til metorða einn af
öðrum. Og sama gilti um Júlíu. Hún var
þegar orðin starfsmannastjóri i virtu
fyrirtæki. Og hún er einhver sú allra
glæsilegasta stúlka sem hægt er að hugsa
sér. tággrönn. dökk á brún og brá — en
nokkuð þóttafull. Við erum afar stoltar
af henni — ég og Rúri.
En ég er dálítið sér á parti — hálfgert
barn í augum systra minna. Ég vildi
óska að ég væri jafnoki þeirra en það er
ég sannarlega ekki. Ég starfa við blóma-
skreytingar. Mér fellur sá starfi raunar
vel en það krefst ekki mikils af manni.
Þið hljótið því að skilja að ég vildi
gjarna sanna systrum mínum að ég væri
jafnoki þeirra á einu sviði og gæti komið
fram eins og sannri kvenréttindakonu
bæri. Ég ætlaði að bjóða ungum manni
með mér út og mér fannst tilvalið að
velja unga manninn sem bjó í húsinu við
hliðina.
Þegar Bech feðgarnir fluttu þarna i
nágrenni við okkur vakti sonurinn strax
athygli mína. Hár og myndarlegur
maður — og að því er best varð vitað á
lausum kili. Hann var reglulega
aðlaðandi ungur maður og virtist enginn
kvennabósi.
V.Ð lokuðum snemma daginn
þann. Heimilishjálpin þeirra hafði sagt
Júliu að hann væri í nokkurra daga fríi
til að laga garðinn.
Ég fór strax út í garðinn okkar, þegar
ég kom heim. Ég var með klippurnar og
fikraði mig eftir runnunum í átt til
Símonar. Hann var líka að klippa rósa-
runnana. Mikið var maðurinn álitlegur!
Dálítið hátíðlegur að vísu og alvarlegur
á svip, en svona líka hár og glæsilegur.
Ég hóf máls á því að síðasta vetur
hefði fagurt álmtré brotnað niður í
garðinum þeirra. — Það var gríðarlega
fallegt tré, sagði ég, — fólk stoppaði
fyrir utan garðinn til að dást að þvi.
Hann horfði á mig með áhuga í
svipnum. — Hvað gerðist? spurði hann.
Hver á að
ráða ?
Systur mínar tvær eru einlœgar jafnréttiskonur
— ég er ekki eins ákveðin. Þó vildi ég gjarna
gera þeim til geðs ognú skulum við sjá,
hvernig sjálfstæðisbarátta mín gekk . . .
— Það var ofsarok — tréð brotnaði
hreinlega.
— Það var synd. Ég myndi vilja hafa
þetta tré. — Ég hefi hugsað mér að
planta hér fleiri trjám. Ég hefi áhuga á
trjárækt. Hann brosti allt i einu. Og
þvílíkt bros! Maðurinn var svo heillandi.
— Ég er líka mjög hrifin af trjám. Hér
i grenndinni er fallegur skógur. Þar eru
margar tegundir trjáa, sem þér þætti
gaman að sjá. Getum við ekki rennt
þangað í kvöld, ef þú hefur ekkert sér-
stakt fyrir stafni? Við getum svo borðað
þegar við komum til baka. Systur mínar
ætla út i kvöld, en ég get hrært eggja-
köku og tekið til eitthvert góðgæti. Ég
reyndi að tala heimskonulega rétt eins
og ég væri alvön að bjóða ungum mönn-
um í skógarferð.
Um leið rak hann klippurnar í lærið á
sér og muldraði fjandinn sjálfur eða
24. tbl. Vikati 41